«Κοιτάξτε με προσοχή τα έντυπα που εκδίδει η ίδια, ή που προτιμά να διαβάζει, τα διαμερίσματα όπου κατοικεί, τις διασκεδάσεις που κάνει, τη στάση της απέναντι στη ζωή. Ούτε μια σταγόνα γνησιότητας! Πως θέλετε, λοιπόν, να αναθρέψει σωστά τη νέα γενιά; (…) μια συνεχής και αδιάκοπή πλαστογραφία και τίποτε άλλο! (…) Ο Ελληνισμός για την ώρα τουλάχιστον, επέτυχε ως γένος αλλ’ απέτυχε ως κράτος!» Οδ. Ελύτης: Συνέντευξη στην εφημερίδα
Μισός, και πλέον αιώνας έχει περάσει από τότε… Τι, άραγε, από όσα δήλωνε τόσα χρόνια πριν ο νομπελίστας ποιητής μας δεν ισχύει;
Το πολιτικό προσωπικό του τόπου μας έχει αποξενωθεί, απαξιωθεί και σε μεγάλο βαθμό είναι ανυπόληπτο από τη βάση που το έχει εκλέξει… Ενεργεί και πολιτεύεται (τώρα σύμφωνα με τις εντολές της «Ύπατης Αρμοστείας»), χωρίς να αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη όψη της ζωής, δηλαδή, οδηγώντας την ελληνική κοινωνία στα όρια των αντοχών της (η ανθρωπιστική κρίση βρίσκεται «προ των πυλών»). Υποτιμούνται, έτσι ακόμα και βασικά στοιχεία μιας ελάχιστα (για πολλούς) αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Την ίδια ώρα μεγάλο μέρος της ηγεσίας μας ζώντας μέσα στη δική του «γυάλα» δεν θέλει ή αδυνατεί να καταλάβει το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Καμία, λοιπόν, «σταγόνα γνησιότητας», μια «συνεχής και αδιάκοπη πλαστογραφία»!
Λόγια του ανέμου! Λόγια και πράξεις σε απόλυτη αντίφαση (και αντίθεση) μεταξύ τους… Κι όταν ένα μέλος του τιμωρηθεί (βλ. Άκης Τσοχατζόπουλος, Β. Παπαγεωργόπουλος) πολλές φορές «σφυρίζει» αδιάφορα, λες και δεν είναι «σάρκα από τη σάρκα του»…
Αυτό το «χάσμα» πολιτικού συστήματος-πολιτών ο Ελύτης το περιγράφει λέγοντας: «Πάσχουμε από μία πλήρη και κακοήθη ασυμφωνία μεταξύ του πνεύματος της εκάστοτε ηγεσίας μας και του «ήθους» που χαρακτηρίζει τον βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό του ελληνικού λαού στο σύνολό του!».
Βέβαια, η αλλοτρίωση του λαού μας τα τελευταία χρόνια υπήρξε σημαντική… Όμως, σ’ αυτό έχει βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό ο φαύλος τρόπος άσκησης της εξουσίας…. Είναι αυτό το «κοκαλάκι» που κάθε φορά πετούσε η εξουσία στο λαό, ώστε απερίσπαστη να απολαμβάνει το «φιλέτο»… Κι ο πολίτης έβλεπε το «τυρί», αλλά αγνοούσε τη «φάκα»! Έδινε, έτσι, χωρίς πολλή σκέψη ξανά και ξανά την διαχείριση των κοινών σε ένα σαθρό σύστημα πολιτικό, σε έναν κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό και σε ένα κομματικό κράτος, όπου το μόνο που το ενδιέφερε ήταν η παρεοκρατία, η οικογενειοκρατία, άρα και η παραμονή του στην εξουσία, αυτή η «γλυκιά» εξουσία που εξασφάλιζε τη νομή και τη διαχείριση του δημόσιου πλούτου. Έτσι, ο φαύλος κύκλος συνεχιζόταν και φτάσαμε στο σήμερα…
Τώρα οι πολίτες κάνουν βήματα, θέλοντας να λυτρωθούν! «Γιατί ο πρώτος αντικειμενικός σκοπός», λέει ο Ελύτης, «είναι να λυτρωθεί ο πολίτης από το «ταμπού» της εξουσίας! Και θα λυτρωθεί μόνον αν έχει τρόπο να παρακολουθεί από κοντά που και πως αξιοποιούνται οι θυσίες του, οικονομικές και άλλες, που σήμερα καταβροχθίζονται από ένα μακρινό και αόρατο φάντασμα»… Οφείλει, λοιπόν, ο κάθε πολίτης να έχει αυτογνωσία, να κάνει τη δική του αυτοκριτική και να αντιληφθεί ότι το σημερινό «τέρας» που «καταβροχθίζει» τα πάντα γύρω του (υγεία, παιδεία, ασφάλεια, ασφάλιση, πρόνοια, εργασιακά δικαιώματα κ.ά.) είναι σε ένα βαθμό και δικό του δημιούργημα… Είναι η «φάκα» και όχι το «τυρί»!
Αφού, συνειδητοποιήσει και τις δικές του ευθύνες θα πρέπει στη συνέχεια να αλλάξει «ρότα»… Το καράβι, για να πέσει στα βράχια ευθύνονται πολλοί και για πολλά αμαρτήματα. Μετά τη συνειδητοποίηση έρχεται η αντίδραση και η δράση… Η επιλογή, δηλαδή, του νέου πολιτικού δυναμικού που θα οδηγήσει τη χώρα στη σταθεροποίηση και την ανάταση. Μια πολιτική ηγεσία που δεν θα έχει καμία σχέση με το χθες που οδήγησε στα σημερινά πολυεπίπεδα αδιέξοδα. Αρχίζοντας από τον «μικρόκοσμο» σε τοπικό επίπεδο (όπου όλοι λίγο πολύ γνωριζόμαστε καλά) θα φτάσουμε και στο κεντρικό επίπεδο άσκησης της εξουσίας. Σπάζοντας «ταμπού» κάθε είδους… Αφήνοντας στο παρελθόν γνωριμίες, ρουσφετολογικές τακτικές, συνδικαλιστικές φαύλες αντιλήψεις, αδιαφορώντας για το «Εγώ» και στρεφόμενοι στο «Εμείς»… Όπως θα πει και ο Ελύτης: «Η φωνή του Μακρυγιάννη δεν έχει χάσει, ούτε σήμερα ακόμη, την επικαιρότητά της»! Και ας δούμε πως τα λέει ο ίδιος ο Μακρυγιάννης: «Όταν αγωνιστεί (κανείς) μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ», όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «Εμείς» κι όχι εις το «Εγώ». Και στο εξής να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί»…
Εδώ είναι, λοιπόν, το … μεγάλο μυστικό…σ το «αν θέλομεν να (αφήσουμε πίσω μας το «εγώ», τις φαυλότητες και ό,τι άλλο μας έφερε ως εδώ…) και να φτιάξουμε κράτος («χωριόν») σύγχρονο, λειτουργικό, δίκαιο, ανθρώπινο, ευρωπαϊκό… Αν θέλουμε, δηλαδή, ο Ελληνισμός να επιτύχει όχι μόνο ως γένος αλλά και ως κράτος! Ο υπερρεαλιστής ποιητής -στιχουργός Νίκος Γκάτσος, στο ποίημά του «Μπαρμπαγιάννη Μακρυγιάννη» μας λέει:
Μπαρμπαγιάννη Μακρυγιάννη
δεν μας τα ‘γραψες καλά,
δες ο Έλληνας τι κάνει
για ν’ ανέβει πιο ψηλά.
Μπαρμπαγιάννη Μακρυγιάννη
πάρε μαύρο γιαταγάνι
κι έλα στη ζωή μας πίσω
το στραβό να κάνεις ίσο.
Μπαρμπαγιάννη Μακρυγιάννη
δεν μας τ ‘γραψες σωστά,
το φιλότιμο δε φτάνει
για να πάει κανείς μπροστά.
Καιρός, λοιπόν, να αξιοποιήσουμε τη γνώση από το φαύλο χθες, την κριτική μας σκέψη και τα δυναμικά στοιχεία του Έλληνα, ώστε να οδηγήσουμε τον τόπο μας σε μια πορεία διαφορετική… Τώρα, πια, ξέρουμε… Και είναι βέβαιο ότι μπορούμε. Το ερώτημα είναι μόνο αν θέλουμε…
