Κουράστηκα πια ν’ ακούω ότι η Ν.Δ. συνυπέγραψε το μνημόνιο 3 κι επομένως είναι συνυπεύθυνη… κ.λπ… κ.λπ.
Βαρέθηκα, να διαβάζω επιχειρηματολογίες που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δίπλα στην υπογραφή της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στην τελευταία σελίδα του μνημονίου 3, υπάρχουν και οι υπογραφές της Ν.Δ. και των κομμάτων που ψήφισαν τη συμφωνία.
Τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Προσωπικά, είμαι καλόπιστος άνθρωπος και δεν αμφισβητώ τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα. Προσπάθησαν, διαπραγματεύτηκαν σκληρά επί 6 μήνες και 17 ώρες κι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για τον τόπο και τους Έλληνες. Κι αυτό που κατάφεραν, αυτό που πέτυχαν, περιγράφεται με σαφήνεια, ακρίβεια και καθαρότητα στο μνημόνιο 3.
Αυτές είναι οι δυνατότητές τους, αυτό μπόρεσαν, αυτό έκαναν κι αυτό παρουσίασαν στη Βουλή με το δίλημμα: ‘Η αυτό, ή εκτός Ευρώπης. Οι δικοί μου δεν το ψηφίζουν. Αποφασίστε τι θα κάνετε…
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, μπαίνει στην εικόνα η Ν.Δ. Να το ψηφίσει ανεξαρτήτως περιεχόμενου και να κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη, ή να το καταψηφίσει και να οδηγήσει τη χώρα εκτός;
Η Ν.Δ. δεν είχε άλλη επιλογή από το να κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη και το έκανε, γνωρίζοντας ότι το κόστος του μνημονίου 3 θα είναι τεράστιο και δυσβάσταχτο.
Μην ψάχνετε τι έγινε σωστά και τι λάθος, ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο. Το στρατηγικό λάθος, το λάθος που μπορεί να μας κοστίσει τον πόλεμο, έγινε τον Δεκέμβρη του 2014. Τότε, που αποφασίστηκε να διακοπεί βίαια η πορεία της χώρας που είχε ξεκινήσει το 2012 και η οποία μπορεί να μην ήταν η καλύτερη δυνατή, αλλά ήταν θετική και η χώρα ήταν σε σαφώς καλύτερη κατάσταση απ’ ό,τι ήταν δυο χρόνια πριν, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση η Ν.Δ.
Αν τότε, δινόταν στη Ν.Δ. το περιθώριο των 10-12 μηνών που χρειαζόταν για να βάλει τη χώρα οριστικά στον δρόμο της ανάκαμψης, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά σήμερα.
Στο κάτω κάτω, τι σημασία έχουν 10-12 μήνες, ειδικά εάν πάρουμε υπόψη μας, ότι ήταν νομοτελειακά βέβαιο, πως τις επόμενες εκλογές όποτε και να γινόταν, θα τις έχανε η Ν.Δ. και θα τις κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ. O κ. Τσίπρας, μπορούσε πολύ καλά να περιμένει και να παραλάβει τη χώρα σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ό,τι ήταν στις 25 του Γενάρη 2015.
Όμως δεν το έκανε. Βλέπετε ο κ. Τσίπρας δεν κρατιόταν, βιαζόταν να κυβερνήσει, ν’ αλλάξει τη χώρα, την Ευρώπη, τον κόσμο όλο… Κι οι Έλληνες τον πίστεψαν, άλλοι καλόπιστα, άλλοι με την υστερόβουλη σκέψη ότι «…ας κάνει ό,τι θέλει… αρκεί να μην πληρώσω… να πληρώσουν άλλοι…». Το κομματικό, το προσωπικό συμφέρον μπήκε πάνω από τη χώρα, πάνω από το συλλογικό συμφέρον.
Κάπως έτσι διαγράφηκαν με μια μονοκοντυλιά οι προσπάθειες και οι θυσίες όλων μας τα τελευταία 5 χρόνια.
Τις πολύ σοβαρές συνέπειες της πολιτικής ανευθυνότητας του κ. Τσίπρα και της ευπιστίας των Ελλήνων, θα τις βρούμε μπροστά μας πριν από το τέλος του χρόνου.
Τότε που θ’ αρχίσουν να μας κόβουν «σάρκα» γιατί το «λίπος» που είχαμε, έχει προ πολλου εξαντληθεί.
Αυτή δυστυχώς είναι η κατάσταση… Τι μπορεί να κάνει και τι μπορεί να πει κανείς; Μόνο να θυμηθεί ίσως τα σπαστά Ελληνικά του Ολι Ρεν το 2010, όταν μας ευχόταν «Καλό…κουράγιο…Έλληνες».
Πέντε χρόνια μετά κι ύστερα από τόσες και τόσες θυσίες και είμαστε ακόμη στο ίδιο σημείο, αλλά με πολύ λιγότερα αποθέματα αντοχής, κουράγιου και δύναμης.
Για την κατάσταση αυτή, ο καθένας μας ευθύνεται στο μερίδιο που του αναλογεί και η Ν.Δ. για τη διακυβέρνηση, αλλά και την αντιπολιτευτική της τακτική, μέχρι τον Δεκέμβρη του 2014.
Από εκεί και μετά, υπεύθυνη για τη χώρα είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και προσωπικά ο κ. Τσίπρας.
Η Νέα Δημοκρατία την περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έκανε το μέγιστο που μπορούσε να κάνει.
Με τη στάση και τη συνετή πολιτική της, απέτρεψε την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας.
