«Κούρεμα» καταθέσεων

Ας δούμε πρώτα γιατί το έκανε αυτό ο ευρωπαϊκός βορράς (Γερμανία). Πρώτον γιατί τα 2/3 των κεφαλαίων που θα «κουρευτούν» είναι ρώσικα (και όχι ευρωπαϊκά ή αμερικάνικα). Και δεύτερον γιατί η Γερμανία θέλει να χτυπήσει τον ισχυρό κυπριακό τομέα, τορπιλίζοντας έτσι την οικονομική βιωσιμότητα της Κύπρου.
Παρόλα αυτά, θέλω να δούμε το θέμα και από μία άλλη οπτική γωνία. Ας υποθέσουμε ότι στην Ελλάδα του μνημονίου, αντί να πάρουν τα μέτρα λιτότητας που εκτόξευσαν την ανεργία στο 27% και το 50% των Ελλήνων κάτω από τα όρια της επιβίωσης, αποφάσισαν το «κούρεμα» καταθέσεων. Τι θα γίνονταν; Οι έχοντες και κατέχοντες (σχηματικά, όσοι είχαν καταθέσεις πάνω από 100.000 ευρώ) θα πλήρωναν στο κράτος το 10% των καταθέσεών τους, ενώ οι έχοντες ένα μικρό αλλά αξιοσέβαστο ποσό (κάτω από 100.000 ευρώ καταθέσεις) θα πλήρωναν στο κράτος το 6,7% των καταθέσεών τους. Οπωσδήποτε, ούτε οι πρώτοι θα χάνανε την οικονομική τους ευρωστία (τι 500.000, τι 450.000 ευρώ), ούτε οι δεύτεροι θα γινόντουσαν φτωχοί (τι 50.000 ευρώ, τι 46.600 ευρώ). Αντίθετα, στην Ελλάδα, στην τριετία του μνημονίου, πάνω από 700.000 εργαζόμενοι έχασαν την εργασία τους, όλοι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι έχασαν το 50% των καθαρών απολαβών τους, ενώ το 90% των νέων δεν ελπίζουν ότι θα βρούνε δουλειά στα επόμενα 10 χρόνια.
Γιατί λοιπόν να κλαίγαμε εμείς οι Έλληνες για 500.000 Έλληνες που θα «φτώχαιναν» κατά 6,7%-9,9% και να μην κλαίμε για τους 1.500.000 ανέργους και για τα 5.000.000 Έλληνες που τους έφεραν κάτω από τα όρια της επιβίωσης; Γιατί η απόφαση για το «κούρεμα» των καταθέσεων θεωρείται τόσο συγκλονιστικό ζήτημα, ενώ για το αν λιμοκτονούν 6.000.000 Έλληνες δεν θεωρείται τόσο σημαντικό ζήτημα; Είναι δυνατόν να έγινε ο κόσμος μας τόσο απάνθρωπος και να ενδιαφέρεται περισσότερο για τα χρήματα από τα εκατομμύρια των συνανθρώπων μας; Γιατί τα περισσότερα κράτη, τα ΜΜΕ καθώς και οι «αγορές» αντέδρασαν τόσο αρνητικά στο «κούρεμα» των καταθέσεων, ενώ για το «κούρεμα» εκατομμυρίων ψυχών δεν τους καίγεται καρφί;
Θα ήθελα να δούμε το θέμα με ειλικρίνεια και ψυχραιμία. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι πολιτικές ελίτ έχουν παραδώσει ουσιαστικά την εξουσία (ή έστω την πρωτοκαθεδρία) στις οικονομικές ελίτ και μάλιστα ειδικά στις λεγόμενες «αγορές». Ο καπιταλισμός μπορεί να φέρει ευθύνη για τη βαρβαρότητα εις βάρος των εργαζομένων την περίοδο 1600-1900, αλλά φέρει και την τιμή της εξόδου από το τέλμα και τη βαρβαρότητα της φεουδαρχίας. Μπορεί να ευθύνεται για αρκετούς τοπικούς και δύο παγκόσμιους πολέμους, αλλά μετά την ήττα του ναζισμού και του φασισμού έφερε τους εργαζόμενους σε ζηλευτή θέση (λόγω της σοσιαλδημοκρατίας κυρίως) και σταμάτησε τους ευρωπαϊκούς πολέμους (λόγω της Ε.Ε. κυρίως). Έτσι οι λαοί της Ευρώπης γνώρισαν μια περίοδο ειρήνης, οικονομικής ανάπτυξης, δημοκρατίας και κοινωνικών παροχών (που όμοιά τους δεν υπήρξε ποτέ στην ανθρωπότητα), όπου υπήρχαν ελάχιστοι φτωχοί και οι λίγοι άνεργοι επιζούσαν ανθρώπινα από τα επιδόματα ανεργίας και όπου όλος σχεδόν ο λαός ήταν ασφαλισμένος από την αρρώστια.
Όμως ο εκφυλισμός των κρατικών γραφειοκρατικών και συνδικαλιστικών ελίτ, η ανικανότητα και η διαφθορά των πολιτικών ελίτ και ΚΥΡΙΩΣ η απληστία των οικονομικών ελίτ (=των «αγορών»), έφεραν πρώτα στην λαϊκή συνείδηση την φθορά της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους και κατόπιν έφεραν την παγκόσμια οικονομική κρίση, συνοδευόμενη από την κρίση χρέους πολλών κρατών.
Έτσι η θεωρητικά σωστή απόφαση του Eurogroup να πληρώσουν μέρος της κρίσης χρέους της Κύπρου οι έχοντες και κατέχοντες (μέχρι 9,9% των καταθέσεών τους) -αντί να το πληρώσει ακριβά στο πετσί τους το 80% του λαού- αντιμετωπίστηκε με πρωτοφανή αντίδραση από τα ΜΜΕ, από τα κράτη και κυρίως από τις οικονομικές ελίτ, γιατί αυτές κυρίως πλήττονται από το «κούρεμα» των καταθέσεων. Γιατί επιτέλους για πρώτη φορά βάλανε τις «αγορές» να πληρώσουν τα σπασμένα, που άλλωστε αυτές τα «σπάσανε». Σκεφτείτε στην Ελλάδα να μην είχαμε τα χαράτσια, τις εισφορές αλληλεγγύης, της υπερφολόγησης μισθών και συντάξεων, τις μεγάλες περικοπές μισθών και συντάξεων κ.λπ. κ.λπ. και ως αντιστάθμισμα να μας είχαν κουρέψει 10% των καταθέσεων. Όσοι δεν έχουν καταθέσεις θα ήταν πανευτυχείς. Όσοι είχαν καταθέσεις μέχρι 100.000 θα είχανε χάσει εφάπαξ, πολύ λιγότερα από όσα έχαναν κάθε χρόνο με τα μέτρα λιτότητας. Οι δε έχοντες και κατέχοντες (=καταθέσεις πάνω από 100.000 ευρώ), θα έχαναν το 10% της κινητής τους περιουσίας, δηλαδή πάλι μάγκες (=πλούσιοι) θα ήταν.
Βέβαια τα πράγματα δεν θα σταματήσουν εδώ. Οι Κύπριοι θα πληρώσουν και αυτοί με λιτότητα. Όχι τόσο σκληρή όπως η λιτότητα των Ελλαδιτών, αλλά πάντως τη λιτότητα θα την φάνε. Μόνο που τότε δεν θα «κλαίνε» οι «αγορές», το Eurogroup, τα διεθνή ΜΜΕ. Μ’ αυτά δεν θέλω να δικαιολογήσω επ’ ουδενί το «κούρεμα» καταθέσεων των μικροϊδιοκτητών, που εκτός από πρωτοφανές είναι και άδικο. Θέλω επίσης να τονίσω ότι στο παγκόσμιο σύστημα που κάνουν κουμάντο οι «αγορές», ο άνθρωπος υπολογίζεται μόνο αν είναι κεφαλαιούχος. Αν είναι εργαζόμενος, άνεργος ή συνταξιούχος, τότε οι «αγορές» δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή.
Υ.Γ. Το άρθρο γράφτηκε πριν από τις τελικές αποφάσεις για το «κούρεμα» της Κύπρου.