Μου είναι δύσκολο πλέον να επιχειρηματολογήσω κατά της κυβέρνησης και της πολιτικής της, σε όλα τα επίπεδα! Νιώθω σα να κλέβω εκκλησία! Ό,τι έκαναν ή κάνουν αυτοί οι άνθρωποι είναι λάθος. Από τη μία μεριά η γύμνια σε επίπεδο πολιτικής πράξης, η αδυναμία συντονισμού και της παραμικρής και της ελάχιστης έστω προσπάθειας διακυβέρνησης του τόπου, η αποδεδειγμένη ανικανότητα διαχείρισης βασικών ζητημάτων της καθημερινότητας των πολιτών είτε σε τομείς όπως η παιδεία, η υγεία, και η εργασία, είτε σε πιο σύνθετες δραστηριότητες όπως η εξωτερική πολιτική και η σχέση μας με τους εμπορικούς και άλλους εταίρους. Από την άλλη μεριά, η συνειδητή προσπάθεια, η μακιαβελική, θα έλεγα, προσπάθεια διαστρέβλωσης κάθε έννοιας, κάθε πολιτικού όρου με πιο πρόσφατες την «αναπλαισίωση» των συντάξεων και την πανηγυρική ανακοίνωση για την συμπλήρωση ενός έτους από το δημοψήφισμα, αποτελούν την πολιτική σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ και των βοηθών ΑΝΕΛ. Σκέφτομαι λοιπόν ότι θα ήταν καλύτερο να αφήσω την κριτική από εδώ και πέρα στα ποικίλα χιουμοριστικά βίντεο που κυκλοφορούν με τις κατά καιρούς δηλώσεις του πρωθυπουργού και των στελεχών της κυβέρνησής του. Άλλωστε το χιούμορ είναι υγιές.
Αυτό που φοβίζει και θα πρέπει να μας προβληματίσει, ως ενεργούς πολίτες κάθε δημοκρατικού, πολιτικού χώρου είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων βιώνουμε ένα τέλμα όσο αφορά τη διακυβέρνηση του τόπου αλλά και την προοπτική για το μέλλον της χώρας μας. Δεν ξέρω αν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στη σύγχρονη ιστορία της χώρας και ενώ βρισκόμαστε σε περίοδο ειρήνης!
Εδώ λοιπόν μπαίνει και το μεγάλο στοίχημα για την πολιτική και τους πολιτικούς. Αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση, να μπορέσει δηλαδή το πολιτικό μας σύστημα να διεκδικήσει τη χαμένη του τιμή και αξιοπρέπεια. Τώρα είναι η μεγάλη στιγμή όπου οι δημοκρατικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης θα πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω, να πάψουν να «μικροπολιτεύονται» τις ευθύνες για τη μέχρι τώρα καταστροφική πορεία, να ανανεωθούν σε ιδέες και πρόσωπα και να στοχαστούν με σοβαρότητα το μέλλον της χώρας.
Πώς θέλουμε να είναι η Ελλάδα σε δύο, πέντε, δεκαπέντε χρόνια, σε οικονομικό, κοινωνικό, εκπαιδευτικό, επίπεδο διαβίωσης των πολιτών; Ας ετοιμάσει η κάθε αντιπολιτευόμενη δύναμη τη δική της χάρτα διεξόδου από την κρίση. Αλλά με μια βασική προϋπόθεση, να είναι αυτή η χάρτα ρεαλιστική, αποτιμημένη οικονομικά και πολιτικά, σε επίπεδο έργων και προσώπων! Όχι ευχολόγια και ιδεοληπτικές φανφάρες! Αυτά απαγορεύονται, τα χορτάσαμε! Η ευθύνη των αντιπολιτευόμενων κομμάτων του δημοκρατικού τόξου είναι πλέον να καθοδηγήσουν την κοινωνία σε μια νέα αρχή. Με μια νέα συμφωνία, με ρεαλισμό και αξιοπρέπεια. Μια νέα συμφωνία με καθαρούς κανόνες. Αυτό όμως γίνεται με συνεργασίες πάνω σε κοινούς στόχους και με την περιθωριοποίηση των λαϊκίστικων φωνών, απ’ όπου κι αν ακούγονται.
Λείπει από αυτή την τοποθέτηση ο ρόλος για τους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Επιμελώς αναφέρομαι στις δημοκρατικές, αντιπολιτευόμενες δυνάμεις ως μοχλό της νέας συμφωνίας και της νέας αρχής. Δυστυχώς δεν πρόκειται για παράλειψη. Οι πληγές που άφησαν στην κοινωνία σκοτώνοντας τόσο γρήγορα και τόσο κυνικά την ελπίδα… αποζημιώνεται μόνο με τον «ενταφιασμό» τους στο γνωστό χρονοντούλαπο της Ιστορίας!
*Η Μαργαρίτα Γερούκη είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου στο Ποτάμι
