Οι οικονομικές συνέπειες (σε χώρα-πολίτες) είναι η πάνω «φλούδα», η επιφάνεια… Είναι αυτό που «πονάει» και οδηγεί τους πολίτες στην απόγνωση.
Όμως κάτω-κάτω ο «φλοιός» αυτός κρύβει τις φαυλότητες και τις νοοτροπίες ενός κράτους, των διοικούντων, των συνδικαλιστών, του πνευματικού και οικονομικού κατεστημένου, των κομματικοδίαιτων θεσμικών παραγόντων της ταύτισης κόμματος-κράτους, του ωχαδερφισμού, των λανθασμένων αντιλήψεων για τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, τις μεγάλες ευθύνες των πολιτών που πιέζοντας χρόνια τώρα για ρουσφέτια γινόταν ένας κρίκος και αυτοί ενός φαύλου συστήματος που με ένα «ξεροκόμματο» έκανε «γαργάρα» τον κατήφορο της χώρας… και ελάχιστα αντιδρούσε στην αδιαφάνεια, το μαύρο πολιτικό χρήμα και τη διαπλοκή… Οι επιδοτήσεις και τα ευρωπαϊκά προγράμματα χάνονταν χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, τα δάνεια σε επιχειρήσεις και πολίτες με το παραμικρό έρρεαν άφθονα (χωρίς έλεγχο, σχεδιασμό), οι υπηρεσίες στελεχώνονταν (σχεδόν στο σύνολό τους) ρουσφετολογικά και έτσι η δημόσια διοίκηση ήταν αδύνατον να επιτελέσει το έργο της, αφού το προσωπικό της είχε πια «δέσει το γάιδαρό του».. δηλαδή είχε εξασφαλιστεί μια νόμιμη θέση εργασίας. Κυρίως μέσω του ρουσφετιού… Όταν, μάλιστα, καταργήθηκαν τμηματάρχες-διευθυντές υπουργείων και την ίδια στιγμή οι κομματικοδίαιτοι συνδικαλιστές άρχισαν να… συνδιοικούν τότε πια ο έλεγχος της δημόσιας διοίκησης είχε απολύτως χαθεί!
Η ατιμωρησία, η ανυπαρξία αξιολόγησης, το έλλειμμα αξιοκρατίας, η κομματοκρατία (βλ. «κλαδικές»), η ανυπαρξία δομής της δημόσιας διοίκησης, ο ανύπαρκτος έλεγχος, το κίνητρο για βελτίωση κι αυτό ανύπαρκτο… Αυτά και πολλά άλλα οδήγησαν σε φαυλότητες, «τσιφλίκια» παρεοκρατία, μαϊμού επιδόματα, στο… «άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις»!
Η χώρα δανειζόταν ακριβά για να συντηρεί αυτό το σαθρό σύστημα που ταυτόχρονα ήταν αντιπαραγωγικό, γραφειοκρατικό, αναξιοκρατικό και έφτασε να είναι ο «βραχνάς» του τόπου, η σιδερένια σφαίρα που την τραβάει στο βυθό!
Κόμματα, πολιτικοί, συνδικαλιστές έχτισαν «καριέρες» στην πλάτη της χώρας…
Πολίτες ή επιχειρηματίες ζούσαν… «λάθρα» και όλοι ήταν (ή νόμιζαν ότι ήταν)… «ευχαριστημένοι!».
Ήρθε, όμως και ο λογαριασμός!
Σε μια χώρα χωρίς παραγωγική δομή και διαδικασία παραγωγής εγχώριου πλούτου ήταν αναμενόμενο να οδηγηθεί σε πολύπλευρα αδιέξοδα.
Και πέρασαν τα χρόνια: περάσαμε κι εμείς από την: «Αλλαγή» -στο φιλελευθερισμό (Κ. Μητσοτάκης)- στην «Ισχυρή Ελλάδα» (Κ. Σημίτης) -στην «Επανίδρυση» του κράτους- και τελικά στο… «Λεφτά υπάρχουν»! Αμέσως μετά, όμως, το όνειρο έλαβε τέλος και άρχισε ένας ζωντανός εφιάλτης!
Σε μια χώρα που οι θεσμοί, οι αρχές, οι αξίες, οι δομές ήταν «γράμμα κενό», σε μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα αλλοτριωμένο, με ένα πνευματικό κόσμο που είχε σιγήσει ήταν μονόδρομος η σημερινή κατάντια της χώρας…
Και φτάσαμε σήμερα στο σημείο να συζητάμε για το «πως», «πότε», «πόσοι» επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι θα δουν την πόρτα της εξόδου και για την αξιολόγηση δομών υπηρεσιών, προσωπικού… Δεν θα εφεύρουμε εμείς τον «τροχό» ούτε θα ανακαλύψουμε την Αμερική! Αν χρόνια πριν οι κρατικο(κομματικο)δίαιτοι συνδικαλιστές μας δεν τραβούσαν το συντεχνιακό τους σχοινί… σήμερα όλα θα ήταν περισσότερο φυσιολογικά. Η αξιολόγηση θα λειτουργούσε πια ομαλά και μαζί και η δημόσια διοίκηση.
Δεν θα γίνονταν όλα κάτω από την πίεση της «Ύπατης Αρμοστείας» με φόντο (υποχρεωτικές) χιλιάδες απολύσεις, αλλά θα αποτελούσε το όποιο σύστημα αξιολόγησης τον κορμό της δημόσιας διοίκησης με αρχές, κανόνες και ένα πλαίσιο για τη βελτίωση του προσωπικού την επιβράβευση των ικανότερων και παραγωγικότερων υπαλλήλων και φυσικά την απόλυση επίορκων, φαύλων και μη ικανών να προσφέρουν το έργο για το οποίο είχαν προσληφθεί… Τόσο απλά και τόσο φυσιολογικά, όπως στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου.
Τώρα όλα θα γίνουν «βίαια», απότομα, πιεστικά και φυσικά αρκετά από τα «χλωρά» θα καούν μαζί με τα ξερά»… Κι αυτό είναι άδικο για όσους κοπίασαν, εργάζονται όσο μπορούν περισσότερο και καλύτερα αλλά δυστυχώς η «λογιστική» αντιμετώπιση ενός τόσο σοβαρού θέματος μπορεί να έχει και σοβαρές… «παράπλευρες απώλειες». Όσοι λοιπόν, χειρίζονται τα ζητήματα αυτά θα πρέπει να φροντίσουν, ώστε η αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα να ξεφύγει από αδικίες, ρουσφετολογικές λογικές, ρεβανσισμούς…
Στην αντίθετη περίπτωση η ζημιά για τη δημόσια διοίκηση, την κοινωνία και την οικονομία θα είναι τέτοια που η σημερινή φαύλη κατάσταση θα φαντάζει… «ανθόκηπος»!
Ας αποφασίσουμε, επιτέλους, το είδος της ευτυχίας που μας ταιριάζει…
Κι αυτό γιατί, «Ορισμένα είδη ευτυχίας προκαλούν αηδία» (Φλομπέρ).
