Ο Ιησούς Χριστός αποτελεί κορυφαία μορφή και μόνο από την ανθρώπινη πλευρά του. Βέβαια, η τελευταία είναι στενότατα και, εν πολλοίς, δυσδιάκριτα συνυφασμένη με κείνη τη θεϊκή. Πραγματικά, δεν υπάρχει προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία, όπου κάποιος θυσιάζεται θεληματικά και με τον ατιμωτικότερο τρόπο, και την ίδια στιγμή και για δύο χιλιετίες μετέπειτα κατέχει κυρίαρχη θέση στην καρδιά της ανθρωπότητας. Ένα φαινόμενο δηλαδή, που δύσκολα θα μπορούσε να γίνει δεκτό ότι αποτελεί έκφραση απλά ανθρώπινης προέλευσης. Πάντως εδώ εξετάζεται η ανθρώπινη πλευρά του Ιησού (εδώ που τα λέμε, είναι και το μόνο που περνά από το μυαλό και το χέρι μας).
Οπωσδήποτε λοιπόν θα θαυμάσουμε το προφητικό του χάρισμα: Πρόβλεψε ότι ο Πέτρος θα τον αρνιόταν πριν ο πετεινός λαλήσει, όπερ και εγένετο. Ταυτόχρονα όμως δεν προσπάθησε να τον αποτρέψει, αλλά τον άφησε να προχωρήσει στην πράξη του, να τη νιώσει και να μετανιώσει από μόνος του. Με άλλα λόγια, σεβάστηκε την ελευθερία του μαθητή του. Προφήτης λοιπόν και φιλελεύθερος.
Παράλληλα, συνέλαβε και εκτέλεσε ίσως το μεγαλοφυέστερο σχέδιο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η σταυρική του θυσία συνιστά κομβικό σημείο αυτού του σχεδίου, αναμφισβήτητα. Όχι από την άποψη, ότι με αυτήν και το αίμα του εξαγόρασε τα αμαρτήματα των ανθρώπων, κάτι που ακούγεται θολό και ασαφές. Αλλά υπό το πρίσμα ότι η θυσία του θα συγκινούσε και θα έφερνε τους ανθρώπους πιο κοντά σε κείνον και τη διδασκαλία του.
Υπολόγισε σωστά, βέβαια, την υποστήριξη των μαθητών του στη διάδοση της διδασκαλίας και του έργου του: Τον είχαν δει να επιτελεί πάμπολλα μέγιστα, θαυμαστά σημεία, ώστε ο ατιμωτικός του θάνατος δεν επρόκειτο να τους αποθαρρύνει στο ελάχιστο, αλλά μάλλον το αντίθετο, να τους χαλυβδώσει, όπερ και εγένετο.
Και, σίγουρα, κατέθεσε υπόδειγμα στάσης πνευματικής ζωής (δυστυχώς τα παρόντα πλαίσια δεν επιτρέπουν να μιλήσουμε εκτενώς περί αυτού): Κάτι που θα ασκούσε, διαχρονικά, ακαταμάχητη έλξη και γοητεία στις καρδιές και τις ψυχές των ανθρώπων, φέρνοντάς τους γαλήνη και χαρά, και μαζί τη βεβαιότητα πως εδώ υπάρχει θεϊκή σφραγίδα, με τρόπο που θα του εξασφάλιζε, πέραν από τους αποστόλους, υποστηρικτές και συνεχιστές της διδασκαλίας και του έργου του στο διηνεκές.
Καθώς λοιπόν οι χιλιετίες έρχονται και παρέρχονται, ο πανδαμάτωρ χρόνος πιστοποιεί διαρκώς και αμετάκλητα την ασυναγώνιστη μεγαλοφυία του Ιησού Χριστού.
