Κάτω από τα… ραντάρ!

 

Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής επιβεβαίωσαν μια μεγάλη αλήθεια. Ένα τμήμα της λεγόμενης πολιτικής ελίτ του τόπου και της κοινωνίας αδυνατεί να συνομιλήσει με μεγάλα στρώματα του πληθυσμού. Το μήνυμά της δεν φτάνει πάντα σε αυτούς τους πολίτες, αλλά και όταν φτάνει ή δεν «ακούγεται» ή δεν γίνεται πιστευτό και αποδεκτό…

 

Αλλά αντιστοίχως ούτε τα μηνύματα- οι αγωνίες, οι ανησυχίες, οι φόβοι – αυτού του τμήματος της κοινωνίας μας μπορούν να φτάσουν στην πολιτική ελίτ του τόπου. Κι αν ακόμα κάποια βρουν ένα κανάλι- μια δίοδο – προς την κατεύθυνση αυτή είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά, πόσο μάλλον να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν.

 

Έχουμε δηλαδή δύο παράλληλους μονολόγους! Στην ουσία έχουμε «δύο διαφορετικές Ελλάδες» που αδυνατούν να συνομιλήσουν και επομένως είναι αδύνατον να υπάρξει αλληλοκατανόηση… Διαμορφώνεται έτσι μια «ταξική γκετοποίηση» μεγάλης μερίδας της κοινωνίας κάτι που εκφράζεται τελευταία και στις κάλπες. Είναι μια «δεύτερη Ελλάδα» που στα χρόνια της κρίσης αυξήθηκε αριθμητικά και κινείται κάτω από τα πολιτικά ραντάρ τόσο της πολιτικής ελίτ όσο και μεγάλου τμήματος ολόκληρου του πολιτικού μας συστήματος…

 

Υπάρχει πια ένα βαθύ ρήγμα- ένα ρήγμα εμπιστοσύνης- των απελπισμένων της κοινωνίας μας με ό,τι σε αυτούς τους ανθρώπους αξιολογείται ως απολύτως ή σε μεγάλο βαθμό συστημικό- έκφραση του παλιού, εκείνο δηλαδή που θεωρεί πολιτικά και ηθικά υπεύθυνο για την πολυεπίπεδη κρίση και τη δική του πολύπλευρη καταστροφή.

 

Αναζητούν οι πολίτες αυτοί ανάσες «φρέσκου πολιτικού αέρα» και μια διέξοδο… Θέλουν να ακουστούν, να αποκτήσουν φωνή και έκφραση από άλλα -όπως είπαμε κανάλια- μακριά όμως από πρόσωπα και κόμματα που τους θυμίζουν ακόμα και τις όποιες δικές τους ευθύνες (φυσικά και τις μείζονες ευθύνες του παλαιού πολιτικού προσωπικού) για τη σημερινή κατάσταση!

 

Ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν κάποιο τρόπο επικοινωνίας με ένα τμήμα της «δεύτερης Ελλάδας» -της κοινωνίας που κινείται κάτω από τα ραντάρ… Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ – παρά τα δικά του εσωτερικά προβλήματα και τα λάθη του τελευταίου εφταμήνου – αναδείχθηκε πολιτικά κυρίαρχος κερδίζοντας και την τέταρτη εκλογική αναμέτρηση (Ευρωεκλογές- βουλευτικές εκλογές Ιανουαρίου- δημοψήφισμα- βουλευτικές εκλογές Σεπτεμβρίου).

 

Έμειναν έτσι οι πολιτικοί του αντίπαλοι στη Νέα Δημοκρατία να αναρωτιούνται «Πώς είναι δυνατόν να έχουν συμβεί τόσα γεγονότα τους τελευταίους εφτά μήνες ( λ.χ. capital control- 3ο μνημόνιο με επαχθή μέτρα) και ο κ. Τσίπρας να κερδίζει με 7,5%;»

Μια Νέα Δημοκρατία που αδυνατεί να επικοινωνήσει με τους πολίτες αυτής της ξεχασμένης Ελλάδας, που δεν τους καταλαβαίνει και δεν την καταλαβαίνουν, που στα μάτια τους εκπροσωπεί το παλιό και την απορρίπτουν, που δεν παρουσίασε ένα σύγχρονο αφήγημα και όραμα, ένα σχεδιασμό για το τώρα- ένα ελάχιστο δίχτυ κοινωνικής προστασίας για αυτή τη «δεύτερη και ξεχασμένη Ελλάδα» που μετράει μόνο πόνο και πληγές!

 

Ο κ. Τσίπρας έχει πολύ δύσκολο δρόμο μπροστά του τους επόμενους 3-6 μήνες… Θα δοκιμαστεί και είναι βέβαιο ότι θα πληρώσει και αυτός το δικό του πολιτικό κόστος από την εφαρμογή των σκληρών μέτρων του δικού του μνημονίου… Αν όμως καταφέρει να κινηθεί γρήγορα και φυσικά αποτελεσματικά τόσο στην εφαρμογή του προγράμματος, αλλά και ταυτόχρονα στην εφαρμογή στοχευμένων δράσεων για τις κοινωνικές εκείνες ομάδες του πληθυσμού που η απελπισία τους έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια αντοχής τους, τότε δύσκολα θα βρεθεί κάποιος άλλος πολιτικός που θα καταφέρει να συνομιλήσει σε μεγαλύτερο βαθμό από τον ίδιο στους πολίτες που κινούνται κάτω από τα ραντάρ…

 

Όμως οι στοχευμένες κοινωνικές δράσεις και η ελάφρυνση κατά το δυνατόν όσων έχουν ως τώρα τραβήξει το όχημα των δύο προηγούμενων μνημονίων, θα πρέπει να είναι άμεση προτεραιότητα για την κυβέρνηση, όχι μόνο για λόγους δικής της πολιτικής επιβίωσης ή κυριαρχίας, αλλά για λόγους στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής!

 

Περίοδος χάριτος δεν υπάρχει…