Βαρέθηκα να μεγάλα και τα βαρύγδουπα. Τα κραυγαλέα και τα κουφά. Τις υπερφίαλες ανακοινώσεις και την ανιστόρητη εγωπάθεια.
Ελάτε σήμερα να υμνήσουμε απλά και ήρεμα το καλοκαιράκι. (Λίγα πράγματα άλλωστε αξίζουν να υμνεί κανείς πλέον). Ελάτε να παλινδρομήσουμε σε κόσμους κρυμμένους βαθιά στο ασυνείδητο, στη τόσο σύντομη χρονικά αλλά αξέχαστη καθώς φαίνεται, ενδομήτρια ζωή.
Ανασαίνει λοιπόν το καλοκαιράκι πάνω στη φουντωμένη κληματαριά, αφήνοντας στους πιο ευαίσθητους των ανθρώπων μιαν υποψία λαμπερής ζωογόνας παραίσθησης.
Χαμόγελο (έστω πικρό), θάλασσα ρυτιδωμένη, χλιαρή, ήλιος καυτός, πόδια γυμνά στην άμμο, ρομαντικές βόλτες τα βράδια, συναυλίες σε μιαν ασπαίρουσα ατμόσφαιρα, τελικά μια ανεξάντλητη λαχτάρα για ζωή.
Φυσούσε ελαφρά και το πέλαγος ήτανε σκούρο μπλε, καθώς ο ήλιος έκαιγε, λιοπύρι πραγματικό.
Εκατομμύρια μαντινάδες που απάγγελλαν οι συντοπίτες μου ανέβαιναν στην ατμόσφαιρα για να καταλήξουν στο πέλαγος το Κρητικό με ομοιοκαταληξίες και παράπονα.
Αλλά και το φεγγάρι και τ’ αστεράκια που αναριγούν τις καλοκαιριάτικες νύχτες, αυτά προπάντων αξίζει να υμνήσουμε. Εκεί γίνεται η μεγάλη γιορτή που θα θελες να συνεχίζεται και να διαρκέσει για πάντα. Αναθυμάσαι τον παππού που ονειρευόταν διηγούμενος το παλιό παραμύθι στου ταπεινού σπιτιού το ταρατσάκι, με τους καντιφέδες και το βασιλικό.
Η νύχτα, το φεγγάρι, το ταρατσάκι κι η θάλασσα.
– Θάλασσα πλατειά, σ’ αγαπώ βαθιά. Ότι και να γίνει εγώ θα σας αγαπώ, εσένα και το καλοκαίρι το Ελληνικό, το μαγεμένο, το ασυμβίβαστο. Δεν μπορείς να κρυφτείς από το καλοκαίρι όπως δεν μπορείς να κρυφτείς από τη ζωή. Ο συνδυασμός του καλοκαιριού με τη θάλασσα είναι περίπου μια τρέλα. Και το να παραδίνεσαι στην τρέλα είναι από τα λίγα πράγματα που σε κρατούν τελικά λογικό.
* Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
