Κρίμα, κύριε υπουργέ

Θυμάμαι, στη συζήτηση για το νόμο «Διαμαντοπούλου» στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή στη βουλή, οι μόνοι από τους «μικρούς» φορείς-διοικητικοί, ΕΤΕΠ, ΕΕΔΙΠ κ.λπ. – που τοποθετήθηκαν υπέρ του νόμου ήταν οι διδακτορούχοι διοικητικοί υπάλληλοι αόριστου χρόνου (Δ.ΙΔΑΧ). Το ίδιο «έργο» παρακολουθήσαμε, τόσο πριν όσο μετά την ψήφιση του νόμου στις συνόδους των πρυτάνεων, στους ολιγολέπτους χαιρετισμούς φορέων της ανώτατης εκπαίδευσης, πριν την έναρξη των εργασιών των συνόδων. Αλλά και κατά τη συζήτηση του νόμου στη βουλή, πληθώρα βουλευτών από όλα τα κόμματα τοποθετηθήκαν υπέρ της ένταξης των ΔΙΔΑΧ στο νεοδημιουργηθέν ΕΔΙΠ, χωρίς καμία προϋπόθεση, όπως π.χ. τις ανάγκες των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Ούτε και μείς, ως φορέας αντισταθήκαμε στη χωρίς κριτήρια και προϋποθέσεις είσοδο τους στον φορέα μας, πιστεύοντας καλοπροαίρετα, ότι δημιουργούμε ένα μεγάλο φορέα των 2.500, περίπου, μελών, των εργαστηριακών διδασκόντων στα πανεπιστήμια, που με καλυτέρους όρους θα διεκδικούσε τα όποια, θεσμικά και οικονομικά, αιτήματα μας. Βέβαια, πολλοί από εμάς είχαν μέσα τους ανησυχίες, ενδοιασμούς και αντιρρήσεις γιατί γνώριζαν ότι στη πλειοψηφία τους, οι ΔΙΔΑΧ, δεν είχαν περάσει ποτέ από καμία ουσιαστική κρίση, ήταν συνεργάτες των καθηγητών που δούλευαν στα ερευνητικά τους προγράμματα, με διαδοχικές συμβάσεις έργου, εκπονώντας παράλληλα διδακτορικό, Γνωρίζαμε επίσης, ότι με αλλεπάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις είχαν γίνει αόριστου χρόνου διοικητικοί υπάλληλοι, προσκομίζοντας βεβαιώσεις από το Πανεπιστήμιο, ότι ασκούν διοικητικό έργο στο Πανεπιστήμιο. Θυμάμαι επίσης, όταν πριν τις εκλογές του 2012, συναντήσαμε κατά επανάληψη, ως Ομοσπονδία, – συχνά μετά από αίτημα τους – τον Τάσο Κουράκη, τη Θεανώ Φωτίου, το Χρίστο Πιλαλη, το Δημήτρη Καλλέργη, τη Καλαμαρά αλλά και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να μας μιλούν με θέρμη και όραμα για την ανωτάτη εκπαίδευση και μας ζητούσαν να καταθέσουμε προτάσεις για ένα δωρεάν, δημόσιο, δημοκρατικό πανεπιστήμιο. Θυμάμαι, τέλος, ότι η λεκτοροποίηση με ανοικτές ή κλειστές διαδικασίες, – την κατάργησε ο νόμος Διαμαντόπουλου – για το εργαστηριακό προσωπικό που με πολύ κόπο και μετά από αρκετά χρόνια δουλειάς και προσφοράς στο πανεπιστήμιο αποκτούσε διδακτορικό δίπλωμα, αφορούσε περιορισμένο αριθμό ατόμων και είχε την έννοια της αναγνώρισης της προσφοράς ενός φορέα στο ελληνικό πανεπιστήμιο.

 

Υπό την πίεση των απολύσεων των διοικητικών υπάλληλων των πανεπιστημίων το 2013, επί Αρβανιτοπούλου, βρίσκεται τελικά η φόρμουλα για ένταξη των ΔΙΔΑΧ στο ΕΔΙΠ, πρωτοστατούντος του ΕΜΠ, για να μη γίνουν, όπως ειπώθηκε, πολλές απολύσεις διοικητικών υπάλληλων. Στο τελευταίο συνέδριο τη Ομοσπονδίας παραδώσαμε ουσιαστικά τα ηνία στα νέα μέλη του φορέα, τους πρώην ΔΙΔΑΧ. Το ίδιο έγινε και σε όλους τους πρωτοβάθμιους συλλόγους. Και πριν στεγνώσει το μελάνι της ένταξης τους, στον φορέα ΕΔΙΠ, για τους πιο πολλούς άλλωστε δεν έχει ακόμα τελειώσει η διαδικασία αναγνώρισης της προϋπηρεσίας τους, δεν έχουν ενταχθεί σε βαθμίδα, και δεν έχει οριστικοποιηθεί ο μισθός τους, έρχεται , με «κρυφές μεθοδεύσεις» τόσο από τη μεριά των συναδέλφων, όσο και από τη μεριά του Υπουργείου, σε άσχετο νομοσχέδιο η τροπολογία για τη λεγόμενη κλειστή λεκτοροποίηση. Με τη συγκεκριμένη ρύθμιση δίνεται ουσιαστικά η δυνατότητα άμεσα κατάληψης θέσης μόνιμου λέκτορα σε όλους, τους πρώην ΔΙΔΑΧ καθώς και σε ένα περιορισμένο αριθμό διδακτόρων, πρώην ΕΕΔΙΠ. Έτσι, πέρα όλων των άλλων, αφανίζεται ουσιαστικά, ένας απαραίτητος φορέας στο ελληνικό πανεπιστήμιο, οι εργαστηριακοί διδάσκοντες. Δεν συντάσσομαι βέβαια με αυτούς που μιλούν για το πανεπιστήμιο της «αριστείας». Ούτε βέβαια ταυτίζομαι με τα «κροκοδείλια» δάκρυα της συντηρητικής ΠΟΣΔΕΠ. Δεν με απασχολούν, καν, τα «παράπονα» για τη συγκεκριμένη ρύθμιση των πρυτάνεων της Διαμαντόπουλου, που άλλωστε εκλέχτηκαν χωρίς τη δική μας – και άλλων μικρών φορέων-συμμετοχή.  Δεν στενοχωριέμαι ούτε από τη συμπεριφορά των συναδέλφων ΔΙΔΑΧ και την άποψη τους για συνδικαλισμό, που συμπυκνώνεται σε ένα αίτημα, άμεση λεκτοροποίηση και χρησιμοποίησαν τον φορέα μας και τους συναδέλφους, πρώην ΕΕΔΙΠ, ως ένα σύντομο σκαλοπάτι στη καριέρα τους. Με ενοχλεί, η πολιτική του υπουργείου. Περιμέναμε μια συνολική νομοθετική ρύθμιση που θα απογείωνε το ελληνικό πανεπιστήμιο, σύμφωνα με τις απόψεις και τις θέσεις της Αριστεράς. Αλλά και ως φορέας περιμέναμε, τουλάχιστον, να συμμετέχουμε με αξιοπρέπεια στα όργανα διοίκησης και στην εκλογή οργάνων διοίκησης στα πανεπιστήμια. Περιμέναμε να βρεθεί μια αμοιβαία αποδεκτή οριστική λύση για το ποιοι ασκούν αποκλειστικά τεχνικό έργο και ποιοι αποκλειστικά εργαστηριακό διδακτικό έργο, στις σχολές και στα τμήματα. Περιμέναμε, ακόμα, να δοθεί ένα τέλος ή έστω να περιοριστεί η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, καθώς και οι κάθε μορφής ελαστικές σχέσεις εργασίας, που κινδυνεύουν να γίνουν ο κανόνας, πια, στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Τίποτα. Κανένα όραμα, πια. Κανένα σχέδιο. Παντελής έλλειψη πολιτικής στόχευσης. Σε μια εποχή βαθιάς κρίσης της ελληνικής κοινωνίας, που όλοι ομολογούν ότι η ανάταση της χώρας μπορεί να γίνει μόνο μέσω της παιδείας, προωθούνται οι τακτικές, της ελάσσονος προσπάθειας, του «μπάρμπα στη Κορώνη» που οδήγησαν τη χώρα σε αυτή τη κατάσταση. Σε μια εποχή, που οι κάτοχοι ΔΔ στην Ελλάδα είναι πάρα πολλοί, που υπάρχουν πάρα πολλοί αξιόλογοι Έλληνες ερευνητές στο εξωτερικό, που δουλεύουν με ελαστικές σχέσεις εργασίας πολλοί Διδάκτορες διδάσκοντες στα ελληνικά πανεπιστήμια, η συγκεκριμένη ρύθμιση, είτε με κλειστές είτε με ανοικτές διαδικασίες είναι πρόκληση. Μόνος στόχος πια η παραμονή, πάση θυσία, στην εξουσία. Αποσπασματική ικανοποίηση κλαδικών αιτημάτων, πελατειακές λογικές, πλήρης ένταξη στο σύστημα. Αλήθεια, Πόσο γρήγορα, προλάβατε Κύριε Υπουργέ, να γίνετε αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος; Κρίμα, ή καλυτέρα, Λυπάμαι κύριε Υπουργέ … Εύχομαι η απόσυρση της διάταξης τη τελευταία στιγμή, να είναι ένδειξη επικράτησης της λογικής. Δεν σας κρύβω όμως ότι φοβάμαι …