Η πολιτική ζωή του Κώστα Μητσοτάκη σημάδεψε μισό αιώνα και βάλε. Άλλοι, αυτές τις ημέρες, γράφουν για τη στοχοπροσήλωση, τη μεθοδικότητα, το στρατηγικό σχέδιο. Οι φίλοι εκθειάζουν την ευρωπαϊκή ιδέα, τον φιλελευθερισμό, την ανοικτή οικονομία. Οι εχθροί αναφέρονται με μισόλογα στο πώς οι ίδιες αρετές εντάχθηκαν σε αμφιλεγόμενους στόχους. Όλοι μιλάνε για τα μεγάλα πολιτικά μέτωπα, τα κόμματα, τους αντιπάλους εντός και εκτός τειχών.
Κανείς όμως δεν ιστορεί τον πόλεμο που τον απασχόλησε σε όλη του τη ζωή και στον οποίο είναι στοχευμένη και η τελευταία του επιθυμία: τη διαμάχη του με τα κατσίκια για την κυριαρχία των Λευκών Ορέων στα Χανιά. Τον έχω ακούσει πολλές φορές να αναπολεί τις κρίσιμες καμπές αυτού του πολέμου, με την αφήγησή του συχνά σε ύφος επικό.
Το αντικείμενο της διαμάχης είναι η προστασία του πρασίνου και των δασών στα βουνά της Κρήτης. Το επίδικο είναι η τάση των κατσικιών της ελεύθερης βοσκής να εξαφανίζουν κάθε πράσινο φυλλαράκι και να αφήνουν πίσω τους πέτρα πάνω στην πέτρα. Ο εχθρός είχε ήδη εντοπιστεί από την εποχή του παππού του Μητσοτάκη, βουλευτή στην Κρητική Εθνοσυνέλευση πριν την Ένωση, όταν είχε συζητηθεί με πάθος ο έλεγχος των αμνοεριφίων προκειμένου να σωθεί το δάσος.
Ο Κώστας Μητσοτάκης αγαπούσε τον τόπο του και πάνω από όλα τα βουνά. Στις συχνές πεζοπορίες του κατόπτευε τη συμπεριφορά του εχθρού – φαινομενικά άκακου αλλά στην πραγματικότητα ύπουλου και εκδικητικού: η περιβόητη πεταλούδα της οποίας το φτερούγισμα δημιουργεί σεισμό, για τους οδοιπόρους των φαραγγιών δεν είναι παρά ο αθώος περίπατος μιας γίδας στην άκρη του γκρεμού. Αυτός που στέλνει τις πέτρες κατευθείαν στο κεφάλι του ανύποπτου περιπατητή.
Πολλές φορές άκουσα τον Μητσοτάκη να αφηγείται πώς η δημιουργία του Εθνικού Δρυμού της Σαμαριάς είναι ένα από τα μεγάλα του επιτεύγματα. Άκουσα επίσης και τις δυσκολίες του να πείσει του Σαμαριώτες που ζούσαν μέσα στο φαράγγι να αφήσουν τα σπίτια τους, ως μέτρο ουσιαστικής απομάκρυνσης του πραγματικού εχθρού που ήταν τα κατσίκια. Το πώς αξιοποίησε το ταλέντο του για συμβιβασμούς για να εξασφαλίσει στους κατοίκους (αλλά όχι στις αίγες) ικανοποιητική αποζημίωση και το πώς αυτό μεταφράστηκε σε ανομβρία σταυρών των ευεργετηθέντων.
Τη μάχη της Σαμαριάς ο Μητσοτάκης την κέρδισε το 1962. Όπως δεν κέρδισε άλλες μάχες με άλλους πιο εύκολους αντιπάλους, συμπτωματικά πάλι σε φόντο πράσινο. Δεν το έβαλε κάτω όμως.
Όσοι γνωρίζουν αυτή την ιστορία, δεν τους εξέπληξε και η πιο πρόσφατη αντισυμβατική του κίνηση: η τελευταία του επιθυμία είναι πάρθιο βέλος προς τους παλιούς εχθρούς – τα κατσίκια:
«Αντί στεφάνων οι δωρεές να δοθούν προκειμένου να γίνει δενδροφύτευση στα Λευκά Όρη – λογαριασμοί -τάδε».
