Αργά τη νύχτα κατάλαβα ότι μου λείπουν ακόμα δύο ζευγάρια μάτια και τουλάχιστον άλλα έξι αυτιά. Κατασκευαστικά θα ήταν γελοίο και βιολογικά αδύνατο, όμως, με συγχωρείτε, αυτά χρειαζόμουν. Στην τηλεόραση πήγαινα από CNN σε BBC. Πέρασα λίγο και από το CCTV Africa, όπου διέκοψαν την κάλυψη για το Boeing προκειμένου να δείξουν ένα ρεπορτάζ για την επιτυχία της ανακύκλωσης στην Ουγκάντα. Εναλλακτικό, αλλά δεν με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή.
Στον υπολογιστή είχα Euronews και στο twitter τουλάχιστον πέντε παράθυρα ανοιχτά πάνω σε αντίστοιχους λογαριασμούς, σχετικούς με ενημέρωση. Αυτό δεν είναι πάντα καλό, γιατί ξοδεύεις τον χρόνο σου προσπαθώντας να διασταυρώσεις αυτό που μεταδίδει ο ένας με εκείνο που σερβίρει ο άλλος. Και όταν ο Νετανιάχου πάτησε το κουμπί της φονικής του μηχανής, εκτός από τα βιολογικά αξεσουάρ που μου έλειπαν, προέκυψε και η ανάγκη ενός δεύτερου εγκεφάλου. Έμεινα, λοιπόν, να χαζεύω το BBC.
Παρουσιαστής και καλεσμένος συζητούσαν με τη νηφαλιότητα που θα απαιτούσε η ανάλυση τουρνουά μπριτζ, στο διάλειμμα ενός αγώνα κρίκετ. Στο CNN είχαν κάποιες εξάρσεις έντασης, αλλά όταν μάζεψαν τα βασικά δεδομένα, έφτιαξαν τα γραφικά και τους πίνακες, κατέβασαν τους τόνους στο επίπεδο της θάλασσας. Σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν τα ελληνικά κανάλια να στήσουν κανένα σεμινάριο στις αίθουσες σύνταξης, παρακολουθώντας την κάλυψη των άλλων. Βλακώδες. Τα ελληνικά κανάλια ποτέ δεν θα έχουν τα λεφτά των άλλων. Αλλά και όταν είχαν κάτι παραπάνω στην τσέπη, το προϊόν τους ήταν, τις περισσότερες φορές, αθεράπευτα βαλκανικό και συναισθηματικά φορτισμένο. Το BBC είχε στη Γάζα μία απεσταλμένη με κράνος, η οποία περιέγραφε, με φόντο λάμψεις και υπόκρουση πυροβολισμούς, την ένταση της επιχείρησης. Οι απεσταλμένοι των ελληνικών καναλιών της καλής εποχής θα κυκλοφορούσαν με την αραβική μαντήλα στο λαιμό -το έχουν κάνει άλλωστε- προκειμένου να δείξουν προς ποια πλευρά γέρνει η ζυγαριά τους. Είναι, όμως, αυτό, καλή δημοσιογραφία; Τέλος πάντων, δεν έχει πια καμία σημασία. Ο καθένας δίνει αυτό που ζητάει το κοινό του. Ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει φράγκο.
Η απεσταλμένη του CNN έγραψε στο twitter ότι οι Ισραηλινοί την απείλησαν αν πει «μία λάθος λέξη» και δευτερόλεπτα μετά έσβησε το tweet -πιθανότατα είπε τη λάθος λέξη ή κατάλαβε τη «βλακεία» και δοκίμασε να καλύψει τα νώτα της. Ελπίζω να είναι καλά.
Την ώρα, λοιπόν, που ο πλανήτης έπαιρνε γρήγορες στροφές, τα ελληνικά δίκτυα συνέχισαν να ζουν μέσα στο ασφαλές περιβάλλον του μικρόκοσμου μας. Τα γεγονότα καλύφθηκαν στα δελτία ειδήσεων. Μέχρι εκεί. Ούτε μία έκτακτη εκπομπή με τα στοιχειώδη που δεν κοστίζουν και τίποτα. Δείχνεις πλάνα από τους άλλους, φέρνεις τρεις καλεσμένους, βγάζεις και δύο τηλέφωνα και έχεις κάνει το χρέος σου στην ενημέρωση. Όμως είναι καλοκαίρι και έχουν άδειες. Αλλά ακόμα και αν δεν είχαν άδειες, δεν θα έβρισκαν τηλεθεατές. Οι άνθρωποι των καναλιών ξέρουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Για το ελληνικό κοινό οι σελίδες με τα διεθνή υπάρχουν στις εφημερίδες για να «σταυρώνουν» με τα αθλητικά και να τυλίγουν ψάρια. Και οι περισσότεροι τηλεθεατές κοιτάζουν προς τον κόσμο για να μάθουν τι λέει για μας. Στο Boeing δεν υπήρχε Έλληνας. Και εντάξει, τη Γάζα την έχουμε ξαναδεί.
* Ο Κώστας Γιαννακίδης είναι ραδιοφωνικός παραγωγός-αρθρογράφος
