Καλή Χρονιά, χρόνια πολλά, υγεία να έχουμε και καλό 2014. Αλλά δυστυχώς, το 2014 δεν φαίνεται να είναι καλό, ούτε να είναι το έτος που η Οικονομία μας θα στρίψει «θετικά», ούτε τέλος το έτος στο οποίο θα αρχίσει η ανάκαμψη και η έξοδος της χώρας από την κρίση.
Αντίθετα, το 2014 έρχεται με εμφανή τα απειλητικά σημάδια της παραπέρα κατάρρευσής μας και αν δε γίνει κάτι δραστικό σύντομα, εκτιμούμε ότι σε λίγους μήνες θα φτάσουμε στο «σημείο μηδέν». Που θα σημάνει την απώλεια των όποιων προσωπικών οικονομιών μας έχουν απομείνει και την βύθιση της χώρας σε μια ακόμη χειρότερη Οικονομική και Κοινωνική Κρίση, από την οποία δε φαίνεται να υπάρχει διέξοδος. Τα δεδομένα, στα οποία στηρίζω τα ζοφερά αυτά συμπεράσματα, είναι τα ακόλουθα:
Το Δημόσιο χρέος της χώρας, έφτασε στο 170% του ΑΕΠ. Για να το ξεπληρώσουμε απαιτούνται πια πάνω από τριάντα έτη σκληρής λιτότητας, όπως αυτή που εφαρμόζεται σήμερα, ενώ πρέπει η χώρα να έχει ανάπτυξη πάνω από 4%, για κάθε ένα από τα χρόνια αυτά. Αυτό δε γίνεται ούτε στα παραμύθια και φυσικά δεν θα συμβεί στην περίπτωσή μας. Μοναδική λύση είναι η διαγραφή μεγάλου μέρους του Χρέους μας. Αλλά αυτό είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο να γίνει, ακόμη και αν η Γερμανία κάμψει τις σθεναρές αντιρρήσεις της. Διότι, δεν χρωστάμε πια σε αόρατα επενδυτικά funds και σε μεγαλοκεφαλαιούχους, αλλά χρωστάμε στις 17 χώρες της Ευρωζώνης. Οι φορολογούμενοι των χωρών αυτών, ούτε χρήματα που να τους περισσεύουν έχουν, ούτε είναι διατεθειμένοι να «τιμωρηθούν», επειδή μέχρι σήμερα δάνειζαν τη χώρα μας, για να μην καταρρεύσει τελείως. Άρα δεν είναι διατεθειμένοι να μας χαρίσουν το μεγάλο ποσοστό του χρέους που χρειάζεται, για να γίνει ξανά αυτό βιώσιμο.
Ο Τραπεζικός τομέας πρακτικά δεν λειτουργεί, συνεπώς δεν υπάρχουν καθόλου χρήματα για τη στήριξη των επιχειρήσεων, ούτε για νέες εγχώριες επενδύσεις. Οι δε πολυαναμενόμενες και πολυδιαφημισμένες ξένες επενδύσεις δεν πρόκειται να έρθουν σε μια χώρα με τόσο πολλές αβεβαιότητες, τόσο βαριά φορολογία και τόσο μεγάλο Δημόσιο Χρέος. Αντίθετα, λόγω της έλλειψης κεφαλαίων και λόγω του «ρευστού πολιτικού σκηνικού», εκτιμούμε ότι η αποβιομηχάνιση και το ρεύμα εξόδου των τελευταίων υγιών επιχειρήσεων του Ιδιωτικού Τομέα από τη χώρα, στα χνάρια της Coca Cola 3Ε και της Βιοχάλκο, θα ενταθούν.
Η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει ουσιαστικά εξαντληθεί, αλλά τα Δημόσια Ταμεία εξακολουθούν να είναι «στεγνά». Παρά τα λεγόμενα, η μείωση του σπάταλου και αδηφάγου Κράτους έχει περιοριστεί στην απόλυση των καθαριστριών και την απόλυση και επαναπρόσληψη των Δημοτικών Αστυνομικών. Και σε κάποιες διαθεσιμότητες στα ΑΕΙ. Οι περίφημες «διαρθρωτικές αλλαγές», εφαρμόζονται μόνο στα χαρτιά και δεν υλοποιούνται στην πράξη. Η πολυδιαφημισμένη αύξηση των εξαγωγών μας έχει «κολλήσει», λόγω της έλλειψης τραπεζικών κεφαλαίων, λόγω της γραφειοκρατίας και του άδικου φορολογικού καθεστώτος για τις επιχειρήσεις και λόγω της ασθενικής ανάπτυξης των χωρών, στις οποίες εξάγουμε τα προϊόντα μας. Χρηματοδοτική διέξοδος δε φαίνεται στον ορίζοντα και «τα Πετρέλαια», αργούν πολύ να εξορυχτούν.
Το Πολιτικό Σύστημα, εξακολουθεί να ζει «το όνειρο του, στον κόσμο του». Η μεν Κυβέρνηση επαγγέλλεται μια ανάκαμψη που δεν θα έρθει ποτέ, αφού δεν κάνει τίποτα για να υποστηρίξει τις υγιείς και παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Αντίθετα, εξουθενώνει οικονομικά τους πάντες, με τις οριζόντιες περικοπές και τη συστηματική φορολογική λεηλασία που εφαρμόζει. Γεγονός που θα πληρώσει ακριβά, στις επερχόμενες Ευρωεκλογές. Η δε Αξιωματική Αντιπολίτευση, δεν έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα εξόδου της χώρας από την κρίση. Αντίθετα, ονειρεύεται εθνικοποιήσεις, επανακρατικοποιήσεις και την «καταστροφή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με χρήση της απειλής ότι αν δεν μας αφήσουν να επιστρέψουμε στο «ευτυχές 2008» θα αυτοκτονήσουμε, συμπαρασύροντας και αυτούς στον οικονομικό όλεθρο. Και στηρίζεται όλο και πιο πολύ στην φθαρμένη συνδικαλιστική και κρατικοδίαιτη νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ, που μη θέλοντας να χάσει την εξουσία, το εγκαταλείπει και προσχωρεί μαζικά πλέον στο ΣΥΡΙΖΑ. Για τους παραπάνω λόγους, οι πολίτες δεν εμπιστεύονται κανένα από τους δύο και βλέπουμε τα εκλογικά τους ποσοστά, σε όλες τις δημοσκοπήσεις, να κινούνται γύρω στο 20%. Ενώ η Χρυσή Αυγή «καλπάζει», αποτελώντας πια το αδιαμφισβήτητο τρίτο κόμμα και την μόνη εναπομείνασα αυτοκτονική διέξοδο όσων πολιτών έχουν χάσει τα πάντα, ακόμη και την αξιοπρέπειά τους.
Οι υπόλοιποι «καταδικασμένοι Νότιοι», δηλαδή η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ιρλανδία αλλά και η Κύπρος, δείχνουν πια σαφή σημάδια ανάκαμψης. Δείχνουν επίσης, μια αξιοσημείωτη πολιτική και κοινωνική ενότητα, που δε βλέπουμε στην Ελλάδα. Οι πολιτικοί στις χώρες αυτές εργάζονται συλλογικά, πάνω από κόμματα και μικροκομματικές σκοπιμότητες, για να τις βγάλουν από την κρίση. Γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα, ορισμένες να είναι «καλοί μαθητές», όπως η Κύπρος, άλλες να έχουν βγει ήδη από το Μνημόνιο όπως η Ιρλανδία, και άλλες να βρίσκονται στον προθάλαμο της εξόδου, όπως η Πορτογαλία. Αφήνοντας μας μόνους, να υποστούμε για μία ακόμη φορά τη δίκαιη κριτική των Εταίρων μας, λόγω του ότι θα μείνουμε ξανά «η μόνη προβληματική και απροσάρμοστη» χώρα της Ευρωζώνης. Κριτική που θα συνοδευτεί με απαιτήσεις για νέα σκληρότερα μέτρα, που θα ξεσπάσουν σα λαίλαπα μετά τις Ευρωεκλογές, αφού μέχρι τότε θα μας χαϊδεύουν και θα μας ανέχονται, για να μη διαταράξουν τις Ευρωπαϊκές Πολιτικές ισορροπίες και για να μην ανησυχήσουν «οι Αγορές».
Και μαζί με όλα τα παραπάνω, έχουμε και τους ελεγκτές της Τρόικα, που επιστρέφουν «αγριεμένοι και αποφασισμένοι», την ερχόμενη εβδομάδα.
Καλώς ήρθατε στο «κολασμένο» 2014, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Οικονομικού μας διαχειριστή, κυρίου Γιάννη Στουρνάρα.
