Δεν διαβάσαμε τα μελαγχολικά του μάτια
Δεν ακούσαμε το φοβισμένο του χτυποκάρδι
Δεν απλώσαμε το χέρι μας στο δικό του
Δεν ανοίξαμε την αγκαλιά μας στο κορμί του
Δεν καταλάβαμε τις σωπηλές κραυγές του
Δεν ξεκλειδώσαμε τα φυλακισμένα του μυστικά
Δεν χαϊδέψαμε τις ματωμένες πληγές του.
Δεν νοιαστήκαμε για την πονεμένη του ψυχή .
Δεν μιλήσαμε για τον κίνδυνο των τσαμπουκάδων
Δεν φωνάξαμε για το χρόνιο συντελούμενο έγκλημα τους
Παραδοθήκαμε στην ομερτά των νταήδων
Συνένοχοι τους,εμείς,με την σιωπή μας
Όπως τόσες και τόσες άλλες φορές …
Μόνο αφήσαμε ένα παιδί με τους δημίους του
Να παλεύει με τους φόβους του
Να κλαίει βουβά παρέα με την θλίψη του
Να ξορκίζει τον επισκέπτη θάνατο
Μέχρι που αγκαλιάστηκε μαζί του.
Και τώρα,μπορούμε να θρηνήσουμε
Για το 20χρονο παληκάρι που έφυγε.
Και τώρα,μπορούμε να θρηνήσουμε
