Ο νέος πρόεδρος του Βρετανικού Μουσείου, Τζορτζ Όσμπορν, προέβη σε δηλώσεις για το ζήτημα της επανένωσης των Γλυπτών. Σκοπός ίδρυσης του πρώτου εθνικού τους δημόσιου μουσείου του κόσμου το 1753, είπε, ήταν να κατανοήσουν καλύτερα τον εαυτό τους (όχι τον εαυτούλη τους…), και ο σκοπός αυτός παραμένει μέχρι σήμερα. Ήταν προϊόν λιγότερο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και περισσότερο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού (δηλαδή, θέλει να πει, κάπως έτσι ήταν και η αρπαγή των Μαρμάρων…). «Ούτε ντρεπόμαστε ούτε βρισκόμαστε σε θέση άμυνας. Σχεδόν τρεις αιώνες μετά, παραμένουμε ένα από τα πολύ λίγα μέρη στη Γη, όπου μπορείτε να δείτε τους μεγάλους πολιτισμούς του κόσμου δίπλα δίπλα», συνοψίζει.
Δηλαδή, στο επιχείρημά μας για τον τεμαχισμό, την αρπαγή και την επιβαλλόμενη αποκαταστατική ενοποίηση του Μνημείου, ώστε να υπάρχει δυνατότητα ολοκληρωμένης θέασης αυτού, εκείνος αντιπαραθέτει την άποψη περί παράθεσης μνημείων διαφόρων πολιτισμών δίπλα δίπλα, λες και η σύγκριση ανόμοιων τεχνοτροπιών δίνει μεγαλύτερη απόλαυση παρά η πληρότητα ολοκληρωμένων έργων… Υποστηρίζει την αποσπασματική, δειγματοληπτική ποικιλία, ως εάν επρόκειτο για κάποιο παζάρι… Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας νέας, αναθεωρημένης εκδοχής του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.
Και δεν είναι μόνον ο τεμαχισμός των Γλυπτών. Η παρακμιακή πορεία της ελληνικής γλώσσας στη διείσδυση της αγγλικής οφείλεται. Συνεπώς εκεί, τουλάχιστον, μπορούμε να πάρουμε τη ρεβάνς: από τους περισσότερους εξ ημών, η αγγλική γλώσσα δεν βγαίνει ρέουσα. Χρειάζεται προσπάθεια να την αποδώσουμε σωστά, γραπτά και προφορικά. Στοπ λοιπόν στην προσπάθεια, κι ό,τι βγαίνει κι όπως βγαίνει. Είδαμε τους κόπους μας και τις προσπάθειες πώς ανταμείβονται. Να μιλάμε και να γράφουμε στο εξής τη γλώσσα τους όπως μας έρχεται (φυσικά, όπου αυτό καθίσταται εφικτό). Σαν σε παζάρι…
* Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι συγγραφέας
