Βρήκα πολύ εύστοχη την παρακάτω φράση την οποία διάβασα σε μια διαδικτυακή σελίδα και μπήκα σε πειρασμό να τη σχολιάσω: «Μην λες πράγματα που δεν μπορείς να υποστηρίξεις και μην δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να υλοποιήσεις».
Αυτό νομίζω θα έπρεπε να αποτελεί απαράβατο ηθικό νόμο της πολιτικής. Κι όμως, πολλοί ηγέτες υποκύπτουν στον λαϊκισμό και παρασυρόμενοι από το πάθος για την εξουσία, συμπαρασύρουν με το επικοινωνιακό προφίλ τους και την άψογη ρητορική τους ικανότητα μια μεγάλη μερίδα του λαού. Στην πορεία όμως, όσα έχουν υποσχεθεί και δεν έκαναν, τα βρίσκουν μπροστά τους, καταβάλλοντας και το ανάλογο πολιτικό κόστος.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του ΠΑΣΟΚ. Όμως την ίδια πορεία φοβάμαι ότι καταγράφει και το σημερινό κυβερνών κόμμα.
Βέβαια σε κάθε περίπτωση το θύμα είναι ο πολίτης, ο οποίος όμως σε πάμπολλες περιπτώσεις δεν είναι άμοιρος ευθυνών, αφού ο ίδιος επιλέγει τέτοιου είδους πολιτικούς και εξουσίες, και μοιραία γίνεται θύτης του ίδιου του εαυτού του.
Ο Αριστοτέλης περί το 350 π.χ. αναφέρει:
«Χειρότερη μορφή δημοκρατίας θεωρείται αυτή, όπου ο νόμος δεν είναι η υπέρτατη αρχή αλλά τα ψηφίσματα του λαού, καθώς υπάρχει κίνδυνος να αναλάβουν δράση οι δημαγωγοί και να παρασύρουν τον λαό σε λανθασμένες αποφάσεις».
