Λάθος…

Πριν έξι περίπου χρόνια, μάλλον ενστικτωδώς, άρθρωσα δημόσια λόγο, εκφράζοντας την αγωνία μου για όσα έβλεπα να έρχονται και δεν ήμουν ο μόνος που το έκανε. Με το πλεονέκτημα της απόλυτης ελευθερίας από «κομματικά» ή άλλου είδους «δεσμά» καυτηρίαζα -ίσως και χοντροκομμένα κάποτε- το πλιάτσικο της χώρας, το οποίο ήταν παρατεταμένο και διαρκές.

Πίστεψα στην πολιτική αλλαγή και κυρίως πως αν οικοδομηθεί κάτι νέο αυτό δεν μπορεί να γίνει στα «μπάζα» του παρελθόντος. Τελευταία παρακολουθώ ολοένα και πιο άναυδος το «εμφυλιοπολεμικό» κλίμα που αναβιώνει, ακολουθώντας τον ευρύτερο διεθνή εξτρεμισμό που εκφράζεται με διάφορους τρόπους.

 

Αντιλαμβάνομαι πως τα «καθεστώτα» δεν ξεριζώνονται απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά το συναίσθημα που με κυριεύει καθημερινά είναι η απέχθεια. Εν τέλει στην Ελλάδα δε συνέβη τίποτα το επιλήψιμο τα τελευταία σαράντα χρόνια. Μερικά «λάθη» και αποδόθηκαν οι «πολιτικές ευθύνες» και τώρα οι τρισκατάρατοι κομουνιστές -ο Θεός να τους κάνει- έφεραν τη χώρα περίπου στο Μεσαίωνα.

 

Έτσι, βάσει δημοσκοπήσεων τουλάχιστον, αγωνιούμε άπαντες να αποκατασταθεί η πολιτική τάξη και να επανέλθουμε στη φυσιολογική καθεστηκυία τάξη, αφού ετούτοι μάς έπαιξαν τον παπά, ενώ οι «μετανοούσες» Μαγδαληνές ως καλοί «νοικοκυραίοι» που είναι ετοιμάζονται πυρετωδώς για την «ολική επαναφορά».

 

Κι εμείς; Τι ρόλο έχουμε αλήθεια; Προφανώς οι πολίτες δεν είναι παρά μερικοί απλοί «κωδικοί»! σημασία έχει το ΑΦΜ, ο ΑΜΚΑ, ο ΑΜΑ, το Ε1, το Ε9, τα τρία Ε ή τα τρία… γουρουνάκια! Άλλωστε ο καλός «χριστιανός» που αμαρτάνει τι κάνει; Όταν κλέβει, όταν σκοτώνει, όταν βιάζει, όταν κάνει οποιαδήποτε βρομιά απλά «εξομολογείται», διαβάζει και τα «άπαντα» του… Παϊσίου που τα δίνει «δώρο» το χρεοκοπημένο έντυπο που διαβάζει, τραβά και μια καλή «εξομολόγηση» στον πνευματικό του και πάει στην επόμενη «αμαρτία», εξαγνισμένος και ξαλαφρωμένος! Κάπως έτσι ασκείται και η «πολιτική» στη χώρα. Δεν έχει σημασία να «κλέψεις», αλλά να εξαγνιστείς μετά την κλοπή. Το πολύ – πολύ πάνω στον ενθουσιασμό μας να βροντοφωνάξουμε ένα μεγαλοπρεπές «Όχι», το οποίο οσονούπω θα γίνει «Ναι».

 

Για την αισθητική του πολιτικού λόγου ας μην κάνουμε λόγο. Κάτι μεταξύ «Θέμου» και μεταμεσονύκτιων «Χρυσών κουφέτων», αν τα θυμάστε. Εξαιρετικό έδαφος για εκκόλαψη φασιστοειδών και «αγανακτισμένων» με ταττού τη σβάστικα.

 

Δε βρίσκω κανένα λόγο να δημοσιολογώ πλέον. Τα είπαμε. Τα ξανά – είπαμε, τα είδαμε τα ξανά – είδαμε. Ας διαφυλάξει καθένας την προσωπική του αξιοπρέπεια ειδικά τώρα που «αναδιπλώνεται» η κεντροαριστερά της… Αννούλας και των λοιπών πολιτικών παρασίτων.