Καταζητείται! (το γέλιο…)

Όμως το γέλιο δραπέτευσε από την κοινωνία και από τα σπίτια μας, λείπει από τα τραπέζια μας, απομακρύνθηκε από τις παρέες μας, αποτελεί πλέον μια ανάμνηση για τα συναισθήματά μας. Έτσι, το γέλιο πια «καταζητείται», και κάποιοι που είναι υπεύθυνοι οφείλουν να το μας φέρουν πίσω, να ξανανθίσουν τα χείλη μας, να ξαναροδοκοκκινίσουν τα μάγουλα, να ξαναντηχήσουν οι γειτονιές μας!
Οι «παλιοί» μας, στις κοινωνίες τους, στις γειτονιές τους, στις παρέες τους, είχαν πάντα μαζί τους, στην «προεδρική καρέκλα», ετούτο τον χρωματιστή της συναναστροφής τους.
Μπορεί να ήταν φτωχοί και κουρασμένοι από τις δυσκολίες τους, όμως «ήξεραν» να διασκεδάζουν, είχαν άφθονο το γέλιο τους, ήταν πλούσιοι στα χωρατά τους, κατάφερναν κι έβγαζαν από τις «μύγες» της ανέχειάς τους πολύ «ξύγκι» χαράς, κεφιού, και λιπάσματος της ψυχής τους!
Όταν ήμασταν παιδιά, (με τις τόσες στερήσεις και τις ανέχειες), μπορεί να φορούσαμε μπαλωμένα ρουχαλάκια, όμως το γέλιο δεν έλλειπε ποτέ από τα φωτεινά πρόσωπά μας, και χαιρόμαστε πραγματικά κάθε στιγμή της ζωούλας μας.
Οποιεσδήποτε αναμνήσεις από το παρελθόν μας, (που πλέον είναι «της μόδας»), αυτήν την αλήθεια καταδεικνύουν, αυτήν την πραγματικότητα αναδεικνύουν!
Στις μέρες μας, «δεν διασκεδάζουμε»!
Πηγαίνεις σε εκδηλώσεις «χαράς», (γάμοι, βαπτίσεις κλπ.), και πλέον δεν βλέπεις, κατά πως γινόταν άλλοτε, γλεντίστικα πρόσωπα, αλλά σοβαρές και δυσκολοέκφραστες «προσωπίδες», δεν βλέπεις ποταμούς κεφιού, γέλιου και εξωτερίκευσης μιας επανάστασης θετικών συναισθημάτων, αλλά μια ηρεμία καλοκαιρινής νυχτερινής παραλίας!
Παρακολουθείς καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, οποιασδήποτε κατηγορίας, και απλά «παρευρίσκεσαι», χωρίς να «ταράζονται» τα εσώψυχά σου!
Στις παλιές παρέες, το ομαδικό τραγούδι, τα πειραχτικά δίστιχα, και τα ηχηρά γέλια αρωμάτιζαν και ομόρφαιναν την ατμόσφαιρα σαν τις πανέμορφες πολύχρωμες πεταλούδες που έτρεξαν στο ολάνθιστο περιβόλι.
Στις σημερινές παρέες, συνήθως, ακούς μόνον τους ήχους των εργαλείων του φαγητού, και την οχλοβοή των συμμετεχόντων.
Είναι μια αδήριτη αλήθεια, ότι το γέλιο, αυτή η υγεία της οποιασδήποτε παρέας, λείπει από την ζωή μας!
Πριν λίγες μέρες είχα καταθέσει μια πρόταση-προτροπή μου, να ψάξουμε να καλλιεργήσουμε, να παραγάγουμε, να ξαναβρούμε το γέλιο που μας λείπει.
Πολλοί συμφώνησαν με αυτήν την πρότασή μου, και συμπαρατάχθηκαν μαζί μου στην αφετηρία αυτής της προσπάθειας, να ξαναφέρουμε το γέλιο στα ράφια της καθημερινότητάς μας.
Κάποιοι ειρωνεύτηκαν την πρόταση, προφανώς συνηθισμένοι στη σημερινή γκριζόμαυρη καταχνιά μας. Είναι γνωστό, ότι οι αλλαγές πάντοτε «τρόμαζαν» και πάντα θα τρομάζουν όσους έχουν υποταγεί και έγιναν «φανατικά» πιστοί στην παραλλαγμένη γνωστή Καζαντζάκεια φράση, θεωρώντας ότι πλέον «δεν ελπίζουν τίποτε»!
Εμείς οι υπόλοιποι, που είμαστε άλλωστε και «οι πολλοί», πιστεύουμε, πως οφείλουμε όχι απλώς να αναζητήσουμε (που σημαίνει, ότι, απλά, «ψάχνουμε»!), αλλά να καταζητήσουμε (που σημαίνει «να το βρούμε οπωσδήποτε»!), το γέλιο που έφυγε και μας λείπει από την ζωή μας.
Αυτήν την απαίτησή μας, οφείλουν να την σεβαστούν και «να την ακούσουν» όλοι οι αρμόδιοι, και να μπουν μπροστάρηδες σε αυτήν την καταζήτηση του γέλιου.
Τα ψαχτήρια μας σε αυτήν την καταζήτηση, είναι όλα εκείνα «τα παλιά εργαλεία» που είχαν οι πατεροπαππούδες μας, δηλαδή απλές και ζουμερές, (σε χυμό αστείρευτου γέλιου), δράσεις και δραστηριότητες.
Και επειδή στην πόλη έχουμε προχωρήσει στην παγκοσμιοποίηση με όλες τις συναφείς «κονσερβοποιημένες» πρακτικές και λειτουργικές, ο «κλήρος» πέφτει στα χωριά μας, από τα οποία περιμένουμε να έρθει ο «Μεσσίας» έχοντας μαζί του την ελπίδα της επανόδου του γέλιου στα πρόσωπά μας.
Οι πολιτιστικοί σύλλογοι των χωριών μας, πραγματικές «δεξαμενές» εθελοντισμού και προσφοράς, ας ενεργοποιηθούν και προς αυτήν την κατεύθυνση, να οργανώσουν δράσεις και εκδηλώσεις καλλιεργώντας, με «παλιούς ντόπιους σπόρους», (και όχι με υβρίδια φτιασιδωμένου πλαστικού γέλιου!), το γέλιο για να το προσφέρουν, και στα χωριά τους, αλλά και σε όλους μας, συμπολίτες και επισκέπτες του δήμου μας.
Το γέλιο «δραπέτευσε», εδώ και πολύ καιρό, και «καταζητείται»!
Το χρειαζόμαστε, για να λιπάνει την μαραμένη καθημερινότητά μας, για να χρωματίσει τα ξεθωριασμένα ενδιαφέροντά μας, για να ζεστάνει την παγωμένη απογοητευμένη ψυχή μας.
Επιβάλλεται λοιπόν, να το καταζητήσουμε, κατά πως πρέπει, και να το ξαναφέρουμε στα πρόσωπα μας!