Καραμανλής-Τσίπρας, το αναπόφευκτο ειδύλλιο

Κάποτε, πριν η Ελλάδα μπει για τα καλά στην κρίση, τότε, γύρω στο 2009, που οι φόβοι ήταν για μια ύφεση και μια αύξηση κάπως της ανεργίας η θέση του κ. Τσίπρα ήταν να διορίσει 100.000 στο δημόσιο. Σημαντικό νούμερο πράγματι οι 100.000 διορισμοί, αλλά καμία σχέση με τους αριθμούς που είχε ήδη επιτύχει ο Κώστας Καραμανλής. Σε ρεπορτάζ των Νέων διαβάζουμε «ένα δεύτερο Δημόσιο δημιούργησε η Ν.Δ. στα πέντε χρόνια της διακυβέρνησης Καραμανλή, στήνοντας βιομηχανία προσλήψεων που ξεπέρασαν τις 865.000. Οι περισσότερες μάλιστα από τις μισές -57%- έγιναν με αδιαφανείς διαδικασίες εκτός ΑΣΕΠ καθώς αφορούσαν συμβασιούχους έργου ή ορισμένου χρόνου. Αντιθέτως το μόνιμο προσωπικό, η πρόσληψη του οποίου γίνεται με αντικειμενικά κριτήρια, περιοριζόταν στο 19%». Καλές οι 100.000 προσλήψεις του Τσίπρα αλλά πως μπορούν να συγκριθούν με τις 865.000 του Κώστα της επανιδρύσεως του κράτους;
Οι δαπάνες στα πλαίσια της επανιδρύσεως του κ. Καραμανλή ακολούθησαν παρόμοιους ρυθμούς με αυτούς των προσλήψεων. Οι δαπάνες του κράτους την χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν 59,7 δισ. ευρώ. Ήταν ένα ρεκόρ δαπανών λόγω της σπατάλης και της λαμογιάς επ’ ευκαιρίας της διοργάνωσης. Όμως αυτό το ρεκόρ θα ξεπεραστεί μόλις σε πέντε χρόνια, και το 2009 οι δαπάνες θα έχουν εκτιναχθεί στα 89,5 δισ. ευρώ, μια τρομακτική αύξηση του 50%. Εκείνη την χρονιά της επανίδρυσης το ελληνικό δημόσιο για να καλύψει μόνο και μόνο τις δαπάνες του χρόνου είχε δανειστεί το απίστευτο ποσό των 24 δισεκατομμυρίων ευρώ. Σε αυτό το ποσό δεν περιλαμβάνονται τα άλλα δεκάδες των δισεκατομμυρίων ευρώ που δανείστηκε για να αναχρηματοδοτήσει προηγούμενα δάνεια.
Δεν ξέρουμε αν η ομάδα επανίδρυσης του κ. Καραμανλή έκανε χρήση αναβολικών, αλλά η αλήθεια είναι ότι έσπασε κάθε ολυμπιακό ρεκόρ σπατάλης.
Είναι επίσης γνωστό ότι ο κ. Τσίπρας θέλει μια Ελλάδα με ανοιχτά σύνορα όπου όποιος θέλει μπαίνει και μένει. Και σε αυτό τον τομέα ο κ. Τσίπρας θα είναι δεύτερος μιας και ο κ. Καραμανλής ήταν φυσικά πρώτος. Η Ελλάδα θα γίνει πραγματικά ξέφραγο αμπέλι και κατά τη διάρκεια της πενταετίας κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες θα εισβάλουν ανενόχλητοι. Θα είναι η εποχή που ο αρμόδιος υπουργός, ο κ. Παυλόπουλος, θα ευχαριστεί δημόσια τους λαθρομετανάστες που επιλέγουν την Ελλάδα. Από τηλεοράσεως άλλοι υπουργοί του κ. Καραμανλή θα καταγγέλλουν τους κατοίκους του Άγιου Παντελεήμονα για… ρατσισμό.
Αν ο κ. Τσίπρας ονειρεύεται μια Ελλάδα όπου οι μπαχαλάκηδες μπορούν να βγουν ανά πάσα στιγμή και να κάψουν και να καταστρέψουν ότι βρουν μπροστά τους χωρίς τον παραμικρό φόβο ότι το κράτος θα επιβάλλει την τάξη και τον νόμο, τότε και πάλι έρχεται δεύτερος. Κατά τη διάρκεια της πενταετίας η Ελλάδα θα είναι μια Ντίσνεϊλαντ για τα παιδιά με τις μολότοφ. Το αποκορύφωμα της ανομίας θα είναι το κάψιμο της Αθήνας το 2008 όπου και πάλι ο αρμόδιος υπουργός, ο κ. Παυλόπουλος, θα πει το ιστορικό: «Περισσότερα είναι τα κτίρια που δεν καίγονται από εκείνα που καίγονται».
Δεν είναι τυχαίο που ο κ. Καραμανλής και ο κ. Τσίπρας θαυμάζουν το ίδιο πολιτικό -τον Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι ο άνθρωπος που έφτιαξε την σημερινή Ελλάδα της οποίας την τραγική κρίση βιώνουμε σήμερα. Πριν από 30 χρόνια, το 1983, ο Χάρρυ Κλυν στην παράσταση «Αλλαγή και πάσης Ελλάδος» έκανε μια προφητεία εξαιρετικής ακρίβειας. Είπε «Εδώ και δύο χρόνια (εννοεί το 1981 που το ΠΑΣΟΚ έγινε Κυβέρνηση) έχει αρχίσει το μεγάλο κακό, που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων. Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης».
Σε αυτή την Ελλάδα μπορεί να μην έχεις πετύχει απολύτως τίποτα στην ζωή σου, μπορείς να μην έχεις καν συμπληρώσει οκτάωρο πραγματικής εργασίας, αλλά τίποτε από όλα αυτά δεν σου δημιουργεί την παραμικρή υποψία ότι ίσως δεν κάνεις για πρωθυπουργός. Οι κύριοι Καραμανλής και Τσίπρας ως γνήσια παιδιά της Αλλαγής είναι φυσικό να χαίρουν αμοιβαίου σεβασμού και αλληλοεκτίμησης. Παιδιά του κομματικού σωλήνα που δεν ξέρουν τι θα πει δουλειά, ζουν τον μύθο τους στην Ελλάδα που ακόμα εκτρέφει μια διεφθαρμένη και ανίκανη πολιτική τάξη.