Καμία ανησυχία για το κοινόχρηστο καθεστώς της παραλίας Τριόπετρας

Η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί στην κυριολεξία, ένα από τα εντυπωσιακότερα τοπία του νότιου παραλιακού μετώπου της Κρήτης, για το οποίο επί θητείας μου ως Δήμαρχος Λάμπης το 2004, δώσαμε πραγματικά μεγάλο αγώνα προκειμένου να παραμείνει ο κοινόχρηστος χαρακτήρας και να συνεχίσει να «ανήκει» σε όλους του δημότες και επισκέπτες μας.
Συγκεκριμένα το έτος 2003 το ελληνικό δημόσιο αποφασίζει να εκποιήσει την εν λόγω έκταση, επειδή είχε χαρακτηριστεί παλαιός αιγιαλός και ως εκ τούτου αφορούσε ιδιωτική περιουσία του κράτους, αναθέτοντας σε ορκωτό εκτιμητή την υπόθεση.
Μόλις αντιλήφθηκα ότι ενδεχόμενη αξιοποίηση του δημοσίου αυτού ακινήτου, θα μπορούσε να επιτρέψει στον όποιο επενδυτή το δικαίωμα ιδιωτικής-επαγγελματικής εκμετάλλευσης, στερώντας την ελεύθερη χρήση στο ευρύ κοινό, περιορίζοντας την στην εναπομένουσα λωρίδα του αιγιαλού, άμεσα ενημέρωσα εγγράφως την Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου (ΚΕΔ) ότι θα συμμετάσχομε και εμείς σαν Δήμος Λάμπης, στην δημοπρασία που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί.
Όπως διαπιστώσαμε όμως, το κόστος προκειμένου να αγορασθούν τα 40 στρέμματα δημόσιας γης από τον Δήμο ήταν πέραν των οικονομικών δυνατοτήτων μας, αφού μεταξύ άλλων θα έπρεπε να ανταγωνισθούμε και μια μεγάλη εταιρεία Κυπριακών συμφερόντων που ήταν ιδιοκτήτρια μεγάλης έκτασης όμορης με το δημόσιο ακίνητο παλαιού αιγιαλού και η οποία, σύμφωνα με την πληροφόρηση που είχαμε, είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για την εξαγορά του συγκεκριμένου παραλιακού τμήματος.
Για αυτό, αναζητώντας τρόπους να αποφευχθεί μια εξέλιξη που θα καθιστούσε δύσκολη ή ενδεχομένως και θα εμπόδιζε την ελεύθερη δραστηριότητα των λουομένων και όχι μόνο, ενημέρωσα το Πρωθυπουργικό γραφείο, προκειμένου να βρεθεί λύση που δεν θα καθιστούσε την αμμώδη δημόσια έκταση, «αποκλεισμένη» για το ευρύ κοινό περιοχή.
Μετά από έρευνα στα συναρμόδια υπουργεία Εσωτερικών και Οικονομικών, καταλήξαμε ότι, μοναδική λύση να παραμείνει το δημόσιο και κοινόχρηστο καθεστώς στην περιοχή, ήταν να επανακαθοριστούν τα όρια αιγιαλού παραλίας. Άλλωστε ο ορισμός του αιγιαλού, όπως αυτός διατυπώνεται στον Ν. 2971/2001, αφορά παραλιακή ζώνη ξηράς που βρέχεται από την θάλασσα από τις μεγαλύτερες και συνήθεις αναβάσεις των κυμάτων της. Κάτι που όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, από την αρμόδια επιτροπή, ίσχυε στην συγκεκριμένη περιοχή.
Μετά τα παραπάνω, ο Δήμος Λάμπης υπέβαλε αίτημα στην Κτηματική Υπηρεσία Ρεθύμνης, το έτος 2004 και παράλληλα ζήτησε από την ΚΕΔ να μην προχωρήσει η διαδικασία δημοπράτησης μέχρι να αποφανθεί η αρμόδια επιτροπή για την επαναοριοθέτηση του αιγιαλού.
Η επιτροπή καθορισμού αιγιαλού παραλίας Ν. Ρεθύμνου μετέβη στην περιοχή και με την από 10-5-2004 έκθεσή της, πρότεινε τον επανακαθορισμό της αρχικώς καθορισμένης οριογραμμής αιγιαλού, σε βορειότερη θέση, καταργώντας επί της ουσίας το τμήμα του παλαιού αιγιαλού, καθιστώντας το τμήμα αυτό αιγιαλό, άρα δημόσιο – κοινόχρηστο παραλιακό τμήμα.
Η πρόταση της επιτροπής επικυρώθηκε με την υπ’ αριθμόν 18177/18-7-2005 απόφαση του Γ. Γραμματέα της Περιφέρειας Κρήτης (ΦΕΚ 874/17-8-2005 τ. Δ’)
Κατόπιν σύμφωνα με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Λάμπης και σχετικού αιτήματος στην ΚΕΔ, κατασκευάστηκε ο γνωστός παραλιακός δρόμος Τριόπετρας, βορειότερα του επανακαθορισμένου αιγιαλού. Ο συγκεκριμένος δρόμος, πέραν της οδικής σύνδεσης των εκατέρωθεν με τα Ακούμια Τοπικών Κοινοτήτων, χρησίμευε και ως φυσικό όριο των ιδιωτικών περιουσιών με την ελεύθερη – κοινόχρηστη πλέον αμμώδη παραλία της Ακουμιανής Γυαλιάς.
Είναι βέβαιο ότι, εάν με την ιδιότητα του Δημάρχου Λάμπης, δεν είχα προβεί σε όλες αυτές τις ενέργειες τώρα το εκπληκτικό αυτό τοπίο, ενδεχομένως θα είχε ιδιωτικοποιηθεί και ίσως υπήρχαν διαφόρων ειδών κτίσματα και παρεμβάσεις που σίγουρα θα αλλοίωναν το ιδιαίτερο φυσικό κάλλος της περιοχής.
Τα παραπάνω παραθέτω προς ενημέρωση των Ρεθεμνιωτών προκειμένου να εξηγήσω ότι δεν υπάρχει ανησυχία μεταβολής του δημόσιου και κοινόχρηστου χαρακτήρα της εξαιρετικής παραλίας της Ακουμιανής Γυαλιάς και το όλο θέμα ανακινήθηκε από λάθος του ΤΑΙΠΕΔ.