Αν τους πιστέψουμε, έχουμε υδρογονάνθρακες αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων, ή και δισεκατομμυρίων ευρώ και σε τρία με πέντε χρόνια, μπορεί να γίνουμε όλοι μας πλούσιοι. Κατ’ άλλους, πιο συνομοσιολόγους, δε θα γίνουμε εμείς πλούσιοι, αλλά οι Τροϊκανοί και οι λοιποί εκμεταλλευτές, που μας επέβαλλαν τα δεινά που περνούμε σήμερα «για να μας φάνε τα Πετρέλαια». Είχαμε μάλιστα προ καιρού και ειδική ημερίδα, εδώ στο Ρέθυμνο από το ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, αλλά και διάλεξη του κ. Λυγερού, με κύριο θέμα το πως θα αξιοποιήσουμε τα Πετρέλαιά μας, για το Λαό και όχι για το Δημόσιο Χρέος. Ποια είναι η πραγματικότητα λοιπόν; Έχουμε υδρογονάνθρακες, για φάγωμα, από εμάς ή από άλλους, ή μήπως ονειρευόμαστε ως άλλοι πεινασμένοι, καρβέλια; Η μόνη σοβαρή απάντηση που μπορεί να δοθεί σήμερα, είναι ότι δεν γνωρίζουμε. Το Ελληνικό Ινστιτούτο Υδρογονανθράκων (ΕΛΛΙΝΥ), αναφέρει σε δελτίο τύπου, ότι: Καμιά ποσοτική ή ποιοτική εκτίμηση δεν μπορεί να γίνει αν δεν προηγηθούν, γεωλογική έρευνα, σεισμική έρευνα, ερμηνεία, γεωτρήσεις, δοκιμές παραγωγής, και ανακήρυξη κοιτάσματος. Μετά χρειάζονται περισσότερες γεωτρήσεις και τεχνικοοικονομική ανάλυση των δεδομένων για να εκτιμηθεί η εμπορευσιμότητα του κοιτάσματος. Στη συνέχεια όλων των παραπάνω, αν η ανάλυση είναι θετική, τότε και μόνο τότε, προχωρούμε στη δημιουργία των αναγκαίων υποδομών για την εκμετάλλευσή του. Σημειώνουμε ότι μια υποθαλάσσια γεώτρηση, ανάλογα με το βάθος της θάλασσας και το βάθος του γεωλογικού στόχου μπορεί να στοιχίσει 40-70 εκατομμύρια δολάρια και ότι οι υποδομές που χρειάζονται για την εξόρυξη, κοστίζουν συνήθως, εκατοντάδες εκατομμύρια. Μετά από όλα τα ανωτέρω, «αρχίζει να πέφτει το παραδάκι». Με βάση τις ενέργειες που γίνονται τώρα από την Πολιτεία, αν υποθέσουμε ότι θα συνεχιστούν χωρίς κενά, καμιά γεώτρηση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί πριν το 2015-2016. Αν ανακαλυφθεί αμέσως το κοίτασμα (στατιστικά το ποσοστό επιτυχίας είναι μόνον 7%), τότε χρειαζόμαστε 2-3 χρόνια ακόμη για περιχαράκωση και προσδιορισμό των χαρακτηριστικών του. Θέλουμε επίσης και άλλα 4-7 χρόνια για την ανάπτυξή του (παραγωγικές γεωτρήσεις, εξέδρες, δίκτυα μεταφοράς κλπ.). Αναφέρουμε τέλος ότι, για να μπουν σε εφαρμογή οι δραστηριότητες αυτές χρειάζεται η ανακήρυξη της ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) ή κατά περίπτωση συμφωνίες οριοθέτησής της με τα όμορα Κράτη.
Αυτά περίπου λέει το ΕΛΛΙΝΥ και αυτή είναι όλη η αλήθεια, που δε μπορεί να αρνηθεί κανείς, ειδικός ή μη. Υπάρχει άλλωστε και το παράδειγμα της Κύπρου. Υποψίες, για ύπαρξη υδρογονανθράκων, υπήρχαν από τη δεκαετία του ‘30. Μόνο που τότε, με τα μέσα της εποχής εκείνης, δε μπορούσαν να επιβεβαιωθούν. Οι έρευνες επιβεβαίωσης άρχισαν το 1985. Το 1987 η τότε Σοβιετική Ακαδημία Επιστημών, μετά από σεισμικές έρευνες, ανακοίνωσε την πιθανή ύπαρξη Φυσικού Αερίου στα ανοιχτά του Νησιού. Έγιναν επιπρόσθετες έρευνες και παράλληλα, το 2003 έγινε μυστικά, η πρώτη διμερής συμφωνία για την ΑΟΖ της. Το 2008, δόθηκε η πρώτη άδεια για γεωτρήσεις. Το 2011 έγινε η πρώτη σοβαρή ανακάλυψη στο Οικόπεδο 12. Και η πιθανή ημερομηνία εκμετάλλευσης είναι κάπου στο 2017, αν η δεύτερη γεώτρηση που θα γίνει φέτος, είναι επιτυχής. Παρόλο δε που υπάρχουν σχεδόν διαπιστωμένα κοιτάσματα εκεί, κανείς, ούτε οι Κινέζοι ούτε οι Ρώσοι δε δανείζει το Νησί. Έτσι μπαίνουν και αυτοί σε Μνημόνιο σήμερα.
Εμείς, αν έχουμε μεγάλες ποσότητες υδρογονανθράκων και πόσες, σύμφωνα με τα παραπάνω, θα το γνωρίζουμε με βεβαιότητα το 2017. Αν αυτοί αποδειχτούν εκμεταλλεύσιμοι, αν κάνουμε τις απαιτούμενες συμφωνίες και αν ανακηρύξουμε την ΑΟΖ μας, θα αρχίσουμε να εισπράττουμε το 2025. Αν μετρήσουμε τα «αν» και τα «θα» που γράψαμε στις παραπάνω παραγράφους, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον το 2025 είναι υπερβολικά αισιόδοξο. Η πραγματική ημερομηνία πιθανόν να βρίσκεται στη δεκαετία του 2030. Για όσους είναι «αργοί» στην αφαίρεση, ενημερώνουμε ότι ακόμη και το υπεραισιόδοξο 2025, είναι «μόνο» 13 χρόνια μακριά. Και δε μπορούμε παρά να υπενθυμίσουμε ότι, 13 χρόνια πριν, δηλαδή το έτος 2001, τον Ιανουάριο, ορκίστηκε ο Τζορτζ Μπους, αν τον θυμάστε ακόμη, ως πρόεδρος των ΗΠΑ για την πρώτη του θητεία. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, είχαμε την επίθεση στους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη. Και στην Ελλάδα, το 2000, «ζούσαμε το όνειρο μας» και προετοιμάζαμε τους Ολυμπιακούς του 2004. Για τόσο παλιά, μιλάμε. Ή αν προτιμάτε, για τόσο πολύ μακριά στο μέλλον πρέπει να σκεφτόμαστε, όσον αφορά τους πιθανούς υδρογονάνθρακές μας. Ας αφήσουμε λοιπόν τους ειδικούς να ψάχνουν για πετρελαιοπηγές, ας ευχηθούμε το καλύτερο και ας φροντίσουμε να εκμεταλλευτούμε τις πηγές που είναι σήμερα διαθέσιμες. Την Επιχειρηματικότητά μας, τη Ναυτιλία, τον Τουρισμό, την πρωτογενή παραγωγή στη Γεωργία, την Κτηνοτροφία και την Αλιεία και τα Ορυκτά, όπως για παράδειγμα το Χρυσό, που σίγουρα έχουμε. Να εκμεταλλευθούμε επίσης, τη Θάλασσα, τον Ήλιο και τον Αέρα, που έχουμε άφθονο, για παραγωγή ενέργειας. Να εκμεταλλευτούμε τα «μυαλά» μας, με τη δημιουργία καινοτομικών προϊόντων Πληροφορικής. Τους δε υδρογονάνθρακες, ας τους αφήσουμε κληρονομιά στις επόμενες γενιές, που είναι βέβαιο ότι θα τους χρειαστούν. Διότι είναι σίγουρο πως, αν εξακολουθήσουμε να λειτουργούμε ως Λαός και κυρίως ως Κράτος όπως λειτουργούσαμε τα περασμένα 20 χρόνια, οι επόμενες γενιές θα έχουν να ξεπληρώσουν ένα Δημόσιο Χρέος πολλαπλάσιο του σημερινού, που θυμίζω δε θεωρείται βιώσιμο, «ούτε με σφαίρες». Και η μόνη λύση για να αποφύγουν και αυτοί τα μνημόνια, θα είναι οι πιθανοί υδρογονάνθρακες, που θα τους «κληροδοτήσουμε».
Αν προλάβουν να τους εξορύξουν, μέχρι τότε.
Σήμερα, ιδιωτεύει, στο Ρέθυμνο
