«Λυμένα ζωνάρια…»

Πολλοί τρομάζουν στην ιδέα μιας οικονομικής χρεοκοπίας. Πόσοι όμως έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχει ήδη συντελεστεί μια άλλη χρεοκοπία αυτή του πολιτικού λόγου, του δημοσίου βίου και μιας κοινωνίας που σε μεγάλο βαθμό γαλουχημένη με τον λαϊκισμό περνά πολύ γρήγορα από το ένα στάδιο στο άλλο με την ίδια ταχύτητα που αλλάζει «πίστα» ο παίκτης ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού.

 

Ο σύγχρονος «αυριανισμός» έχει απλώσει τα πλοκάμια του και σφιχταγκαλιάζει μεγάλο τμήμα τόσο του πολιτικού προσωπικού όσο και μιας κοινωνίας που απολαμβάνει όποιον αγγίζει το λαϊκό αίσθημα, ανεξαρτήτως αν η ευγένεια και η αυτοσυγκράτηση (ψυχραιμία) έχουν παραδοθεί στην αθυροστομία, τον «τσαμπουκά», τη μαγκιά. Δεν είναι λίγοι όσοι θεωρούν μια διαφορετική στάση – κυρίως του πολιτικού προσωπικού της χώρας- ως υποχωρητικότητα και δουλικότητα. Την αξιολογούν αρνητικά μιας και δεν ανταποκρίνεται στο θυμικό κοινωνικών ομάδων που έχουν αλλοτριωθεί στο πέρασμα του χρόνου, έχοντας ως «πρότυπο» το πολιτικό εκείνο προσωπικό με το οποίο βάδισαν τον δρόμο μιας δήθεν αυθεντικότητας, θυσιάζοντας στο δικό της βωμό μεγάλες δόσεις αυτοσεβασμού.

 

Είναι ολοφάνερο ότι οι χειρότερες πλευρές της πολυεπίπεδης κρίσης που βιώνουμε δεν περιορίζονται στο σκέλος της οικονομίας, αλλά εντοπίζονται και στο επίπεδο των θεσμών, αρχών, αξιών δηλαδή σε ό,τι έχει σχέση με μια πολιτισμική απαξίωση και σε κάποιες περιπτώσεις «διάβρωση», αρκετά επικίνδυνη που δύσκολα μπορεί να αντιμετωπιστεί ακόμα και αν αντιμετωπιστεί σε ικανοποιητικό βαθμό η οικονομική κρίση.

 

Και για να είμαστε δίκαιοι τα «λυμένα ζωνάρια» εντοπίζονται σε ένα ευρύ φάσμα της δημόσιας ζωής και του δημοσίου λόγου (πολιτικού- δημοσιογραφικού) και βρίσκουν χειροκροτητές σε ένα οριζόντιο ακροατήριο το οποίο ασπάζεται και επιδοκιμάζει – ίσως κάποιες φορές να παροτρύνει κιόλας- θεωρώντας τη στάση αυτή ως μία δικαίωση ή μία νίκη της αυθεντικότητας σε βάρος του καθωσπρεπισμού…

 

Όμως τα δημόσια πρόσωπα έχουν μεγάλη ευθύνη. Αποτελούν σημείο αναφοράς. Είναι λόγω της θέσης τους πρότυπο. Γι’ αυτό οφείλουν να «μετρούν δύο και τρεις φορές» τις επιπτώσεις των λόγων τους με ψυχραιμία και συγκράτηση με το θυμικό ένα βήμα πιο πίσω και με μηνύματα θετικά προς τους πολίτες.

Οι διαφορετικές απόψεις και ο διάλογος είναι η «τροφή» της δημοκρατίας. Το πολιτικό μας προσωπικό και όσοι έχουν δημόσιο λόγο, καλό θα ήταν να απευθύνονται στην κοινωνία με νηφαλιότητα στέλνοντας το μήνυμα μιας ουσιαστικής διαδικασίας απαλλαγμένης από όσα μας χωρίζουν. Κι όσες φορές οι χειροκροτητές έχουν «λυμένο το ζωνάρι» οι εκφραστές των θεσμών ούτε να δικαιολογούν ούτε να επικροτούν.

 

Μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή τη χρεοκοπία, αρκεί να το θέλει τόσο το πολιτικό προσωπικό όσο και οι έχοντες δημόσιο λόγο αλλά και η κοινωνία…

 

Ας κάνουμε όλοι μία προσπάθεια να «δέσουμε τα ζωνάρια μας!».