Γιατί το «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι να θεωρείται αριστούργημα, που επηρεάζει ποικιλοτρόπως και σε επιστημονικά επίπεδα, και το βιβλίο του Κουφοντίνα, που αντίθετα είναι «πραγματικό», να μη θεωρείται καν χρήσιμο για γνώση και ανάλυση; Ποιός είπε πως ό,τι διαβάζεται επικροτείται κιόλας; Πού πήγε στον τόπο αυτό το κριτικό και αναλυτικό μάτι; Μόνο ανεγκέφαλοι παίζουν παλαμάκια σε ό,τι τους σερβίρουν. Γιατί κάποιος που ενδιαφέρεται, προσωπικά, επαγγελματικά, επιστημονικά, τέλος πάντων ανθρώπινα, να μάθει από πρώτο χέρι τη νοοτροπία και την ψυχολογία της τρομοκρατίας, γιατί να στερηθεί από μια τέτοια δυνατότητα; Ή μήπως το φαινόμενο έχει εξαλειφθεί και είναι πλέον αδιάφορο; Δυστυχώς, η αρνητική στάση που έχει εξυφανθεί δεν είναι άλλο τι ειμή ένδειξη (δεν θα πω απόδειξη) της διανοητικής κατρακύλας που έχουμε «φάει» σε τούτη τη χώρα. Σίγουρα είναι σκληρό για τους συγγενείς των θυμάτων. Όμως, πιό πολύ είναι χρήσιμο για την κοινωνία.
Η άλλη άποψη θα υποστηρίξει, πως η καταπολέμηση της τρομοκρατίας δεν έχει ανάγκη από τέτοια, πως δεν είναι θέμα γνώσης και ανάλυσης νοοτροπιών και ψυχοσυνθέσεων. Θα είχαν δίκιο, αν είχαμε να κάνουμε μόνο με την καταστολή του φαινομένου. Όμως είναι τοις πάσι γνωστό, πως η αντιμετώπιση του εγκλήματος πρέπει να λαβαίνει χώρα εξίσου και στο επίπεδο της πρόληψης. Ο νομικός μας πολιτισμός (ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω τη χιλιοειπωμένη αυτή φράση) είναι προεχόντως ανθρωπιστικός. Αν δεν ήταν, τώρα το κεφάλι του Κουφοντίνα δεν θα βρισκόταν στη θέση του.
Είναι βέβαιο ότι το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να αποβεί άκρως διαφωτιστικό ως κατά βάση ειλικρινές, μια και είναι εντελώς απίθανο να γράφτηκε για να παραπλανήσει.
*Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι δικηγόρος
