Απαραίτητη είναι η ακόλουθη διευκρίνηση: Οι απόψεις που θα διατυπώσω, είναι τελείως «ερασιτεχνικές», αφού, ούτε οικονομολόγος, ούτε δημοσιογράφος, είμαι. Δεν είμαι επίσης με κανένα τρόπο οπαδός των ποικίλλων συνομοσιολογικών θεωριών. Αυτών που παρόλο που μόνο γέλια προκαλούν, έχουν κατά καιρούς αποτελέσει και αποτελούν σημαία κάποιων Ελληνικών Κομμάτων και μάλιστα σχετικά μεγάλων, αφού εκπροσωπούνται στην Ελληνική Βουλή.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν: Το ευρώ, εισήχθη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ως σύστημα αμετάκλητων ισοτιμιών την 1/1/1998 και ως νόμισμα την περίοδο 2001-2002. Η δραχμή συνεπώς, όπως και τα περισσότερα Ευρωπαϊκά νομίσματα, μας τελείωσε ουσιαστικά το τέλος του 1997 και όχι το 2002. Από το τέλος του 1997, μέχρι και την εισαγωγή του ευρώ ως νομίσματος, η ισοτιμία ήταν σταθερή, 1 ευρώ προς 340 δραχμές. Ας δούμε και το ισοζύγιο συναλλαγών (εξαγωγών/εισαγωγών) με τη Γερμανία, από το 1997, μέχρι το 2010, σε εκατομμύρια ευρώ, στον παρακάτω πίνακα.
1997 2000 2002 2004 2006 2008 2010
εισαγ. εξαγ. εισαγ. εξαγ. εισαγ. εξαγ. εισαγ. εξαγ. εισαγ. εξαγ. εισαγ. εξαγ. εισαγ. εξαγ.
Φαίνεται λοιπόν καθαρά, ότι το αρνητικό ισοζύγιο, των εισαγωγών/εξαγωγών με τη Γερμανία, εκτινάχτηκε από τα 1,5 δισεκατομμύρια του 1997, στα 6 δισεκατομμύρια το 2008. Το 2010, έπεσε στα 4 δις περίπου, αφού είχαμε στο μεταξύ μπει στο μνημόνιο και δεν μπορούσαμε να πάρουμε άλλα δάνεια, ούτε είχαμε πια χρήματα για ξόδεμα. Σημειώνουμε τέλος ότι, μεταξύ των ετών 1992-1997, το αρνητικό ισοζύγιο ήταν σταθερά μικρότερο από 1,4 δις ευρώ. Άρα, μεταξύ 1997 και 2011, μεταφέρθηκαν στη Γερμανία, μόνο από την Ελλάδα, κεφάλαια μεγαλύτερα από 60 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν, τώρα ψάξουμε τα ανάλογα στοιχεία για την Ιταλία, την Ισπανία, και την Πορτογαλία, με έκπληξη (;) θα διαπιστώσουμε ότι αυτά έχουν μια παράλληλη εξέλιξη. Και το ίδιο συμβαίνει, όχι μόνο με το Νότο, αλλά και με μια πλειάδα βορείων χωρών, που έχουν ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό σύστημα. Συνεπώς, τη δεκαπενταετία του “Σταθερού” ευρωπαϊκού νομίσματος, έχουμε μια τεράστια μεταφορά πόρων και κεφαλαίων, από την υπόλοιπη Ευρωζώνη, προς τη Γερμανία. Τα οποία στη συνέχεια, χρησιμοποιήθηκαν για να «αγοράσουν» το χρέος των χωρών αυτών.
Ας δούμε τώρα και τη δυναμική της Ευρώπης την τελευταία τριακονταετία και την τάση της τα ερχόμενα χρόνια: Η Ευρώπη είχε το 20% της παγκόσμιας παραγωγής το 1980. Έγινε 14% το 2012 και εκτιμάται ότι θα είναι το 7% το 2020. Αλλά, αντίθετα με τους ανωτέρω αριθμούς, η Γερμανική βιομηχανική παραγωγή, όχι μόνο δε συρρικνώθηκε, αλλά αυξήθηκε ελαφρά την ίδια περίοδο. Άρα η Ευρώπη συρρικνώνεται πλέον παραγωγικά, με εξαίρεση τη Γερμανία, ενώ ηγεμονεύεται πολιτικά και κυρίως οικονομικά από την ίδια Δύναμη. Πως και γιατί έγινε αυτό;
Μα, λόγω της εισαγωγής του ευρώ, που σχεδιάστηκε, που αλλού, στη Φρανκφούρτη.
Όσο ειρωνικό και αν φαίνεται λοιπόν, η εισαγωγή του ευρώ στην Ευρώπη, που θα ένωνε οικονομικά την Ήπειρο μας και θα έκανε πολύ πιο Ευρωπαϊκή τη Γερμανία, είχε σαν αποτέλεσμα τη Γερμανική Ευρώπη, που βιώνουμε όλοι σήμερα. Το ευρώ ήταν το όπλο που βοήθησε τη Γερμανία να αποκτήσει τον ηγεμονικό ρόλο που έχει σήμερα. Και η ηγεμονία αυτή διαμορφώθηκε σταδιακά, τα τελευταία δέκα χρόνια. Διότι, αν επιστρέψουμε πίσω στη Γερμανία του 2000, θα δούμε μια χώρα με ελλείμματα, με τεράστιες κρατικές δαπάνες και με όλη της την προσπάθεια στραμμένη στην ομαλή απορρόφηση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Θα δούμε μια χώρα που παραβίαζε συστηματικά το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας, όπως έκαναν άλλωστε όλοι τότε, ατιμωρητί. Αλλά θα δούμε επίσης μια χώρα που έκανε έγκαιρα τις απαιτούμενες από το κοινό νόμισμα εργασιακές αλλαγές, που δεν αύξησε το κόστος παραγωγής της και τους μισθούς για μια ολόκληρη δεκαπενταετία, που μετασχημάτισε και ενίσχυσε τη βιομηχανία της και που, όταν δε χρειαζόταν πια να παραβιάζει το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας, απαίτησε από τους υπόλοιπους να το εφαρμόσουν και μάλιστα «κατά γράμμα”». Μόνο που τότε πια όλοι και κυρίως οι Νότιοι, που είχαν μάθει στα εύκολα και άφθονα κεφάλαια που υπήρχαν στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, δε μπορούσαν να ελέγξουν τις Οικονομίες τους. Με αποτέλεσμα, να παίρνουν σήμερα δανεισμό από αυτήν, αφού το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα δεν διαθέτει πια τόση ρευστότητα και να «υποτάσσονται» στα κελεύσματα της, για να μην καταρρεύσουν πλήρως.
Τι κάνει σήμερα η Γερμανία λοιπόν; Η περήφανη για την οικονομική της ισχύ Γερμανία, αναγκάζει την υπόλοιπη Ευρώπη να εφαρμόσει πολιτικές που, αν είχαν εφαρμοστεί στη Γερμανία του 2000, δεν θα της είχαν επιτρέψει να έχει την οικονομική ανάπτυξη που έχει σήμερα. Επιβάλλοντας όμως τις πολιτικές αυτές και ελέγχοντας, «αγοράζοντας» στην πράξη το χρέος των υπολοίπων χωρών, μετατρέπει αργά αλλά σταθερά όλη την Ευρωζώνη σε οικονομικό της προτεκτοράτο.
Μήπως λοιπόν όλα τα παραπάνω, έγιναν, όχι στην τύχη, όχι επειδή «δεν είχε μελετηθεί καλά η εισαγωγή και η δομή του ευρώ», αλλά με βάση ένα Γερμανικό σχέδιο, που θα οδηγήσει τελικά στην πλήρη Οικονομική και Πολιτική υποδούλωση της Ηπείρου μας στη χώρα αυτή και στους στενούς συμμάχους της; Εκτός και αν παρέμβει έγκαιρα, ως από μηχανής Θεός, όπως και στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο «Θείος Τρούμαν» από την Αμερική. Εσείς τι πιστεύετε, αγαπητοί μου αναγνώστες;
