Κρίνοντας μια διαπραγμάτευση

Θυμάμαι λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2014, όταν γνώρισα τον Παναγιώτη Λαφαζάνη στα Χανιά, να μάς μεταφέρει, την αγωνία του για την επικείμενη διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους και να μάς μεταφέρει την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ, τότε, ότι τα χρονικά περιθώρια για τη διαπραγμάτευση είναι πολύ περιορισμένα, και την αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια οποιαδήποτε παράταση-αποδοχή του ισχύοντος τότε 2^ου μνημονίου. Παράλληλα την ίδια εποχή ήταν φανερό σε όλους ότι η επομένη κυβέρνηση, στις επερχόμενες εκλογές, θα είναι κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, και ο κ. Τσίπρας ήταν «πρωθυπουργός σε αναμονή». Σε τέτοιο περιβάλλον, ο κ. Τσίπρας, όφειλε να έχει και φαντάζομαι ότι είχε, την κατάλληλη πληροφόρηση τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, για τις ρεαλιστικές δυνατότητες που υπήρχαν για μια επιτυχή διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους.. Είναι ενδιαφέρον επίσης να θυμόμαστε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αντιταχθεί σε μια εσπευσμένη έξοδο της χώρας στις αγορές, θεωρώντας τον επίσημο δανεισμό από την «τρόικα» ως πιο φθηνό. Ακόμα όμως και αν από ολιγωρία ή μειωμένα αντανακλαστικά δεν είχε αντιληφτεί έγκαιρα, και πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, τις περιορισμένες ή σχεδόν ανύπαρκτες δυνατότητες της χώρας για διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους, εντός ευρώ, ο κ. Τσίπρας όφειλε από τις πρώτες του συναντήσεις με τους ευρωπαίους ηγέτες ως πρωθυπουργός της χώρας, να έχει αντιληφτεί τη πραγματικότητα, να έχει αξιολογήσει ορθά τις ανύπαρκτες δυνατότητες διαπραγμάτευσης, εντός ευρώ και να είχε προχωρήσει, αμέσως, ως σώφρων ηγέτης – σε συνεργασία με τα αρμόδια κομματικά & κυβερνητικά όργανα- είτε σε μια δυσβάστακτη συμφωνία με τους ευρωπαίους εντός ευρώ, είτε να είχε προχωρήσει σε ρήξη και εθνικό νόμισμα. Όλοι παραδέχονται σήμερα ότι κάθε μέρα καθυστέρησης της συμφωνίας με τους δανειστές είχε σημαντικό κόστος για τη χώρα και την εθνική οικονομία. Επίσης είναι πασιφανές ότι δεν υπήρχε καμιά ουσιαστική προετοιμασία & αξιολόγηση, πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015, στο ΣΥΡΙΖΑ, για ρήξη με τους ευρωπαίους και εθνικό νόμισμα, ούτε βέβαια οποιαδήποτε προετοιμασία-ενημέρωση του λαού μας για την αναγκαιότητα μιας ρήξης και τις συνέπειες της. Είναι πια φανερό ότι η τότε και τώρα κυρίαρχη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, είχε ως κεντρικό πυλώνα σκέψης και προσανατολισμού την «πάση θυσία παραμονή στο ευρώ». Με κεντρική φιγούρα τον κ. Βαρουφάκη, ο οποίος όμως δρούσε εντός πλαισίου που καθόριζε ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και η ηγετική του ομάδα (Φλαμπουράρης. Παππάς κ.λπ.) παρακολουθούσαμε από τον Φλεβάρη του 2015 ένα θέατρο του παραλόγου. Στοχοθεσίες που άλλαζαν σαν πουκάμισα (ενδιάμεση συμφωνία, συμφωνία γέφυρα κ.λπ.), ροκανίζοντας όμως τα ελάχιστα διαθέσιμα χρήματα της χώρας, πληρώντας έγκαιρα όλους τους δανειστές μας, βάζοντας τον λαό στο περιθώριο και στον καναπέ να αναμένει μια συμφωνία που «έρχεται» και εισερχόμενοι σε μια, εις βάρος μας, μακρόσυρτη διαπραγμάτευση που ουσιαστικά αποτελούσε παραδοχή του 2^ου μνημονίου. Θεατρινισμοί δίχως νόημα, μάχες χωρίς ουσία, ανάλογες με αυτές που έδινε ο Δον Κιχώτης, με αποκορύφωμα τα όσα προηγήθηκαν του capital control και του δημοψηφίσματος. Όλοι θεωρούσαμε ανεδαφικές τις απόψεις του Σαμαρά για άμεση έξοδο της χώρας στις αγορές και έξοδο από τα μνημόνια το 2015, αλλά κανένας πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015 δεν μιλούσε για δανειακές ανάγκες της χώρας ύψους 85 δισ. εκατομμύρια ευρώ. Όλοι μετά την υπογραφή της συμφωνίας, περιμέναμε από τον πρωθυπουργό, να συναισθανθεί τις ευθύνες του ως ηγέτης και να θέσει ως κυρίαρχο στόχο το 3^ο μνημόνιο να είναι το τελευταίο κεφάλαιο σε μια μακρόσυρτη ιστορία παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας και πλούτου στους εταίρους – δανειστές μας. Παρακολουθούσαμε, επίσης τη δραματική αποτίμηση σε νούμερα και δείκτες της χώρας τις συνέπειες από αυτή τη μακρόσυρτη διαπραγμάτευση. Υστέρηση παντού, σε επενδύσεις, στην απορρόφηση πόρων του ΕΣΠΑ, ακυρώσεις κρατήσεων στο τουρισμό κλπ.. Δυστυχώς ο κ. πρωθυπουργός, για πολλοστή φορά στη σύντομη του παρουσία στον πρωθυπουργικό θώκο, πρόταξε τα στενά προσωπικά του συμφέροντα, από τα συμφέροντα της χώρας. Ενώ ήταν εφικτή μια λύση εντός της προηγούμενης βουλής – άλλωστε κανείς δεν πιστεύει ότι σήμερα υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές σε «Ποτάμι» – «ΠΑΣΟΚ» – «ΣΥΡΙΖΑ»- πρόταξε ως εθνικό στόχο, σε τόσες κρίσιμες στιγμές για τη χώρα, την εκπαραθύρωση από τη βουλή του Π. Λαφαζάνη και των συντρόφων του. Τις συνέπειες των επιλογών του κ. Τσίπρα τις βιώνει όλη η χώρα σήμερα, πλησιάζοντας στον πιο δύσκολο χειμώνα των μνημονίων. Στράγγισμα της αγοράς, ύφεση, αύξηση της υπερφορολόγησης, αδυναμία του δημόσιου να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις του και στον ρόλο του ενώ η επίσημη ανεργία σκαρφαλώνει, έτοιμη πια, να ξεπεράσει το 30%. Είναι πια φανερά δυο πράγματα: η έξοδος από τα μνημόνια είναι στόχος απατηλός υπό τις σημερινές συνθήκες και ότι ο κ. Τσίπρας, με διαφορετική φρασεολογία, αντιγράφει τον Σαμαρά («του χρόνου θα βγούμε στις αγορές», «έρχεται η ανάπτυξη» κ.λπ.). Δυστυχώς το μόνο που έρχεται είναι το «σπιράλ θανάτου» με το οποίο περίγραφε τα μνημόνια ο κ. Σταθάκης όταν τον πρωτάκουσα στα Χανιά, στα χρόνια του 1^ου μνημονίου. Με μια βουλή σχεδόν εξ’ ολοκλήρου μνημονιακή, με έναν λαό που απέχει από τις εκλογές ή ψηφίζει Λεβέντη, η λύση βρίσκεται στην αντιπολίτευση του δρόμου, στη ριζοσπαστικοποίηση των φτωχοποιημένων μαζών, στην ανάδειξη της τοξικότητας του μνημονίου, στην ανάδειξη συγκεκριμένων πτυχών των συνεπειών του. Η ιδέα της αριστεράς υπέστη στρατηγική ήττα στην Ελλάδα και την Ευρώπη, με τις επιλογές του κ. Τσίπρα. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που του επιβλήθηκαν δεν έχουν σχέση με την αριστερή ιδεολογία. Μπορεί ο Σ. Μάνος να μην είναι στη βουλή αλλά η κρατούσα ιδεολογία σήμερα στην Ελλάδα είναι ο νεοφιλελευθερισμός που πρέσβευε. Οφείλουμε η φλόγα για ισότητα, δίκαιη κατανομή του πλούτου, εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, κράτος δικαίου, κοινωνικό κράτος να παραμείνει αναμμένη στην Ελλάδα που αργοσβήνει.