Λόγια του αέρα, «δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη»! Να πούμε το ένα και μαζί και το άλλο… Και, κυρίως, να μην αναφερθούμε στο «πως», στον τρόπο δηλαδή που θα εφαρμόσουμε το όποιο πρόγραμμά μας… Ένα «πρόγραμμα» που πάντα πατάει σε δύο βάρκες, αφού όλες οι ψήφοι έχουν την ίδια αξία και όλες τις έχουν ανάγκη τα κόμματα για να κατακτήσουν την εξουσία.
Το χειρότερο, λοιπόν, είναι ένα δήθεν πρόγραμμα… Και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακριβώς αυτό.
Γιατί αν είχε και παρουσίαζε μια εφικτή διέξοδο από την κρίση, τότε τα ποσοστά του θα άγγιζαν το στόχο της εξουσίας…
Όμως, όλα είναι πρόχειρα και γι’ αυτό χωρίς προοπτική και ελπίδα για τον τόπο. Είναι ένα δήθεν σχέδιο, ένα δήθεν πρόγραμμα, άρα και μια δήθεν λύση… Κάτι που έρχεται από το χθες και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο σήμερα, ούτε να δώσει προοπτική για το αύριο…
Ας μιλήσουμε, όμως, συγκεκριμένα. Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε σε εκδήλωση της Ελληνικής Ένωσης Επιχειρηματιών πέντε άμεσες πρωτοβουλίες για την έξοδο από την κρίση. Πρωτοβουλίες που θα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν θα αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου. Αρχικά μας λέει ότι θα αντικαταστήσει το καταστροφικό Μνημόνιο με ένα σχέδιο οικονομικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής ανασυγκρότησης. Ταυτόχρονα υπόσχεται σκληρή και δύσκολη διαπραγμάτευση για τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας. Λόγια ωραία, για να ‘ναι και αληθινά και, κυρίως, ρεαλιστικά! Φαντάζονται, άραγε, στο ΣΥΡΙΖΑ ότι με το ένα χέρι θα καταργούν το Μνημόνιο και με το άλλο θα υπογράφουν συμφωνίες για τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας με το ιερατείο της Ευρώπης και το ΔΝΤ;
Η περίπτωση της Κύπρου δεν φαίνεται να τους δίδαξε το παραμικρό. Λόγια παρμένα από το χθες και μάλιστα χωρίς την παραμικρή απάντηση το «πώς» οι ίδιοι θα πετύχουν εκεί που τόσοι άλλοι θεωρούν ότι απέτυχαν. Πώς, δηλαδή θα γεφυρώσουν την οικονομική και την κοινωνική ανασυγκρότηση έχοντας καταργήσει το Μνημόνιο και ενώ ταυτόχρονα θα διαπραγματεύονται προκειμένου να εξασφαλίσουν τα κεφάλαια που απαιτούνται για να πραγματοποιήσουν το «σχέδιό» τους….
Μίλησε, επίσης, για δημοσιονομική σταθεροποίηση με κοινωνικά δίκαιο και βιώσιμο τρόπο και για ένα σχέδιο δράσης για την καταπολέμηση της ανεργίας. Κι αυτά είναι λόγια και όχι πλάνο ή σχέδιο εξόδου από τις πληγές που έχει ανοίξει η κρίση. Πόσες φορές τα έχουμε ακούσει… Και πόσες έχουμε απογοητευτεί!
Τα σχέδια αυτά ο κ. Α. Τσίπρας θα πρέπει να τα φανερώσει στους πολίτες άμεσα, αν θέλει να έχει την θετική ψήφο των πολιτών. Οι πολίτες ζητούν ή καλύτερα απαιτούν ένα ρεαλιστικό παραγωγικό μοντέλο, ένα βιώσιμο σχέδιο και όχι μια έκθεση ιδεών από την οποία απουσιάζει το περιεχόμενο και υπάρχουν μόνο οι τίτλοι…
Από κοινωνικά συμβόλαια και λόγια του ανέμου («ανεμώλια») έχει χορτάσει αυτή η χώρα και πληρώνει σήμερα βαρύ τίμημα…
Τώρα ζητά κάτι χειροπιαστό και ρεαλιστικά πραγματοποιήσιμο. Η πληγή της ανεργίας δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια και διαπιστώσεις… Ούτε με κρατικό (κομματικο)δίαιτο συνδικαλισμό άλλων εποχών που ασκούσε συνδιοίκηση σε ΔΕΚΟ… Και, φυσικά, χωρίς ένα κρατικό μηχανισμό που μπλοκάρει κάθε είδους επένδυση. Και σίγουρα δεν κερδίζεται το στοίχημα αυτό χωρίς αναδιάρθρωση και αξιολόγηση μιας δημόσιας διοίκησης που ακυρώνει κάθε πολιτική και ευελιξία που είναι αναγκαία, ώστε να απελευθερωθούν οι δυνάμεις εκείνες που θα τραβήξουν τη χώρα μπροστά. Ο ΣΥΡΙΖΑ λ.χ. θέλει ένα ανακεφαλαιοποιημένο τραπεζικό σύστημα αλλά αρνείται τα χρήματα των δανειστών. Πως, άραγε, θα γίνει στις παρούσες συνθήκες κάτι τέτοιο; Μάλιστα αποβλέπει σε ένα τραπεζικό σύστημα υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο. Αυτό το δεύτερο, τον κοινωνικό έλεγχο, του τραπεζικού συστήματος θα θέλαμε με πολύ ενδιαφέρον να μας τον εξηγήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αν πρόκειται να δούμε «λύσεις» που θα ‘ναι ανεφάρμοστες και πιθανόν «συστημικά επικίνδυνες» σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, τότε καλύτερα να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες, όπως σήμερα έχει δρομολογηθεί…
Αν στα παραπάνω προστεθούν και οι ιδέες περί μερικής διαγραφής δανείων αναλογικά με τη μείωση του εισοδήματος, χωρίς να υπολογιστούν οι συνέπειες για το τραπεζικό σύστημα και να βρεθούν οι αναγκαίες λύσεις το από που, δηλαδή θα καλυφθεί η «τρύπα» τότε σίγουρα θα οδηγηθούμε σε πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις…
Υπόσχεται μάλιστα, να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ τέλος στην «ψευδώνυμη ιδιωτική πρωτοβουλία των αποκρατικοποιήσεων». Και μόνο από τη φράση αυτή μπορεί ο καθένας να καταλάβει το μοντέλο της οικονομίας που επιθυμεί ο ΣΥΡΙΖΑ να οδηγήσει την χώρα… Με χαρακτηρισμούς και «ταμπέλες» οικονομική πολιτική δεν γίνεται. Με ταμπού και ιδεοληψίες η χώρα δεν οδηγείται στη σταθερότητα και την ανάταση.
Με φοβικά σύνδρομα, με νοοτροπία κρατισμού και αντιλήψεις άλλων εποχών η οικονομική μορφή της κρίσης δεν αντιμετωπίζεται. Το αντίθετο, μάλιστα, θα ενισχυθεί και θα οδηγήσει τη χώρα σε απομόνωση και φυσικά σε μεγαλύτερη ύφεση και φτωχοποίηση…
Καιρός, λοιπόν, για σχέδιο ρεαλιστικά εφαρμόσιμο. Και αυτό απαιτεί να γνωρίζουμε το «πως» της εφαρμογής του, το ποιοι θα αναλάβουν την πραγμάτωσή του, το χρονοδιάγραμμα που απαιτείται για την εφαρμογή του, το ρίσκο που εμπεριέχει και φυσικά τις συνέπειες και τα πιθανά οφέλη από αυτό. Πρέπει, βέβαια, να αναζητηθούν και οι απαραίτητες συμμαχίες που θα συνδράμουν την ελληνική κυβέρνηση τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Κι όλα, τούτα, για την ώρα είναι ένα «θολό τοπίο»… Και γι’ αυτό την ευθύνη την έχει η θολή πολιτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ας περιμένουμε, όμως, να δούμε, αν τελικά το τοπίο θα γίνει ξεκάθαρο…
