Θλιβερή λεξιπενία και φειδωλή επικοινωνία

Η ελληνική γλώσσα βρίσκεται στη χειρότερη φάση της πορείας της. Το προβαλλόμενο επιχείρημα ότι μόνο στους επαΐοντες γλωσσολόγους εναπόκειται το δικαίωμα, να εκφέρουν γνώμη και άποψη επί του θέματος, είναι τουλάχιστον αίολο και αβάσιμο. Η διάσωση της γλωσσικής παραδόσεως είναι εθνική υπόθεση, επομένως αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Η γλώσσα μας με τα τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά της ή τη διαχρονικότητά της, τον πλούτο του λεξιλογίου της, την τελειότητα της Γραμματικής της, της δομής και της ποικιλίας των εκφάνσεων, καλλιεργούμενη εδώ και 3.500 χρόνια από τον ίδιο λαό συνεχώς, αποτελεί φαινόμενο αδιάλειπτης συνέχειας και διεθνούς ακτινοβολίας.
Η ελληνική γλώσσα έχει θέσει ανεξίτηλα τη σφραγίδα της σε όλες τις δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες. Π.χ. η γαλλική γλώσσα, σύμφωνα με μελέτη του γαλλικού υπουργείου Παιδείας περιλαμβάνει λέξεις με ελληνικές ρίζες σε ποσοστό 60%! Η πορτογαλική σε ποσοστό 80%. Η αγγλική γλώσσα, σύμφωνα με το Λεξικό Α. Κωνσταντινίδη έχει πάνω από 155.000 λέξεις με ρίζες ελληνικές. Η γερμανική διαμορφώθηκε με πρότυπο τη γραμματική και τη σύνταξη της ελληνικής γλώσσας.
Ανησυχητική και απειλητική θα λέγαμε την προϊούσαν οσημέραι αφομοίωση και ενσωμάτωση στο λεξιλόγιό μας ξένων λέξεων, ως επί το πλείστον αγγλικών. Από διενεργηθείσα έρευνα και σύμφωνα με στατιστικά δεδομένα προέκυψε, ότι το 64% των κατοίκων της Αττικής χρησιμοποιεί ξενόφερτες λέξεις, όπως π.χ. κουλ και κουλάρω από το αγγλικό cool=ήρεμος. Στην αργκό λέγεται: «το άτομο είναι κουλ δεν χαμπαριάζει τίποτα». Το χαμπάρι προέρχεται από το τούρκικο haber=είδηση.
Με την κατάργηση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας από το πρωτότυπο και τη συρρίκνωση των ωρών διδασκαλίας των γλωσσικών μαθημάτων στα σχολεία, ξεκίνησε μια φθίνουσα πορεία με επακόλουθο την εξασθένιση, την υποβάθμιση του λεξιλογίου, της γραμματικής και του συντακτικού. Ανεφάνησαν αγροίκοι βαρβαρισμοί, της αργκό του υποκόσμου, παραμόρφωση της εκφοράς λόγου και επιδίωξη ακραίων μορφών έκφρασης. Εξεζητημένη, άξεστη, τραχιά προφορά, εκφραστικοί σολοικισμοί, ακαλαίσθητη διατύπωση από πλευράς ύφους και σαφήνειας.
Ο Ελύτης έχει πει «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μόνο μια γλώσσα, η ενιαία ελληνική γλώσσα, όπως εξελίχθηκε από την αρχαία, που έπρεπε να είναι το μεγάλο καμάρι μας και το μεγάλο στήριγμα».
Μια γλώσσα που αριθμεί βίο 40 αιώνων είναι φυσικό στο πέρασμα τόσου χρόνου, να ‘χει υποστεί μεταβολές, ωστόσο οι μεταβολές αυτές δεν είναι τόσες, που ο νέος Έλληνας να αδυνατεί να κατανοήσει ένα κείμενο του Ξενοφώντα π.χ. είτε του Πλούταρχου με μικρή προσπάθεια.
Το λεξιλόγιο της Ελληνικής κατά τον Γ. Μπαμπινιώτη αποτελεί αψευδή μάρτυρα αδιάκοπης συνέχειας της ελληνικής γλώσσας και ενιαίου χαρακτήρα της. Ποιος γνωρίζει ή αναγνωρίζει σήμερα, ότι οι παρακάτω λέξεις είναι γνήσιες ομηρικές λέξεις, που αυτούσιες ή παραλλαγμένες με την ίδια ή διαφοροποιημένη σημασία χρησιμοποιούνται από τα χρόνια του Ομήρου μέχρι σήμερα;
Αγαπώ, αγαπητός, άγγελος, αγνός, άγνωστος, άγριος, αδελφός, αθάνατος, αέρας, αηδόνι, αητός, αιώνας, ακούω, ακτίνα, αλάτι, αλέθω, ανεβαίνω, αναβάλλω, ανεψιός, άνδρας, άνθρωπος, αλμυρός, αλώνι, αμάξι, άπιστος, άξιος, απάτη, άξονας, αντίκρυ κλπ. κλπ.
Ο μεγάλος μας συντοπίτης Γ. Χατζιδάκης και επιστημονικός κολοσσός κατά τον Γ. Μπαμπινιώτη απέδειξε και αναφέρει ότι «εκ των 4.900 περίπου λέξεων της Καινής Διαθήκης, σχεδόν αι ημίσειαι ήτοι λέξεις 2.800 λέγονται και σήμερον εν τη το κοινή λαλιά υπό πάντων των Ελλήνων, των δε λοιπόν αι πλείσται νοούνται καλώς».