Αρχές δεκαετίας ’50, άρχισε και ολοκληρώθηκε μεταγενέστερα, το μεγαλύτερο διαχρονικά, κατά τη γνώμη μου, περιβαλλοντικό έγκλημα στον τόπο που υποβάθμισε το κύριο σημείο αναφοράς της πόλης μας.
Πρόκειται για ένα «μπάζωμα» που εξαφανίζει την προνομιακή φυσική ενότητα χώρου και στερεί την δυνατότητα στον παρατηρητή να αγναντεύει τη μισή Κρήτη περιορίζοντας το εύρος σε μια «τσιμεντένια μπανιέρα».
Ο γερανός που κατά καιρούς ξεφορτώνει «εισαγόμενα λιπάσματα, ζωοτροφές» παραπέμπει σε βιομηχανική ζώνη εργοταξίου με απαραίτητα μέτρα ασφάλειας αποτελειώνει το «φονικό του τοπίου» το οποίο αβασάνιστα υποφέρει.
Αναρωτιέμαι πως το «κράτουν» της αρχαιολογίας με το πανίσχυρο νομοθετικό πλαίσιο, επέτρεψε δίπλα στο ενετικό λιμάνι να λειτουργεί μια δραστηριότητα με τέτοιου μεγέθους όχληση.
Δεν έχω να παραθέσω σοβαρά οφέλη τα οποία αντισταθμίζουν τις σωρευτικές ζημιές που προκάλεσε αυτό το «έργο», καθώς καράβι επιβατικό/οχηματαγωγό δεν διαθέτουμε και το σημαντικότερο έχει «κόντρα τον καιρό».
Αυτό σημαίνει μεγάλη δυσκολία στην πρόσβαση, με τεράστια έξοδα συντήρησής του, όπου χαρακτηριστικά ο τέως νομάρχης μου είχε πει ότι το έτος 1997, δαπανούσε ο νομός περί τα τρία εκατομμύρια δραχμές ημερησίως για τον καθαρισμό προσχωμάτων από ειδικό πλωτό μηχάνημα.(!)
Δημιουργήθηκε λοιπόν, πιστεύω ένα από τα χειρότερα στην προσέγγιση λιμάνια του κόσμου, καταστρέφοντας την θέση θέας ενός από τους καλύτερους παγκοσμίως τουριστικούς προορισμούς.
Την ίδια στιγμή, διαθέτουμε φυσικό λιμάνι στην περιοχή του Κουμπέ, το οποίο στην δική μου ματιά, αρμόζει για αυτή τη χρήση από ζήτημα κόστους κατασκευής με μηδαμινή συντήρηση γιατί το καθαρίζει ο καιρός, ενώ είναι ιδανική τοποθεσία.
Εύχομαι κάπου να κάνω λάθος στον συλλογισμό και να μην λαμβάνω υπ’ όψιν μου σοβαρές παραμέτρους αλλά δυστυχώς πιστεύω ότι ενέργησε απλά το «λόμπι εργολάβων» καθώς το «έγκλημα» κατασκευής λιμανιού στο «έμβλημα» της πόλης, αποτέλεσε πηγή κέρδους πολλών εκατομμυρίων ευρώ για τις εμπλεκόμενες συντεχνίες.
Ο «φόνος» έχει πλέον συντελεστεί και θα ήθελα κάποια «ηρωικά μπουρλότα επανάστασης 1821» να απέδιδαν ενέργειες αποκατάστασης περιβάλλοντος κι επαναφοράς στην προγενέστερη κατάσταση.
Τουλάχιστον επί της παρούσας ας δοθεί έμφαση στο παλιό λιμανάκι με σύνδεση παραλίας με την «Κιουλούμπαση» στο πλαίσιο βιώσιμης πρόσβασης και κινητικότητας για ανάδειξη και εξωραϊσμό .
Οι επαγγελματίες εστιάτορες του γραφικού λιμανιού, δίχως να επιδιώκω να θίξω τα συμφέροντά τους οφείλουν να θέσουν κανόνες δεοντολογίας συμμόρφωσης, χρήσης και συμπεριφοράς, οι οποίοι θα υπηρετούν με βιώσιμο τρόπο τα συμφέροντά τους, τα οποία πιστεύω ότι εναρμονίζονται απόλυτα με το ευρύτερο κοινωνικό όφελος.
Με σεβασμό στον καθημερινό άνισο αγώνα επιβίωσής τους, με δεδομένο ότι αυτός έχει υπέρτερη σημασία από την όποια εκ του ασφαλούς προσωπική άποψη, πιστεύω ότι πρέπει να συνδράμουν αποβάλλοντας την νοοτροπία μικροσυμφέροντος.
Μέσω της πολύτιμης εμπειρογνωμοσύνης τους μπορούν να συμβάλουν τα μέγιστα σε μια συνολική αναδιαμόρφωση του λιμανιού, ώστε να λάβει την προύσα θέση και υπεραξία η περιοχή κι έχω την βεβαιότητα θα τους προσφέρει πολλαπλασιαστικά κέρδη.
Παραδείγματος χάριν, η παραχώρηση ελεύθερης διάβασης από την μεριά της θάλασσας, το άνοιγμα οροφής τέντας, ώστε να απολαμβάνουν οι πελάτες τον ουρανό, την ρητή απαγόρευση άγρας πελατών κλπ. (αξίζουν συγχαρητήρια στην ταβέρνα «7 brothers» που μεμονωμένα έχει παραχωρήσει χώρο).
Είμαι πεπεισμένος ότι τα κέρδη αποκομίζονται από τήρηση αρχών που προάγουν τον σεβασμό αξίας του ανθρώπου και μέσα από μια σωστή ολοκληρωμένη διαχείριση παράγεται πλούτος και ευμάρεια.
Είναι προτιμότερο με «λίγα τραπέζια να κάνεις πολλά» παρά με «πολλά να κάνεις λίγα «δηλαδή με λιγότερο λειτουργικό φόρτο και περισσότερη ποιότητα και φυσικά ανάλογη τιμολόγηση, να απολαμβάνεις περισσότερα συνολικά έσοδα.
Τέλος, επιβάλλεται μια ανάπλαση και προέκταση σύνδεσης παραλίας – λιμανάκι – Κιουλούμπαση ώστε να αναδειχτεί και η φυσικού κάλλους βραχώδη περιφερειακή περιοχή και να τελεί σε μια απαράμιλλου φυσικού κάλλους χωροταξική ενότητα.
Όσο κι αν αποτελούν τα αναφερόμενα «όνειρα θερινής νυκτός» είναι εφικτό να γίνουν πραγματικότητα, όπως πραγματικότητα ήταν πριν κάποια χρόνια η επίσκεψη δύο δελφινιών στο μικρό λιμανάκι.
Αν δεν κάνω λάθος το χειμώνα του 2003, για αρκετή ώρα παιχνίδισαν με γυροβολιές κάτω από τα έκπληκτα μάτια των ανθρώπων μέσα στο γραφικό λιμάνι και μας αποχαιρέτησαν για τους ωκεανούς.
Κρίμα, που παρά την φωτογράφηση και βιντεοσκόπησή τους, δεν έγιναν «σήμα κατατεθέν» αυτές οι καταγεγραμμένες εικόνες και να προβάλλονται σε μια περίοπτη θέση του ίδιου χώρου διακηρύττοντας εκτός των άλλων το διαχρονικό σύμβολο του Ρεθύμνου.
