Υπάρχουν δύο τρόποι για να υποδεχθείς έναν καινούργιο χρόνο: με ελπίδα ή φόβο για αυτά που φέρνει. Και καμιά φορά, από μία ηλικία και μετά, με δέος για την ημερομηνία-2014, θυμάμαι μια ντουζίνα από ταινίες επιστημονικής φαντασίας που βουλεύτηκαν και με μικρότερη ημερομηνία. Ας είναι.
Το 2012 ήταν η χρονιά της οργής. Το 2013 η χρονιά του συμβιβασμού και της αναμονής. Το 2014 είναι η χρονιά των απαντήσεων. Γι’ αυτό και δεν ξέρω αν το φως που ανάβει είναι ένα κερί ελπίδας ή σειρήνα φόβου. Δεν έχω τις απαντήσεις. Φοβάμαι δε, ότι δεν έχω και όλα τα ερωτήματα. Θα σας μεταφέρω όσα κατάφερα να μαζέψω.
Πόσες εκλογικές αναμετρήσεις θα γίνουν μέσα στη χρονιά; Θα είναι δύο; Θα είναι τρεις; Μήπως προκύψουν και περισσότερες μέσα σε ένα σπιράλ αυτοκαταστροφής; Θα υπάρξει συναίνεση για το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας;
Θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ στα αλήθεια να κυβερνήσει; Μπορεί;
Μήπως η διεξαγωγή εθνικών εκλογών οδηγεί σε έναν μονόδρομο με κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ; Λέτε, τελικά, οι εκλογές να είναι μία συμφέρουσα λύση;
Θα έρθει η ανάπτυξη; Στην πραγματική ζωή, όχι στους αριθμούς. Και αν έρθει τι θα βρει; Ένα βομβαρδισμένο τοπίο και κανένα αληθινό σχέδιο για την ανοικοδόμησή του.
Θα βγούμε από το μνημόνιο; Και αν ναι, θα έχει κάποια σημασία, πέρα από τους συμβολισμούς;
Θα βγούμε στις αγορές; Και αν ναι, τότε αυτό θα έχει πολύ μεγάλη ουσιαστική σημασία!
Η χρονιά θα είναι συναρπαστική, όποιο πρόσημο και αν πάρει. Άλλωστε θα εισπράξει ή θα πληρώσει στοιχήματα. Από την αντοχή του Σαμαρά και την επικράτηση ή την «παραίτηση» του Τσίπρα, μέχρι την παρουσία της εθνικής στο Μουντιάλ. Και ναι, θα μάθουμε αν η «σιωπή» και οι άδειες πλατείες δείχνουν παραίτηση ή ελπίδα. Προσμονή ή βραδυφλεγή οργή. Δεν θα πλήξουμε.
* Ο Κώστας Γιαννακίδης είναι ραδιοφωνικός παραγωγός-αρθρογράφος
