Με το νομοσχέδιο για την Παιδεία σε δημόσια διαβούλευση είναι φυσικό να υπάρχει αυξημένη αρθρογραφία για τα θέματα που προτείνονται ή απουσιάζουν από το σχεδιασμό του Υπουργείου. Το άρθρο συναδέλφου εκπαιδευτικού της δευτεροβάθμιας που δημοσιεύτηκε στα «Ρεθεμνιώτικα Νέα» στο φύλλο της 1ης Μάη, για τη διδασκαλία των αγγλικών στο νηπιαγωγείο, μου θύμισε την παρακάτω προσωπική ιστορία.
Στις αρχές του 1990, εργαζόμουν ως εκπαιδευτικός αγγλικών (με επάρκεια) σε ένα μεγάλο φροντιστήριο στα νότια προάστια της Αθήνας. Η διευθύντρια του φροντιστηρίου μετά τη δεύτερη χρονιά μου πρότεινε να σχεδιάσω και να διδάξω ένα πιλοτικό πρόγραμμα αγγλικών για παιδιά του νηπιαγωγείου. Για ένα χρόνο δύο ώρες την εβδομάδα με τα πιτσιρίκια μου μιλάγαμε, παίζαμε, τραγουδάγαμε στα αγγλικά. Εδώ έρχεται η αστεία ιστορία που θέλω να μοιραστώ. Προς το τέλος της χρονιάς είχαμε την ενότητα «φαγητό». Μάθαμε στα αγγλικά τα αγαπημένα φαγητά των παιδιών και μερικά ακόμη. Τους είπα λοιπόν ότι αφού έχουμε μάθει τόσες λέξεις θα παίξουμε το «εστιατόριο». Με ενθουσιασμό ζωγράφισαν φαγητά και ποτά σε καταλόγους και προβάραμε στα αγγλικά κάποιους βασικούς διαλόγους: τον κατάλογο παρακαλώ, θα ήθελα…, το λογαριασμό παρακαλώ. Στη συνέχεια κάποιο παιδί θα γινόταν σερβιτόρος και τα άλλα πελάτες. Το παιχνίδι κυλούσε όπως το φαντάζεστε, με τα μενού, την παραγγελία, το σερβίρισμα ποτών και φαγητών, επιδοκιμασίες των πελατών κλπ. μέχρι την ώρα του λογαριασμού! Εκεί βγήκαμε εκτός σεναρίου, καθώς αμέσως μόλις ο λογαριασμός έφτασε στο τραπέζι, οι πελάτες με πολύ μπρίο άρχισαν να «μαλώνουν» μεταξύ τους για το ποιος θα τον πληρώσει, όπως, είμαι σίγουρη, είχαν δει πολλές φορές να κάνουν οι γονείς τους σε τέτοιες περιπτώσεις!
Πριν από δέκα χρόνια σε ένα νηπιαγωγείο του Ελσίνκι ο γιος μου παρακολουθούσε μια ώρα την εβδομάδα αγγλικά και πέρσι στα πλαίσια ενός Ευρωπαϊκού προγράμματος παρακολούθησα αγγλικά σε ένα νηπιαγωγείο στην Ισπανία.
Το επιμύθιο της ιστορίας. Τα παιδιά, ακόμη και τα μικρότερα, είναι ερευνητικά τεκμηριωμένο ότι μπορούν να μάθουν τα πάντα, και φυσική και πυρηνική φυσική και ξένες γλώσσες και φιλοσοφία ακόμη, αρκεί οι εκπαιδευτικοί να ξέρουμε πως να τα διδάξουμε, ως προς τη διδακτική μεθοδολογία και ως προς τη σχέση περιεχομένου και ψυχοσυναισθηματικής ανάπτυξής τους. Ειδικά για τις ξένες γλώσσες ξέρουμε ότι τα μικρότερα παιδιά μαθαίνουν ευκολότερα, γρηγορότερα και έχουν καλύτερη προφορά σε σχέση με τα μεγαλύτερα ή τους ενήλικες.
Η εκπαίδευση στην Ελλάδα και ακριβή για τα νοικοκυριά είναι και ψυχοφθόρα για τα παιδιά και τις οικογένειές τους και δυσανάλογα, για το κόστος και την ενέργεια που βάζουμε, αποτελέσματα έχει! Σε αυτό συμβάλουν πολλοί παράγοντες ανάμεσα στους οποίους η νοοτροπία που μας θέλει να γράφουμε περισσότερες σελίδες για το πώς κάτι δεν θα πετύχει αντί για το πώς θα μπορούσε να πετύχει! Η άρνηση δε είναι πάντα επαναστατική!
ΥΣ. Όσο αφορά τα αγγλικά στο νηπιαγωγείο, καλό είναι τα τμήματα να έχουν μέχρι 10 παιδιά, οι δραστηριότητες να είναι βιωματικές, παιγνιώδης και επικεντρωμένες στην προφορική επικοινωνία και τέλος δεν είναι απαραίτητο να διδάσκονται από τις/τους εκπαιδευτικούς αγγλικής. Μια χαρά νομίζω μπορούν να τα καταφέρνουν και νηπιαγωγοί με επάρκεια! Να μερικά ζητήματα για το Υπουργείο.
