Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης στην τυραννισμένη, σύντομη ζωή του εντάσσεται στη χορεία των σεμνών, αγνών, προικισμένων νέων ανθρώπων, όπως εκείνοι τους οποίους ο υμνωδός της εκκλησίας Ρωμανός ο Μελωδός ονομάζει ως «Λευκοφόρους την διάνοιαν». Οφείλω επομένως, εξ ορισμού, αυτές τις λίγες γραμμές στη μνήμη του και τούτο, εκτός των άλλων, επειδή έχει την ίδια ηλικία, ευαισθησία και ομοιότητα με τον εγγονό μου, επίσης κι εκείνον πρωτοετή σπουδαστή στο Πολυτεχνείο Αθηνών. Εκτός αυτού συγκινεί η ατάραχη μορφή του το καθαρό εκφραστικό του βλέμμα, τα αθώα μάτια που αντικατοπτρίζουν ένα χαρακτήρα ηθικό, αδαμάντινο καθώς κοιτούν στο φακό στα ίσια. Το χαμόγελο, ετούτου όπως και εκείνο του εγγονού μου, αυθόρμητο, καλοσυνάτο, αστραφτερό. Στάση χωρίς πόζα, χωρίς ακραία επίδειξη, χωρίς εκζήτηση, αλλά που αποπνέει χαρά και ανεμελιά της ζωής και αντικρίζει με αισιοδοξία το μέλλον.
Ο Βαγγέλης έμοιαζε να είναι ένα λεβεντόπαιδο της Κρήτης με άδολη, ευαίσθητη, τρυφερή καρδιά, αλλά και χαλύβδινη και ατσαλένια ψυχή. Ήταν ένα σεμνό, γενναίο παλληκάρι που απεχθανόταν εκείνα τα μορμολύκεια του εκφοβισμού, τους νταήδες και τους τραμπούκους που θέλουν να δείξουν τον ανδρισμό τους με την παραφθαρμένη γλώσσα τους, με την μαγκιά τους, με τα «σιδερικά» τους και με το θρασύ απειλητικό ύφος.
Περήφανος αητός ο Βαγγέλης, στα μέτρα ενός Πανάρετου, υπόδειγμα πατροπαράδοτης ευγένειας και ήθους, τόσο επίκτητου που σημαίνει οικογενειακή καταγωγή και αγωγή όσο και έμφυτου που σημαίνει χαρισματική προσωπικότητα ξεκίνησε από το χωριό του με ωραία όνειρα και αμέτρητες ελπίδες, να γίνει τυροκόμος. Να μάθει μια τέχνη, που θα του ήταν χρήσιμη στον τόπο του, για να κάνει προκοπή.
Θα μπορούσε ο Βαγγέλης να κλαψουρίσει στους γονείς του, λέγοντας τι περνούσε, πόσο δυστυχισμένος ήταν και να επιζητήσει τον οίκτο τους. Δεν το έκαμε. Το θεωρούσε μικρότητα, αναξιοπρέπεια, χαμέρπεια αλλά και ανανδρία και λιποψυχία. Εξ’ άλλου ο Βαγγέλης ήξερε πόσο ήθελαν οι γονείς του, να τελειώσει τη Σχολή, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, είναι η μοναδική στην Ελλάδα. Βασανισμένη σαν όλες τις οικογένειες αγροτών, και η δικιά του δεν ήθελε ούτε στο ελάχιστο να πικράνει κανένα τους.
Ήταν ένα κρητικόπουλο με λεβεντιά ο Βαγγέλης, που σημαίνει μεγαλοψυχία, τιμιότητα, ευθύτητα και φιλότιμο. Δε μαρτυρούσε σε κανένα, τι περνούσε από τους ανθρώπους σταυρωτήδες του, για να μη γίνει η αιτία να χαρακτηριστεί η σχολή του αρνητικά. Να επιτιμηθεί και να κατακριθεί.
Πριν αποδώσουμε ωστόσο ευθύνες στο προσωπικό της Σχολής, μήπως θα πρέπει να αναλογιστούμε τις δικές μας προσωπικές ευθύνες; Πως αντιμετωπίσαμε εμείς κάποιο παρόμοιο περιστατικό στη ζωή μας; Πως φερθήκαμε ως γονείς στο παιδί που πείραξε το δικό μας; Πόσο ενδιαφερθήκαμε εμείς, αλλά περισσότερο από εμάς εσείς οι εκπαιδευτικοί;
Μέσα σε μια οικογένεια που έχει πάνω από ένα παιδί, αλλά ιδιαίτερα σ’ αυτές που έχουν τρία ή και περισσότερα είναι σύνηθες φαινόμενο, κάποιο από αυτά να είναι πιο συνεσταλμένο, πιο ντροπαλό, που δεν έχει θρασύτητα, που είναι κλεισμένο στον εαυτό του, που ενίοτε συμβαίνει να γίνεται αποδέκτης μιας ειρωνικής χλευαστικής, απαξιωτικής συμπεριφοράς, ακόμα και ανάλγητης και ακραίας, όπως εκείνης της λεγόμενης προσφάτως αγγλιστί ως bullying. Ποιός από εμάς τους γονιούς ενδιαφέρθηκε και παρενέβη για να συνετίσει, είτε να τιμωρήσει εκείνα τα άλλα παιδιά, ώστε να προλάβει και να μην μεγαλώσουμε ούτε θύματα, αλλά ούτε και θύτες οποιασδήποτε μορφής;
Πολλές μανάδες καμαρώνουν, πως γέννησαν «λεβέντες» χωρίς να τις ενδιαφέρει ποσώς ότι, στην αντικειμενική πραγματικότητα, γέννησαν ψευτοπαλληκαράδες και νταήδες.
Δυστυχώς τα φαινόμενα βίας και εκφοβισμού σε ψυχολογικό επίπεδο δεν περιορίζονται στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και μόνον. Η κοινωνία μας, η οποία έχει χάσει τις παραδοσιακές της αξίες, βρίθει παραδειγμάτων. Τα παρατηρούμε συχνά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
Ας μην ξεχνάμε το προειδοποιητικό μήνυμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη και το απονενοημένο του εγχείρημα, καθώς και το βαθύτερο, ύψιστο νόημα αυτού, το οποίο δεόντως επεσήμανε ο προκαθήμενος σεπτός ποιμένας κα ιεράρχης της ρεθυμνιακής εκκλησίας κ.κ. Ευγένιος και έδωσε την άδεια για την κανονιστικήν εξόδιο ακολουθία. Είναι πρόδηλον ότι του αξίζει κάθε τιμή!
