Η όποια ενασχόλησή μου με τη Μουσική ήταν πάντα για μένα μια ιδιαίτερα ευχάριστη δραστηριότητα. Η μουσική, έχω να πω ότι με έκανε καλύτερο άνθρωπο, μου χάρισε νέους φίλους και μου έδωσε μιαν άλλη διάσταση της ζωής.
Η μουσική είναι μια λειτουργία παντοδύναμη, συγκλονιστική και αφοπλιστική μέσα στην ύπαρξη, μια λειτουργία λυτρωτική για την ψυχή και το σώμα.
Πέρα από όλα αυτά, υπάρχει το όνειρο. Η μουσική παίρνει τους ανθρώπους και τους ταξιδεύει από το πραγματικό στο άπιαστο και ύστερα τους ανεβάζει ψηλά, στις γειτονιές του ονείρου.
Με αυτές τις σκέψεις βρέθηκα καθισμένος να παρακολουθώ την προχθεσινή συναυλία της χορωδίας του Μουσικού Καρπού και του κουϊντέτου χάλκινων πνευστών οργάνων Creta Brass στο φιλόξενο εξωτερικό χώρο του Παλαιοντολογικού Μουσείου.
Στο κέντρο του ενδιαφέροντος φυσικά ήταν τα παιδιά της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, αυτά που όποτε τα βλέπομε πάντα θα μας θυμίζουν σε ποια δύσκολη ελληνική πραγματικότητα καλούνται να ζήσουν.
Αλλά ας έρθομε στο «Μουσικό Καρπό».
Ο «Μουσικός Καρπός» είναι ο τρόπος που βρήκε ο Μαυράκης για να δώσει σάρκα και οστά στα ασυμβίβαστα μουσικο-πολιτισμικά του όνειρα.
Έτσι το 1909 γεννήθηκε η μη κερδοσκοπική εταιρεία «Μουσικός Καρπός» που επιχείρησε από την αρχή να αγκαλιάσει τους μαθητές της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, με στόχο να τους προσφέρει μια ουσιαστική μουσική παιδεία.
Δεν ξεχνώ ότι πριν κάποια χρόνια (στις 22 Μαΐου του 2011) είχα την ευκαιρία να συνδράμω τον Αντώνη Μαυράκη στα πρώτα βήματα του «Μουσικού Καρπού», όταν κατάφερε να πραγματοποιήσει μια (ιστορική θα έλεγα για τα χρονικά του Ρεθύμνου) συναυλία της ίδιας αυτής χορωδίας του που είχε τίτλο «Αντίο Λιλιπούπολη».
Έτσι, τώρα πια, που ο γλυκύτατος «Μουσικός Καρπός» έχει μεγαλώσει και τρέφει μουσικά τόσες ευαίσθητες νεανικές ψυχές, έχω την ικανοποίηση ότι συνέβαλλα κι εγώ σ’ αυτή την προσπάθεια.
Όσο για τον Αντώνη Μαυράκη, έχω ξαναγράψει ότι πάντα θα ακολουθεί μια πορεία συνεπή, ανάμεσα σε μελωδίες, ηχοχρώματα, και απαστράπτοντα χάλκινα πνευστά. Η πεζή πραγματικότητα πάντα θα τον απωθεί κι η φαντασία πάντα θα τον κερδίζει. Θα παραμένει πάντα ο Αντώνης ένας μοναχικός καβαλάρης που αγαπά τον καθαρό αέρα, κι όταν καμιά φορά τύχει να βρεθεί μέσα σε ατμόσφαιρα αποπνικτική, απλά θ’ ανοίγει την πόρτα και θα φεύγει.
Καλή δύναμη και καλή τύχη φίλε Αντώνη για σένα και τους μαθητές σου, στα μουσικά σας ταξίδια, μέσα σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Εσύ και οι μαθητές σου, παρ’ όλες τις δυσκολίες, πάντα θα επιβιβάζεστε και πάντα θα σαλπάρετε με τα ιστιοφόρα των ονείρων σας για τις θάλασσες και τις στεριές που ονειρευτήκατε, τις άγνωστες, τις μαγικές, τις μουσικές.
* Μανόλης Καλλέργης, γιατρός
