Η παραίτηση του ομ. Καθηγητή Γρηγόρη Σηφάκη από το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Κρήτης, αποτελεί ένα βαρυσήμαντο γεγονός που σε καμιά περίπτωση δε θα πρέπει να το αφήσουμε να περάσει στα ψιλά.
Ο Γρηγόρης Σηφάκης δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Εκτός από καταξιωμένος επιστήμονας και δάσκαλος στο χώρο της Κλασικής Φιλολογίας διαδραμάτισε ένα όλως βαρύνοντα λόγο στην εξέλιξη και πρόοδο του Πανεπιστημίου Κρήτης. Χωρίς να παραγνωρίζεται ή να υποτιμάται η σημασία και η προσφορά και των άλλων προσωπικοτήτων που συνέβαλαν στη λειτουργία του ΠΚ, όπως του Ι.Μ. Μανούσακα, του Νίκου Παναγιωτάκη, του Ι. Καμπίτση, του Φώτη Καφάτου και πολλών άλλων πρωτοπόρων, μπορεί να υποστηριχθεί βάσιμα, ότι για πολλές από τις ακαδημαϊκές καινοτομίες που σημάδεψαν την πορεία του Πανεπιστημίου και το έκαναν να ξεχωρίζει με διαφορά από πολλά άλλα ομοειδή ιδρύματα της χώρας θερμουργός εμπνευστής ήταν ο Γρηγόρης Σηφάκης.
Ιδιαίτερα για το Ρέθυμνο εκτός από τη συμβολή του στην εδραίωση και ανάπτυξη της Φιλοσοφικής Σχολής θα πρέπει να σημειωθεί ότι η δημιουργία και εδραίωση του Κέντρου Μεσογειακών Σπουδών ως παράρτημα του Ι.Τ.Ε στο Ρέθυμνο είναι έργο δικό του. Για να μην αναφερθούμε στο μεγαλόπνοο έργο των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης είναι επίσης έμπνευση, πρωτοβουλία και έργο δικό του.
Όταν τελικά με το νόμο Διαμαντοπούλου 4009/2011, θεσπίστηκε ο θεσμός των Συμβουλίων των Πανεπιστημίων ο Γρηγόρης Σηφάκης πιέστηκε έντονα προκειμένου να δεχθεί να βάλει υποψηφιότητα. Δέχθηκε τελικά εξ αιτίας της μεγάλης αγάπης που έτρεφε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, αν και η αποδοχή του αυτή λειτουργούσε εις βάρος της επιστημονικής του εργασίας, των οικογενειακών του υποχρεώσεων και χωρίς να του δίνει κανένα μα κανένα απολύτως οικονομικό ή άλλο κίνητρο. Ήθελε να βοηθήσει το αγαπημένο του ίδρυμα και να συμβάλει με τον τρόπο αυτό στην καταπολέμηση του ασύστολου κομματισμού που είναι η πηγή πολλών δεινών στα Πανεπιστήμια μας. Απετέλεσε δε ευτυχής σύμπτωση που την ίδια περίοδο πρύτανης ήταν ο προσφάτως, δυστυχώς, παραιτηθείς Ευριπίδης Στεφάνου, ένας από τους καλύτερους πρυτάνεις που υπηρέτησαν στο ΠΚ. Ο συνδυασμός Γρηγόρη Σηφάκη στο Συμβούλιο του Ιδρύματος και Ευριπίδη Στεφάνου στην Πρυτανεία, όχι μόνο δεν δημιούργησε κανένα τριγμό, αντίθετα με άλλες κωμικοτραγικές καταστάσεις που συνέβησαν σε άλλα ιδρύματα, αλλά έδωσε νόημα και περιεχόμενο στο νέο θεσμό.
Δυστυχώς η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο επί υπουργίας Αριστείδη Μπαλτά, όσο και με τον πρόσφατο διάδοχό του στο υπουργείο κ. Φίλη με άκαιρες δηλώσεις και χωρίς σοβαρή εξέταση η προετοιμασία τάχθηκε με τρόπο επιπόλαιο και πρόχειρο από την πρώτη ημέρα εναντίον των Συμβουλίων. Οι πρόσφατες μάλιστα δηλώσεις του κ. Φίλη απετέλεσαν την σταγόνα με την οποία ξεχείλισε το ποτήρι και προκάλεσαν την αντίδραση του Γρηγόρη Σηφάκη.
Βέβαια για λόγους δικαιοσύνης θα πρέπει να λεχθεί ότι δεν ήταν μόνο ο Μπαλτάς και ο Φίλης που ήρξαντο χειρών αδίκων. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί ότι από την επομένη της ψήφισης του Νόμου Διαμαντοπούλου, δημιουργός του οποίου ήταν ένας ακέραιος και έντιμος ακαδημαϊκός και επιστήμονας, ο Βασίλης Παπάζογλου, που μας άφησε νωρίς , ενός νόμου που ψηφίστηκε με πρωτοφανή πλειοψηφία για τα κοινοβουλευτικά μας δεδομένα, ξεκίνησε ένας απηνής διωγμός εναντίον του από την ηχηρή πλειοψηφία των ακαδημαϊκών. Δεν αμφισβητείται η πιθανώς αγαθή προαίρεση αρκετών από αυτούς. Όμως δεν θα πρέπει να παραγνωρίζεται και η αντίδραση όσων θεώρησαν ότι με το νόμο αυτό τίθεται φραγμός στο αποκλειστικό δικαίωμα τους για την ανεξέλεγκτη και αποκλειστική διαχείριση του τρόπου λειτουργίας του πανεπιστημίου.
Ελπίζεται ότι η παραίτηση του Γρηγόρη Σηφάκη θα δώσει την ευκαιρία σοβαρού προβληματισμού και περίσκεψης για την υπέρβαση της κρίσης που μαστίζει το σύγχρονο ελληνικό πανεπιστήμιο. Η οικονομική κρίση και ελλιπής χρηματοδότηση του οποίου, πιστέψτε μου, δεν αποτελεί το μόνο πρόβλημα.
* Ο Μιχάλης Τζεκάκης είναι πρώην διευθυντής της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Κρήτης
