Παρασκευή 20 Νοεμβρίου: Η Παγκόσμια ημέρα των Δικαιωμάτων των παιδιών. Μια σύμβαση που υπογράφτηκε το 1989 κι έχει επικυρωθεί από τα περισσότερα κράτη του κόσμου με την αποχή των Η.Π.Α να τραβάει τα βλέμματα. Τώρα θα μου πεις και να την υπόγραφε δεν θα ήταν υποκριτικό, αφού η ίδια με παντοδαπούς τρόπους θα την παραβίαζε…
Εγώ παρόλα αυτά συνεχίζω να μην καταλαβαίνω. Είναι μόνο στις Η.Π.Α άραγε που τα παιδιά υποφέρουν από τις στερήσεις ή μόνο εκεί, άντε και στη Σομαλία που δεν έχει υπογράψει, που δεν σέβονται τα δικαιώματα των παιδιών στην προστασία, την επιβίωση, την ανάπτυξη και τη συμμετοχή;
Όλοι εμείς δηλαδή, οι Ευρωπαίοι, πάντα πρώτοι στις υπογραφές και τις συμβάσεις, δείχνουμε να σεβόμαστε για αρχή το δικαίωμα της ζωής αυτών των παιδιών και μετά όλα τα άλλα; Βασικά νομίζω ότι βρήκα τη λέξη-κλειδί της υπόθεσης… Σε ότι μας «δείχνει» αλληλέγγυους και πολιτισμένους πάντοτε συμμετείχαμε κι έτσι και στην προκειμένη με την επικύρωση της Συνθήκης της Γενεύης, ανοίξαμε τον δρόμο για ακόμη μια Παγκόσμια Ημέρα… Μιας και βλέπεις ζούμε στην εποχή των παγκόσμιων ημερών, ξεχνώντας βέβαια τις πραγματικές. Πριν λίγες μέρες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά του φασισμού και κατά της κακοποίησης των παιδιών ενώ σε λίγες από σήμερα είναι η μέρα των ατόμων με αναπηρία.
Έτσι κάθε μέρα έχουμε από κάτι να γιορτάζουμε. Διαβάζουμε λοιπόν και κανένα άρθρο για να καθησυχάζουμε και τις συνειδήσεις μας και το πολύ-πολύ να κάνουμε και καμιά ανάρτηση στο facebook ή twitter έτσι για να περνιόμαστε και για επαναστάτες!
Ας επανέλθω όμως στο σήμερα, στην επιβίωση των παιδιών 26 χρόνια μετά την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους.
Τι γίνεται λοιπόν με τα παιδιά σήμερα… Όσα δηλαδή δεν πεθαίνουν ή ακρωτηριάζονται από τους πολέμους, όσα δεν πνίγονται στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τις σφαίρες και βόμβες ή δεν ορφανεύουν, όσα δεν πεθαίνουν από την πείνα ή από τον ιό του AIDS ή κι από άλλες ασθένειες.
Τα παιδιά λοιπόν αυτά δεν έχουν το happy end, όπως οι γλυκανάλατες ταινίες που ‘χουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Αν’ αυτού 640 εκατ. παιδιά δεν έχουν ικανοποιητική στέγαση, 500 εκατ. δεν έχουν πρόσβαση σε εγκαταστάσεις υγιεινής, 400 εκατ. δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές νερό, 90 εκατ. παιδιά στερούνται το φαγητό σε πολύ σοβαρό βαθμό. Ενώ 700 εκατ. παιδιά υποφέρουν από τουλάχιστον δύο ή περισσότερες από τις παραπάνω στερήσεις…
Τώρα θα μου πεις μην μας φοβίζεις με τα νούμερα , μιας και αποτυπώνουν τις συνθήκες ζωής του Τρίτου Κόσμου. Ας δούμε λοιπόν, τι γίνεται στον δικό μας τον Πρώτο ή ακόμη καλύτερα στην ολόδικιά μας Ελλάδα...
Εδώ λοιπόν το οικογενειακό εισόδημα έχει φτάσει στα επίπεδα του 1998, ως απόρροια τα παιδιά να στερούνται βασικών γευμάτων τους και να λιποθυμούν το ένα μετά το άλλο στο σχολείο. Και μεταξύ των άλλων κατορθώσαμε να είμαστε στις υψηλές θέσεις μιας κλίμακας που μετράει την παιδική φτώχεια. Κι ακόμη πιο ψηλά βάσει τους νέους 15-24 που δεν σπουδάζουν, εργάζονται, ούτε συμμετέχουν σε κανένα πρόγραμμα κατάρτισης. Έτσι πριν προλάβουμε να χαρακτηρίσουμε μερικά παιδιά ως «Παιδιά του Τρίτου Κόσμου» μην ξεχάσουμε να αναφερθούμε και στα δικά μας που ‘χουν την ταμπέλα πλέον «Παιδιά της Ύφεσης».
Όταν λοιπόν ξανά πέσεις πάνω σε καμιά δημοσίευση για κάποια άλλη Παγκόσμια Ημέρα, πριν βιαστείς να την αναδημοσιεύσεις, φρόντισε να ψάξεις να βρεις και την άλλη όψη του νομίσματος. Κάτι που μπορεί να μην έχει να κάνει όμως με κλικ στον υπολογιστή σου, αλλά με τη σκληρή πραγματικότητα που συντελείται γύρω μας και που αλλάζουμε πλευρά για να μην χαλιόμαστε…
* Η Νάντια Σαρρή είναι δασκάλα ειδικής αγωγής
