Τα ατυχήματα, ειδικά εκείνα στους αυτοκινητόδρομους της χώρας, είναι καθημερινά και πολλά, για πολλούς λόγους. Πριν μερικές μέρες έγινε ένα ατύχημα με αυτοκίνητο και σκοτώθηκε κάποιος καλλιτέχνης. Στην κηδεία του έγινε λαϊκό προσκύνημα, όπως γίνονταν κάθε βράδυ στο κέντρο που τραγουδούσε, με χιλιάδες γαρδένιες και γαρύφαλλα στα πόδια του, από τους θαμώνες του κέντρου. Κάθε άνθρωπος που χάνεται σίγουρα είναι μια οδυνηρή απώλεια, ειδικά αν είναι νέος, όπως ο καλλιτέχνης.
Δεν τον γνώριζα προσωπικά, όπως δεν γνώριζα και τα τραγούδια του. Δεν είμαι εκείνος που θα πει αν είχε καλή φωνή ή όχι. Θέλω να σταματήσω όμως σε κάποιο σημείο που με προβληματίζει σαν Έλληνα. Πριν από μερικές μέρες χάθηκαν τρία παλληκάρια, οικογενειάρχες, πάνω στο καθήκον της υπεράσπισης της πατρίδας, έστω και μέσα από τη διαδικασία μιας ειρηνικής πολεμικής άσκησης. Οι συνθήκες προφανώς και δεν έχουν καμία σχέση, ούτε και η τιμή που τους έγινε. Στον καλλιτέχνη πήγε χιλιάδες κόσμος για το ύστατο χαίρε, ενώ στα τρία παλληκάρια, πήγαν απλά οι δικοί τους και μερικοί φίλοι. Και εδώ είναι ο προβληματισμός…
Προχθές «έσβησε» ο αστυνομικός που είχε δεχθεί επίθεση από κουκουλοφόρους σε συναυλία στο Ελληνικό το καλοκαίρι του 2007. Ούτε αυτόν τον γνώριζα φυσικά, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται. Όλο αυτό το διάστημα ήταν ουσιαστικά ζωντανός-νεκρός. Δεν ήταν αρκετά νέος, ήταν ήδη 24 ετών. Δεν ανήκε στη γενιά των 700 ευρώ, γιατί έβγαζε 750. Δεν είχε… όνειρα για τη ζωή του, είχε όπλο, κι ας μην το τράβηξε ποτέ για να σωθεί. Δεν είχε μάνα να τον κλάψει, γιατί, όπως αρέσκονται να λένε οι συνήθεις διαδηλωτές, ήταν ένας μπάτσος, ένα γουρούνι, ένας δολοφόνος. Κάποιοι θάνατοι προφανώς δεν πουλάνε το ίδιο, αλλά για μαντέψτε! Πονάνε το ίδιο!
Από τη στιγμή που ο Έλληνας συρρέει κατά χιλιάδες για την κηδεία ενός καλλιτέχνη και από την άλλη μετά βίας μαζεύονται μερικές δεκάδες άτομα, για τον θάνατο ενός αστυνομικού και 3 στρατιωτικών, που σκοτώθηκαν πάνω στο καθήκον, το ύψιστο καθήκον, που είναι η πατρίδα ή μήπως δεν είναι; όπως οι πρόσφατα αδικοχαμένοι με το ελικόπτερο του πολεμικού ναυτικού, κάτι δεν πάει καθόλου καλά, σ’ αυτή τη χώρα που ζούμε.
Δεν υποβόσκει απλά μια κρίση, αλλά υπάρχει και είναι γεγονός αναμφισβήτητο, τεράστια κρίση αξιών στην ελληνική κοινωνία, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Κρίση η οποία προφανώς και είναι απόρροια όλων όσων έχουν προηγηθεί, για την απίστευτη αλλοίωση των ηθικών αξιών, του πολιτισμού και της γλώσσας μας τα τελευταία χρόνια. Πολλοί θα μιλήσουν για τη γνωστή καραμελίτσα.. μύθος! Είναι όμως τελικά μύθος; Ή μήπως είναι συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα από κάποιους, καταστροφής του ηθικού και πνευματικού πλούτου μιας χώρας (της δικής μας), που μέχρι σήμερα, παρά τις όποιες αντιξοότητες, που ήταν αμέτρητες, έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου κάθε εμπόδιο στο διάβα της, τις περασμένες χιλιετίες, για να φτάσει, με τα όποια τραύματά της, μέχρι τις μέρες μας.
Όλο και προβληματίζομαι, σαν απλός Έλληνας πολίτης, πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν τα παραπάνω, όπως επίσης να καίγεται και να καταστρέφεται με ανυπολόγιστες ζημιές η πρωτεύουσα, για την απεργία και την ελευθερία ενός αναρχικού και από την άλλη να μην καίγεται καρφάκι κανενός, επειδή κάηκαν τρία άτομα, η μια γυναίκα μάλιστα από αυτά ήταν έγκυος, σε διαδήλωση πριν μερικά χρόνια (υπόθεση MARFIN), χωρίς ούτε πορείες να γίνουν πουθενά στη χώρα, ούτε διαμαρτυρίες.
Στο νου μου έρχεται και ξανάρχεται, αυτό που είχε πει ο μέγας σφάχτης των λαών γερμανοεβραϊκής καταγωγής, αμερικανός υπουργός εξωτερικών της δεκαετίας του ’70 Χένρυ Κίσινγκερ, για την αφεντιά μας στη Βουλή των κοινοτήτων. «Ο λαός των ελλήνων είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευτεί», είπε. Γι’ αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκαστεί να συμμορφωθεί. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, τη θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε τη δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας!». Πολλοί διατείνονται πως κι αυτή η δήλωση είναι ένας μύθος. Αλλά η πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά δείχνει ότι μύθος ξεμύθος, τελικά αυτός μοιάζει να είναι ο κεντρικός στόχος κάποιων… Να μας πλήξουν στα στοιχεία που έμειναν αναλλοίωτα στο DNA μας για χιλιετίες, φέρνοντάς μας ως στο σήμερα. Θα τα καταφέρουν; Μόνο ο καιρός, τα γεγονότα και οι αντιδράσεις του Έλληνα, καλές ή κακές, θα δείξουν αν πραγματικά όλα αυτά είναι μύθος ή πραγματικότητα και αν τελικά, όσοι θέλουν και επιδιώκουν να γίνει, το καταφέρουν ή όχι.
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής
