Η Μαρίνα Καραγάτση, κόρη του συγγραφέα Μ. Καραγάτση και της ζωγράφου Νίκης Καραγάτση, αυτοβιογραφείται στο Μονόγραμμα που θα προβληθεί από την ΕΡΤ2 την Δευτέρα 5 Νοεμβρίου στις 19:30.
Ένα κορίτσι που μοιάζει να μην μεγάλωσε ποτέ, αφού φέρει εντός της όλη τη λογοτεχνική ικμάδα της γενιάς του ’30, ένα κορίτσι μούσα ποιητών και αγαπημένη λογοτεχνών, που μοιάζει να βρήκε πια το δρόμο της.
Ο πατέρας της, ο συγγραφέας Μ. Καραγάτσης, ήταν δημοσιογράφος πολλά χρόνια στη «Βραδυνή», αρθρογράφος, θεατρικός κριτικός, ακόμα και ανταποκριτής. Δικής του εμπνεύσεως το ένθετο «Φιλολογική Βραδυνή» που άφησε εποχή. Το σημαντικό έργο του στα ελληνικά γράμματα έτυχε ευρείας αποδοχής από κοινό και κριτικούς.
Η μητέρας της, Νίκη Καραγάτση, γνωστή ζωγράφος, προτίμησε να ζήσει κάτω από τη βαριά σκιά του ονόματος του Καραγάτση, που παρέσυρε σαν τυφώνας, τα πάντα το διάβα του.
Η Μαρίνα γεννήθηκε το 1936, ένα χρόνο μετά το γάμο τους και ήταν η μοναδική τους κόρη. Παίρνει το όνομα απ’ την ηρωίδα του δεύτερου μυθιστορήματος του Καραγάτση, της «Χίμαιρας» που μόλις έχει κυκλοφορήσει. Η μάνα αντιδρά διότι η ηρωίδα αυτή, η Μαρίνα της Χίμαιρας, έχει κακό τέλος και δεν θέλει το παιδάκι τους να πάρει αυτό το όνομα, αλλά ο πατέρας είναι ανένδοτος «το παιδάκι μας θα ονομαστεί Μαρίνα».
Η Μαρίνα της Άνδρου, που σαν κοριτσάκι τριγυρνούσε στα σοκάκια της, βρέθηκε να μεγαλώνει στο φιλολογικό σαλόνι του σπιτιού της στην Αθήνα. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολήθηκε κυρίως με τη λαϊκή λιθογλυπτική της Άνδρου («Λίθινες εικόνες της Άνδρου», 1990, «Μαρμάρινα τέμπλα στην Άνδρο τον 19ο αιώνα», 1993, «Κτητορικές πλάκες της Άνδρου», 1996).
Έχει έναν γιο, τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Δημήτρη Τάρλοου και δύο εγγόνια. Η δύσκολη σχέση με τον πατέρα της, που καθόρισε τα βήματά της, αφού την αμφισβητούσε μέχρι απορρίψεως, και η οργή που της δημιουργούσε ο πατέρας Καραγάτσης, πρότυπο κυρίαρχου αρσενικού της εποχής του, έχει καταλαγιάσει. Και έτσι σε μεγάλη ηλικία πλέον αποφάσισε να ασχοληθεί με τη συγγραφή.
Τώρα πια η ίδια βλέπει και περιγράφει τα πράγματα χωρίς πάθος, στις πραγματικές τους διαστάσεις. Βλέπει τη ζωή της όπως την καθόρισαν και οι σχέσεις των δύο γονιών της με τους διανοούμενους και καλλιτέχνες της εποχής. Το ανήσυχο και πάντα ξάγρυπνο πνεύμα του Καραγάτση συναντήθηκε με το προστατευτικό για τη Μαρίνα, χέρι του Εμπειρίκου, του Τσαρούχη, του Ελύτη. Μαζί τους μεγάλωσε η Μαρίνα. Κάθε Παρασκευή συγκεντρώνονταν στο σπίτι τους, καλλιτέχνες, ζωγράφοι, συγγραφείς, όλοι σημαντικοί εκπρόσωποι της μεγάλης γενιάς του ’30.
Το βιβλίο της «Το ευχαριστημένο ή οι δικοί μου άνθρωποι» το έγραψε απαλλαγμένη από το θυμό και κάθε άλλο αρνητικό συναίσθημα, στα 70 της χρόνια, και παρέδωσε στο κοινό ένα βιβλίο με τίτλο που οι αναγνώστες το αγάπησαν, ενώ οι κριτικοί μιλούν για το εξαιρετικό της ταλέντο και για μια μαεστρία στον τρόπο γραφής.
Το βιβλίο αποτελείται από τρεις παράλληλους εσωτερικούς μονολόγους, του Μ. Καραγάτση, της υπηρέτριας Λασκαρώς και της γιαγιάς Μίνας. Οι αφηγήσεις τους ξεκινούν από τα ίδια γεγονότα μια ανοιξιάτικη μέρα του 1950. Στο τέλος οι τρεις αυτοί δικοί της άνθρωποι τοποθετούνται στο στο σπίτι της Άνδρου το 2006, χωρίς πάθη και μίσος πια, συμφιλιώνονται. Με το μονόπρακτο αυτό καλύπτεται το κενό μισού αιώνα.
Παραγωγός Γιώργος Σγουράκης, σκηνοθεσία Χρίστος Ακρίδας, φωτογραφία Στάθης Γκόβας, ηχοληψία Λάμπρος Γόβατζης, μοντάζ Σταμάτης Μαργέτης, διεύθυνση παραγωγής Στέλιος Σγουράκης.
