Είναι κάτι μέρες τόσο διαφορετικές…
Η καθημερινότητα μετατρέπεται σε αβάσταχτο φορτίο και όλα μοιάζουν άδεια, ανούσια και μάταια. Μια κοινωνία ισοπεδωμένη από μια κρίση που έκοψαν στα μέτρα της οι λίγοι του πλανήτη, την ίδια κιόλας στιγμή που είχαμε γίνει ένα με την ύλη όλα ανατράπηκαν. Κι έτσι ανατράπηκε ολάκερη η ύπαρξή μας. Κι από κει το απόλυτο χάος…
Εμείς πάψαμε να ακούμε, να βλέπουμε και να αισθανόμαστε…
Περιοριστήκαμε σε όσα μας αφήνουν ξέγνοιαστους, μετατρέποντας το βόλεμα σε συνειδητή επιλογή και απαξίωση. Πάψαμε να λυπόμαστε ή ακόμη να αποτελεί έκπληξη η φτώχεια, η αδικία κι η απόγνωση των συνανθρώπων μας. Βλέπεις κρατήσαμε στο οπτικό μας πεδίο όσα μας επιτρέπουν να αράζουμε, την ίδια στιγμή που η διάθεση να αλλάξεις τον κόσμο μετατράπηκε σε ανέκδοτο.
Έτσι κλειστήκαμε κι άλλο στον μικρόκοσμό μας με φίλους, συντρόφους, συναδέρφους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα μας, αφήνοντας τον εαυτό μας έρμαιο των ενστίκτων και της ηδονής. Νομίζοντας ότι ζούμε την κάθε μας στιγμή, μιας κι αυτό είναι το μότο των νέων της εποχής μας, καταφέραμε να αναλωθούμε σε καταστάσεις, εξόδους, συζητήσεις κι αντιλήψεις που νεκρώνουν και το τελευταίο κύτταρο ανθρωπιάς που μας έμεινε…
Και το μόνο που καταφέραμε τελικά είναι να γίνουμε ένα μάτσο ζωντανοί-νεκροί που περνάμε τη ζωή μας σκοτώνοντας τις ώρες μας και θάβοντας την όποια ελευθερία επιθυμίας ξεπετάγεται, μπαζώνοντάς τη με ό,τι σκουπίδι μας προτάσσουν για «αξίες», «ηθική», «πολιτισμό»!
Κι όμως μετά από όλα αυτά επιμένουμε να θέλουμε να λεγόμαστε και άνθρωποι…
Εγώ πάντως μερικές φορές θα προτιμούσα να ‘μουν οποιοδήποτε άλλο δίποδο ζώο, χωρίς συνείδηση και λογική. Γιατί καμιά φορά σε πιάνει αυτό το, πως το λένε; Α ναι, κρίση συνείδησης λέγεται και κάτι τέτοιες στιγμές φτάνεις να μισείς τα πάντα, μα πιο πολύ τον ίδιο σου τον εαυτό. Που αλλάζεις, που δεν προσπάθησες αρκετά, που πας να γίνεις ένα με όλα αυτά που κοροϊδεύεις, που…
Που από ευαίσθητος έγινες γραφειοκράτης και από ρομαντικός επαναστάτης πολιτικάντης!
*Η Νάντια Σαρρή είναι δασκάλα ειδικής αγωγής
