Πριν διακόσια περίπου χρόνια ήταν ένα φυλακισμένο «ζώο» που μετά από ζωηρές προσπάθειες προσπάθησε να σπάσει τα δεσμά του. Το μόνο που κατάφερε ήταν να «αραιώσει» τα κάγκελα του κλουβιού του, για να βλέπει κάπως καλύτερα. Επιπλέον άλλαξε και «αφεντικό», αφού το παλιό ήταν πια τόσο «γερασμένο» που έχασε όλα τα «ζώα» που είχε κλεισμένα στο κλουβί του.
Ο καινούριος «ιδιοκτήτης» του ζώου, άλλαξε τακτική και για να ημερέψει το έγκλειστο και ανήσυχο ζώο του έριχνε που και που περισσότερη τροφή, ώστε με βαρύ στομάχι το ζώο δεν είχε διάθεση να αντιδράσει περαιτέρω. Όμως η μεγάλη «επιτυχία» του νέου «ιδιοκτήτη» ήταν πως έδωσε την εντύπωση στο φυλακισμένο ζώο πως ήταν «ελεύθερο» μόνο και μόνο επειδή «αραίωσαν» τα κάγκελα και του έριχνε και μια μπανάνα παραπάνω για να τρέφεται.
Έτσι πέρασαν χρόνια και χρόνια, μέχρι που το «αφεντικό» -το νέο και όχι το παλιό- να κρίνει πως η «τροφή» ήταν υπερβολικά πολλή και τα «κάγκελα» υπερβολικά αραιά. Αλλά το «φυλακισμένο» ζωάκι νόμισε πως έχανε κάτι που στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ. Την «τροφή» και την «ελευθερία» του. Για να το «καθησυχάσει» λοιπόν το «αφεντικό» του την παρείχε λίγη – λίγη και το απειλούσε πως αν συνεχίσει τις «ζωηράδες» θα του την διακόψει οριστικά μέχρι το «ζώο» να ψοφήσει!
Αυτή η νέα «τακτική» του «αφεντικού», παραδόξως ενθουσίαζε το μικρό, φυλακισμένο ζώο, αφού θεωρούσε περίπου ως ευεργεσία την με «δόσεις» σίτισή του, ενώ για τα πυκνά κάγκελα του «κλουβιού» του ούτε λόγος· τα είχε συνηθίσει προ πολλού!
Βέβαια εδώ που τα λέμε, το ζωάκι είχε συνηθίσει μια ζωή στο «τάισμα» και αρνήθηκε να βγει απ’ το κλουβί του και ν’ αναζητήσει να βρει την τροφή του μόνο του. Πάντα την περίμενε απ’ το «αφεντικό» του. «Σίτιση» με δόσεις λοιπόν, μέχρι να «ψοφήσει»!
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας
