Η συνοχή ενός έθνους δεν είναι κάτι που αίφνης προκύπτει ή κατά παραγγελία χαλυβδώνεται. Και δυστυχώς η εμπειρία της ελληνικής πραγματικότητας των τελευταίων δεκαετιών πάνω σε τούτο το θέμα είναι θλιβερή. Ξεκινώντας από το άνοιγμα των συνόρων μας στη μετανάστευση, που αποτέλεσε πηγή της εγκληματικότητας για την ελληνική κοινωνία, περνώντας μέσα από τον ευτελισμό και τη διάβρωση της δημόσιας-κρατικής συνείδησης, συνεχίζοντας με την υπερχρέωση και τη μετατροπή της οικονομίας μας σε απολύτως εξαρτημένη-τουριστική, και όλα αυτά με φόντο τα μαύρα σύννεφα της ανομίας και της συνειδητής γλωσσικής παραφθοράς.
Από την άλλη, βλέπουμε την Τουρκία με τον αναμφισβήτητο νεο-οθωμανισμό της και έναν ηγέτη που πολλοί χαρακτηρίζουν ως υπερόπτη και αλαζονικό, ο οποίος όμως έχει αποδείξει την αταλάντευτη προσήλωσή του στο ζήτημα της συνοχής του έθνους του. Πράγματι, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί καταδεικνύει αδιαμφισβήτητα την απόλυτη προτεραιότητα που δίνει στο θέμα αυτό (μέσω της θρησκείας εν προκειμένω), αφού στο βωμό του δεν διστάζει να θυσιάσει ένα κεμαλικό παρελθόν και να διακυβεύσει την ίδια την εικόνα της Τουρκίας σαν πολιτισμένης χώρας! Πώς γίνεται λοιπόν να είναι αλαζόνας, όποιος απεργάζεται μέχρις αυτού του σημείου τη συνοχή…
Ώστε η Τουρκία κάτω από την ηγεσία του Ερντογάν αποβαίνει λίαν επικίνδυνη. Αυτό είναι κάτι που οι δυτικές χώρες θα έπρεπε να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη. Πίσω από την όποια χρησιμότητα της χώρας αυτής κρύβεται μια μεγάλη παγίδα. Κάτι που, μέχρι τώρα, μόνον η Γαλλία δείχνει να συνειδητοποιεί. Ενώ, σύσσωμη η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να αντιταχθεί στα μεγαλεπήβολα σχέδια της Τουρκίας. Μεταξύ των οποίων -και αμέσως συνδεόμενη με τις θαλάσσιες βλέψεις της- είναι η απαίτηση της γείτονος χώρας να διαμορφώσει εκείνη το διεθνές (!) δίκαιο κατά το δοκούν…
Αυτό πια πάει πολύ.
