Συνήθως, όταν λέμε «φτώχεια» εννοούμε τη για διάφορους, συχνά ανεξάρτητους από τη θέλησή τους λόγους, οικονομική ένδεια και τη δυσπραγία που εμποδίζουν τους ανθρώπους να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της καθημερινής ζωής ως μεμονωμένα άτομα και ως μέλη ενός οργανωμένου κοινωνικού συνόλου και στις υποχρεώσεις τους.
Υπάρχει, όμως, και η πνευματική φτώχεια για άτομα και κοινωνίες. Δε σχετίζεται άμεσα με τον υλικό πλούτο. Συναντιέται στις περιπτώσεις που οι άνθρωποι, στην ιδιωτική ή/και στη δημόσια ζωή τους, στερούμενοι γνώσεων ή επειδή κάποιοι θέλουν να τους κρατούν στα σκοτάδια της αμάθειας, δεν μπορούν να φτάσουν στη Γνώση και στην αντικειμενική αλήθεια.
Έχουμε, επίσης, και την ηθική φτώχεια, η οποία συχνά οφείλεται στη στενή αλληλεπίδραση κάθε κοινωνίας με τα μέλη της, δίχως να επηρεάζεται από την οικονομική δύναμη ή την πνευματική κατάσταση των ατόμων. Είναι η συνέπεια της διαφθοράς των ηθών των ανθρώπων, η οποία τους εμποδίζει να καλλιεργούν τα ήθη τους με φιλάνθρωπες αρχές και αξίες.
Και μπορούμε με την προσωπική εργασία και το συλλογικό αγώνα να ξεφύγουμε από την οικονομική φτώχεια. Την ίδια στιγμή, ο αγώνας για την εξάλειψη της πνευματικής φτώχειας αλλά και της ηθικής πρέπει να ξεκινά από την αυτογνωσία για τα μεμονωμένα άτομα και τον επανακαθορισμό αρχών και αξιών για τις οργανωμένες κοινωνίες και την αντίσταση προς όλους όσοι εκμεταλλεύονται τους συνανθρώπους τους προς ίδιον, πολιτικό ή οικονομικό, συμφέρον.
Εσείς, αλήθεια, τι γνώμη έχετε για όλα τούτα στους καιρούς αυτούς που ζούμε και η παγκοσμιοποίηση, όπως λένε πολλοί και βλέπουμε όλοι γύρω μας, κάνει διαρκώς τους κάθε λογής φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους;
(Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων «Ηθοποιών Γεύμα»)
