Ίσως από το λήθαργο, το κέφι να ξυπνήσει
και τη νεκρή ελπίδα μας, μπορεί να αναστήσει.
Την αισιοδοξία μας, να δω να επιστρέφει,
τη μάνα Ελλάδα ένα μωρό, κουράγιο ν’ αναθρέφει.
Η καλημέρα γελαστή, να βγαίνει απ’ το στόμα
τα μάτια να κοιτούν ψηλά κι όχι κάτω στο χώμα.
Και τα παιδιά κατάματα, ν’ αντέχουμε να δούμε,
γιατί να επιστρέψουμε, το μέλλον τους μπορούμε.
Γι’ αυτό και κάνω μια ευχή και προσευχή συγχρόνως,
γρήγορα της ελπίδας μας, ν’ ανοίξει πάλι ο δρόμος.
Χαρά Παπιομύτογλου – Παλάσση
