Κυβερνητικές αρρυθμίες ή κυβερνητικές επιλογές

Παρά την αρχική αισιοδοξία για τη δυνατότητα ενός έντιμου
συμβιβασμού με τους δανειστές μας, είναι ξεκάθαρο πια ότι αυτοί
επιδιώκουν είτε την πλήρη υποταγή μας στις επιθυμίες τους είτε την
εξώθηση μας σε επίσημη χρεωκοπία εντός η εκτός ευρώ.

 

Ολοένα και πιο συχνά από τα ΜΜΕ ακούγονται γενικόλογες θέσεις όπως
«ο λαός δε θέλει τη ρήξη» είτε «ο λαός αποφάσισε ευρώ πάση θυσία»
αγνοώντας το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που τον έφερε στην κυβέρνηση αλλά και
τα κοινωνικά στρώματα που εκπροσωπεί. Με πρόσχημα τον κόσμο, που σήμερα
στηρίζει τη κυβέρνηση και τις επιθυμίες του, επιδιώκουν συνειδητά να
καφθούν στο ΣΥΡΙΖΑ οι φωνές που θυμίζουν τις προεκλογικές μας δεσμεύσεις
του 2012 και του 2015, τις αποφάσεις του 1^ου μας Συνεδρίου ακόμα και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

 

Όμως και στο εσωτερικό μέτωπο παρά την ελπιδοφόρα σύνθεση της νέας
κυβέρνησης, παρατηρούμε στοιχεία που παραπέμπουν σε μια κυβέρνηση που
δεν έχει βρει ακόμα το ρυθμό της, που δείχνει αμηχανία και δισταγμό
απέναντι σε γνωστά προβλήματα και καταστάσεις, ενώ συχνά διαπιστώνουμε
προσωπικές πολιτικές των υπουργών, που απέχουν σημαντικά από το
πρόγραμμα μας και τις αποφάσεις του συνεδρίου μας. Παράλληλα ολοένα και
περισσότερο στα μεσαία στελέχη αξιοποιούνται πρόσωπα που προέρχονται από
το σοσιαλδημοκρατικό χώρο, που αδυνατούν αντικειμενικά να προωθήσουν τη
ρήξη με το σύστημα, που μέχρι πρόσφατα υπηρετούσαν, όπως απαιτούν οι
περιστάσεις σήμερα. Παρά τη θέση μας το 2012 ότι η σοσιαλδημοκρατία
απέτυχε στην Ευρώπη και πια εναγκαλίζεται με τον νεοφιλελευθερισμό,
πιεζόμαστε τεχνητά από το εσωτερικό και το εξωτερικό, να ακολουθήσουμε
μια πολιτική περιορισμένου αστικού εκσυγχρονισμού, συνέχεια της
πολιτικής Σημίτη, μετατοπίζοντας στο μακρινό μέλλον κάθε αριστερή
προοπτική για τη χώρα.

 

Επίσης, το κόμμα, μετά τις εκλογές, με την απογύμνωσή του με τη
μετακίνηση πολλών στελεχών στη κυβέρνηση και στο κρατικό μηχανισμό,
μοιάζει να έχει χάσει τον προσανατολισμό, το βηματισμό, να έχει
μετατραπεί σε απλό μηχανισμό στήριξης του κυβερνητικού έργου και να
οδηγείται νομοτελειακά σε αδράνεια – τέλμα. Παράλληλα συνεχίζοντας την
αρνητική παράδοση στους μαζικούς χώρους, υπάρχει ουσιαστικά αδιαφορία
για τη διεκδίκηση της ηγεμονίας σε συνδικαλιστικούς χώρους,
επιμελητήρια, συλλόγους σήμερα, δήμους και περιφέρειες σε μελλοντικό
χρόνο, αφήνοντας χώρο δράσης σε άτομα και ομάδες που υπηρέτησαν πιστά το
μνημονιακό καθεστώς αλλά και αυτές τις πολιτικές που μας οδήγησαν στα
μνημόνια.

 

Τέλος, καλλιεργείται μια λογική εφησυχασμού, που οδηγεί το λαό στο
καναπέ, και σε επιλογές ανάθεσης και τον απομακρύνει από τις μάχες που η
κοινωνία οφείλει να δώσει. Είναι πια φανερό ότι οι επιλογές των
δανειστών μας είναι:

 

• Να πληρωθούν στο πολλαπλάσιο τις όποιες απαιτήσεις τους.

 

• Να εξαγοράσουν έναντι ελάχιστου τιμήματος κάθε δημόσια και ιδιωτική περιουσία.

 

• Να εργάζονται οι πολίτες της χώρας με μισθούς πείνας και σε
καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα, χωρίς ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά και
εργατικά δικαιώματα.

 

• Να διατηρείται η ανεργία σταθερά σε υψηλό επίπεδα.

 

• Να καλλιεργείται η ιδέα ότι νόμος είναι το συμφέρον του επενδυτή
που υπερβαίνει τη προστασία του περιβάλλοντος, το συμφέρον των τοπικών
κοινωνιών, των νόμων και του συντάγματος.

 

Όμως οι πολιτικές μας αναλύσεις, για τη σημερινή κατάσταση και τις
διεξόδους από αυτή, που οδήγησαν το ΣΥΡΙΖΑ από ένα περιθωριακό, μικρό
κόμμα στη κυβέρνηση εξακολουθούν να ισχύουν, να φωτίζουν και να
καθοδηγούν. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως αλλαγή πολιτικής προς αριστερή
κατεύθυνση με συνεχείς ρήξεις και αλλαγές στο σημερινό αλλά και χθεσινό
σύστημα διαχείρισης και νομής της εξουσίας. Ρήξεις και συγκρούσεις με τα
συμφέροντα αλλά και με τα πρόσωπα που τα υπηρετούν. Μόνη διέξοδος,
απέναντι σε αυτά που μας επιφυλάσσουν οι δανειστές μας και οι πολιτικοί
τους υπηρέτες στη χώρα είναι η πιστή εφαρμογή του προγράμματος μας και
των αποφάσεων ταυ συνεδρίου μας. Είναι απαραίτητο σε κάθε πολιτική μας
επιλογή, σε κάθε κυβερνητική μας απόφαση να γίνεται διακριτό από τους
πολίτες τόσο τα συμφέροντα που υπαγόρευαν τη μέχρι σήμερα πολιτική αλλά
όσο και η διαφορετικότητα – αριστερή ματιά μας στα πράγματα.

 

Τα παιδιά μας πρέπει να ζήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο, με δουλειές
και ευκαιρίες για όλους, σε μια ευνομούμενη ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα,
με ισόρροπη συνύπαρξη του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, με πολιτικές
ελευθερίες και δικαιώματα για όλους. Η μόνη πολιτική δύναμη που
πραγματικά εγγυάται και εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση είναι οι
δυνάμεις της ανανεωτικής αριστεράς και της οικολογίας. Πολιτική ήττα των
δυνάμεων αυτών ισοδυναμεί με νίκη των δανειστών και μετατροπή της χώρας
για άλλη μια φορά σε «μπανανία» και η απώλεια από την πλειοψηφία των
πολιτών της, κάθε περιουσίας, εργασιακού, ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού
αλλά και δημοκρατικού δικαιώματος.