«Έπεσε» στα χέρια μου ένα, υποθέτω πρόσφατο, βιβλίο του φίλου και κουμπάρου μου, του πολύ γνωστού Κωστή Καλλέργη, δικηγόρου το επάγγελμα. Επειδή πιθανόν θα διερωτηθούν οι αναγνώστες αφού ο εν λόγω είναι πασίγνωστος στο Ρέθυμνο, γιατί γράφω αυτό το σύντομο κείμενο.
Θα ήθελα εξ αρχής να τονίσω ότι πρόθεσή μου δεν είναι ο έπαινος ούτε η κριτική αλλά η ερμηνεία του σχετικά παράδοξου φαινομένου ενός συμπολίτη που χρόνια τώρα εκτός της επαγγελματικής ενασχόλησής του που την ασκεί επάξια, του μένει χρόνος να ασχολείται και επί παντός άλλου επιστητού και μάλιστα σχεδόν καθημερινά και σε εύρος να καλύπτει τα πλείστα όσα χωρίς υπερβολή.
Επειδή τον ξέρω από μικρό και από πολύ κοντά θα προσπαθήσω να δώσω μια ερμηνεία της εκ πρώτης όψεως παραδοξότητας του φαινομένου. Εκ φύσεως λοιπόν ο Κωστής είναι ένας Άνθρωπος που ποτέ δεν μπορεί να «κάτσει» ήσυχος. Ανιχνεύει τα φαινόμενα και προσπαθεί να τα ερμηνεύσει και δεν αρκείται σε αυτά αλλά, θεωρεί ότι οφείλει να ενημερώσει και τον κάθε άλλο για την επικαιρότητα που αυτός θεωρεί ότι έχει ενδιαφέρον. Έτσι ενεργεί εδώ και χρόνια γράφοντας σε εφημερίδες, περιοδικά και κάθε μέσο επικοινωνίας τα ερωτήματα που τίθενται δημόσια και αναζητούν και την ερμηνεία αλλά συγχρόνως και την αρμόζουσα λύση που κατά το πλείστον θα γίνει αποδεκτή από ένα ευρύτερο κοινό που αλλιώς θα μείνει ή στην άγνοια ή σε λάθος προσέγγιση του ερωτήματος ή και πιθανότατα θα διαφύγει της προσοχής του το εν λόγω θέμα. Η αλήθεια είναι ότι το «Χούι» αυτό του Κωστή αποτελεί κάτι καθόλου συνηθισμένη ιδιότητα και θα μπορούσε κανένας χωρίς να θέλει να τον κολακεύσει να διαπιστώσει ως τελικό συμπέρασμα ότι ποτέ δεν βλάπτει, δεν υπάρχει ως ιδιοτέλεια και μόνο ως γενικό καλό μπορεί να χαρακτηρισθεί εκτός ότι από αν κάποιοι το εκλαμβάνουν μόνο ως ιδιοτροπία που και έτσι αν ιδωθεί δεν αποτελεί κάτι που βλάπτει κανένα μα κανένα.
