Καμένος πρωθυπουργός, κα(η)μένη χώρα

Στον απόηχο των τελευταίων μεγάλων πυρκαγιών πολλά σχόλια έγιναν για τον τρόπο που επέλεξε ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Αλέξης Τσίπρας να μην αναλάβει προσωπικά και με ουσιαστικότερη εμπλοκή, τη διαχείριση της εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης. Έτσι είδαμε πλήθος ανακοινώσεων της αντιπολίτευσης καθώς και τις απαντήσεις του Μεγάρου Μαξίμου. Οι περισσότερες κινούνταν στο τρίπτυχο: διακοπές – παραλία – ξαπλώστρα! Γεγονός παραμένει ότι ο πρωθυπουργός επέδειξε μια καθυστερημένη και μάλλον αναιμική αντίδραση απέναντι σε αυτά που συνέβησαν. Μερικά ηλεκτρονικά τιτιβίσματα (τουίτ στην καθομιλουμένη) τις ημέρες της μεγάλης πυρκαγιάς, ένα πέρασμα με το ελικόπτερο πάνω από τα καμένα και ένα ευχαριστήριο λογύδριο για τους πυροσβέστες μας, όταν η κατάσταση φάνηκε πλέον λιγότερο απειλητική.

Ο κ. Τσίπρας, όπως και κάθε πρωθυπουργός άλλωστε, περιστοιχίζεται από ομάδα συνεργατών και συμβούλων. Φαίνεται πολύ παράξενο, ως αδιανόητο, να μην υπήρξαν, έστω και λιγότερες, φωνές που θα τον συμβούλευσαν να κάνει άμεση και αισθητή την παρουσία του κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων πυρόσβεσης. Η οικολογική απειλή ήταν μεγάλη. Χιλιάδες περιουσίες αλλά και ανθρώπινες ζωές βρίσκονταν σε κίνδυνο. Οι τηλεοράσεις πρόβαλαν σε εικοσιτετράωρη βάση την προσπάθεια ελέγχου των πυρκαγιών. Τι πιο επικοινωνιακό αλλά και ουσιαστικό από ένα πρωθυπουργό που συμμετέχει δυναμικά σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Αν παρ’ ελπίδα δεν του μίλησε κανείς, τότε ας παραδώσει τη διαχείριση της χώρας στους γιους του καθώς είμαι σίγουρη ότι αυτοί καθοδηγούνται καλύτερα από τους εκπαιδευτικούς στο σχολείο τους. Αν όμως υπήρξαν άνθρωποι που τον συμβούλευσαν προς αυτή την κατεύθυνση γιατί αυτοί αγνοήθηκαν;

Η θέση του πρωθυπουργού μιας χώρας δεν είναι εύκολη θέση. Ειδικά μιας χώρας όπως η Ελλάδα που βρίσκεται σε μόνιμη κρίση. Ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ της πρώτης και της δεύτερης, βρίσκεται εξαρχής στο μάτι ενός κυκλώνα, που έχει και την υπογραφή του φυσικά. Όπως έχει παραδεχθεί και ο ίδιος, το πρωθυπουργικό έργο είναι πολύ πιο πολυδιάστατο, απαιτητικό και σοβαρό από αυτό που περίμενε όταν ανέλαβε τα ηνία της χώρας. Τα χρόνια της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, λοιπόν, υπήρξαν χρόνια προσωπικής, εσωτερικής σύγκρουσης για τον κ. Τσίπρα. Καθημερινά βλέπει να αποκαθηλώνεται κάθε μικρό και μεγάλο προσωπικό του ιδεολόγημα. Βλέπει τις επιλογές του να τον προδίδουν, ενώ δεν θα ήταν παράξενο να νιώθει ότι έχει πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο, όχι για το καλό της χώρας όπως μάς διαβεβαίωνε κάποτε, αλλά για τη διαφύλαξη της πρωθυπουργικής καρέκλας. Όλο αυτό όμως έρχεται με κάποιο κόστος.

Ο κ. Τσίπρας δεν έχει μάλλον την ψυχική δύναμη να διακόψει τις λίγες ημέρες των διακοπών του, ακόμη και όταν η χώρα καίγεται. Είναι ένας εξουθενωμένος πρωθυπουργός μιας κα(η)μένης χώρας. Όσο γρηγορότερα αποχωρίσει τόσο μεγαλύτερο θα είναι το καλό για όλους, ίσως και για το ίδιο το κόμμα του.