Ο Γιώργος Μομφεράτος, γιος του δολοφονηθέντος από τη «17 Νοέμβρη» Νίκου Μομφεράτου επισημαίνει: «Το βιβλιοπωλείο αυτό πωλεί το βιβλίο που διαφημίζει τη δολοφονία του πατέρα μου… Παρακαλώ να θυμάστε αγοράζοντας βιβλία των εκδόσεων Λιβάνι, βοηθάτε να πλουτίσουν αυτοί που έδωσαν βήμα στον Κουφοντίνα να διαφημίσει τη δολοφονική του δράση»…
Στη χώρα μας δεν υπάρχει κάποιος νομικός «περιορισμός» (κάποιου είδους «λογοκρισία»), ώστε να απαγορεύεται η έκδοση ενός βιβλίου, έστω και αν αυτό «διαφημίζει τη δολοφονική δράση» ενός ατόμου, που έχει καταδικαστεί (με βάση τον αντιτρομοκρατικό και όχι μόνο νόμο) ως εκτελεστής της οργάνωσης «17 Νοέμβρη»…
Παρ’ όλα αυτά τα ζητήματα που πρέπει να μας απασχολήσουν είναι πολλά και σημαντικά.
Γιατί ένας συστημικός εκδοτικός οίκος αποφασίζει να εκδώσει το βιβλίο ενός τρομοκράτη; Είναι, άραγε, το κίνητρο της εμπορικότητας σε μια εποχή που και στο χώρο του βιβλίου η κρίση έχει προκαλέσει τεράστιες ζημίες και σε πολλούς επαγγελματίες του κλάδου ο πανικός είναι ολοφάνερος…; Την άποψη αυτή πιθανόν στηρίζουν τα αριθμητικά δεδομένα, μιας και υπάρχουν αναφορές για πώληση 10.000 αντιτύπων της πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του «αιματοβαμμένου» πονήματος του Δ. Κουφοντίνα.
Όμως, ταυτόχρονα υπάρχει ένα, ακόμα, καίριο ερώτημα: «Τι είναι αυτό που σπρώχνει κάποιον να αγοράσει το βιβλίο αυτό και να αφιερώσει χρόνο για την ανάγνωσή του;».
Γιατί δεν το αφήνει στο ράφι του βιβλιοπωλείου σε μια μοναξιά, που κατά τη γνώμη μας θα ταίριαζε στο πόνημα αυτό, αλλά αποφασίζει να του δώσει προσοχή και αξία;
Οι σελίδες του βιβλίου αυτού τραυματίζουν καίρια την αξιοπρέπεια των οικογενειών που έχουν στερηθεί αγαπημένα τους πρόσωπα από τη δράση των δολοφόνων-τρομοκρατών. Χρόνια τώρα υπομένουν αξιοπρεπώς τον δικό τους πόνο… Οι αναμνήσεις του Δ. Κουφοντίνα ήρθαν για μια ακόμα φορά να ταράξουν τη ζωή τους και να κακοποιήσουν τα πιο βαθιά τους αισθήματα.
Χρειάζεται μεγάλο θράσος ένας τρομοκράτης να γράφει στο βιβλίο του ότι (παρά τις δεκαετίες που έχουν περάσει) θα ξαναέκανε τα ίδια, αφού δεν έχει μετανιώσει!
Χωρίς μια συγγνώμη… Φέρνει ξανά στην επιφάνεια στιγμές και σκηνές πόνου και την ίδια στιγμή ο αναγνώστης του πονήματος Κουφοντίνα από περιέργεια (;) ή «διάθεση ηδονοβλεψία» είναι πρόθυμος να μπει στη διαδικασία ανάγνωσης μέσα από μια ιδιότυπη «κλειδαρότρυπα».
Μια «κλειδαρότρυπα» για την τρομοκρατική δράση της «17 Νοέμβρη», όπου ο συγγραφέας δείχνει να «απολαμβάνει» και να «διαφημίζει» την αιματηρή του «συνταγή» καλώντας τον υποψήφιο αναγνώστη να πάρει μέρος σε μια «ανίερη απόλαυση» των κατά συρροή εγκλημάτων της οργάνωσης.
Όλο τούτο το «σκηνικό» είναι βαθιά ανήθικο και προσβλητικό για τη μνήμη των θυμάτων και φυσικά για την αξιοπρέπεια και τα αισθήματα των οικογενειών τους που έμειναν να κάνουν συντροφιά με τον πόνο και τα μεγάλα «Γιατί;» εδώ και χρόνια…
Υπάρχει, άραγε και άλλη κατηγορία υποψηφίων αναγνωστών του βιβλίου Κουφοντίνα; Μήπως, το πόνημα αυτό αναζητά αναγνώστες και σε ένα αριθμό ατόμων που πιστεύουν ότι η τρομοκρατία αποτελεί ένα θεμιτό τρόπο (πολιτικής) δράσης; Συμπαθούντες, δηλαδή, την τυφλή βία και το αντάρτικο πόλης, με αποτέλεσμα για λόγους δήθεν επαναστατικούς (στην ουσία «επαναστάτες του γλυκού νερού») αναζητούν στις «ματωμένες» σελίδες του βιβλίου μια «ικανοποίηση», μιας και οι ίδιοι δεν διαθέτουν το «θάρρος» να δράσουν με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο;
Βοηθάει σ’ όλη αυτή τη διαδικασία και το ύφος του κειμένου, αφού δεν έρχεται σε αντίθεση με την πιθανή ακρισία του υποψήφιου αναγνώστη.
Σε τελική ανάλυση πιστεύουμε ότι το ζήτημα της «ηθικής» και της αξιοπρέπειας απλώνεται σε όλες τις πλευρές που σχετίζονται με τις σελίδες του βιβλίου που έγραψε ο Δ. Κουφοντίνας, θέλοντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο -μέσω των δικών του «αιματοβαμμένων» αναμνήσεων- να σκορπίσει στο υποψήφιο αναγνωστικό του κοινό σίγουρα όχι τη γνώση γύρω από τη δολοφονική δράση της «17 Νοέμβρη» αλλά μια «ηδονή ανέξοδη», που ελπίζει ότι θα μεταφερθεί στον αναγνώστη -θαυμαστή του αντάρτικου πόλης- μιας και ο ίδιος δεν διαθέτει πιθανόν, την «επαναστατική μαγκιά» να κάνει ότι και ο συγγραφέας του πονήματος…
Μένει έτσι ο αναγνώστης (θαυμαστής) να παρακολουθεί την απόλαυση του δολοφόνου-τρομοκράτη μέσα από τις «ματωμένες» αυτές σελίδες…
Η λογική, λοιπόν, της «κλειδαρότρυπας» είναι που προσβάλει τόσο τη μνήμη των θυμάτων όσο και την αξιοπρέπεια και τα βαθιά αισθήματα των οικογενειών τους. Προσβάλλει όμως και τον υποψήφιο αναγνώστη που αποδέχεται την θέση του «ηδονοβλεψία»…
Κάθε υποψήφιος αναγνώστης επιλέγει, τελικά, σε ποια όχθη θα σταθεί…
pgiannoulakis@yahoo.gr
