Πάνε πολλά χρόνια αγαπητοί μου όσοι με τιμάτε με την ανάγνωση της στήλης και όσοι ακόμα διαβάζοντας τα «Ρινίσματα» τα βάζετε με τον γράφοντα.
Όλα είναι στην ρεαλιστική πραγματικότητα που ο αναγνώστης θεωρεί ως αλήθεια των πραγμάτων και των συνθηκών της ζωής.
Ποιας ζωής θα μου πείτε και ποιας πραγματικότητας και ποιων από τους αναγνώστες. Αυτό δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι η πραγματικότητα για τον καθένα δεν είναι ίδια.
Έχει ας πούμε και η πραγματικότητα αγαπητοί φίλοι ταξική υπόσταση και εξετάζεται με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά. Άντε να βρεθεί άκρη μετά.
Τώρα θυμήθηκα μια παλιά ιστορία, τόσο παλιά που ο γράφων ήταν νέος. Νέος της Αντίστασης και της Αριστεράς των διωγμών.
Ήμουν στα γραφεία του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη» πριν διωχθούν και μπουν στη διαδικασία της παρανομίας.
Τότε έγραφε το καθημερινό χρονογράφημα ο αγωνιστής του ΚΚΕ Αποστόλου, αδερφός της Ηλέκτρας Αποστόλου.
Ήταν αναγνωρισμένος χρονογράφος και διαβαζόταν με μανία από τους αναγνώστες του Ρίζου της εποχής.
Επιπλέον η αναγνώρισή του ήταν ευρύτερη από τον κόσμο της διανόησης και της δημοσιογραφίας.
Ήμουν λοιπόν στα γραφεία του ΚΚΕ και του Ρίζου και ο επιφανής χρονογράφος μόλις είχε έρθει από τη Βρετανία την άλλοτε Μ. Βρετανία προπολεμικά. Ήρθε λοιπόν από το Λονδίνο ο Σπήλιος και χαριτολογώντας είπε ότι βρήκε τι θα κάνει άμα ξεπέσει από δημοσιογράφος ως βιοποριστικό επάγγελμα.
Μετά τη δήλωσή του αυτή όλοι τεντώσαμε τ’ αυτιά μας για να μάθουμε τι δουλειά είχε βρει στο Λονδίνο ο Σπήλιος.
«Παρατήρησα», είπε «ότι στο Λονδίνο δεν υπάρχουν υπαίθριοι λούστροι για να βάφουν τα παπούτσια των Λονδρέζων, όπως εδώ στην Αθήνα».
«Ε και;» τον ρωτούν;
«Θα πάω στο Λονδίνο να γίνω λούστρος και να τα κονομάω».
Γελάσαμε όλοι με το αστείο του.
Τώρα που το θυμάμαι τον σκέπτομαι, γιατί πόσοι νέοι μας δεν πάνε στο Λονδίνο από την Ελλάδα και ειδικά από την Κύπρο, και τις άλλες χώρες που υπόφεραν οι νέοι από την κρίση και την αναδουλειά.
Το αστείο του Σπήλιου τότε έγινε σήμερα μια σοβαρή επιλογή των νέων μας ακόμα και με πτυχία και άλλα προσόντα.