Μια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του πολιτιστικού φεστιβάλ «Ημέρες Ρεθύμνου», που διοργανώνει ο Σύλλογος Κατοίκων της Παλιάς Πόλης και δίχως αμφιβολία, κέρδισε τις εντυπώσεις του φιλόμουσου κοινού.
Ο Νίκος Βασιλείου αρχιμουσικός της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και υπεύθυνος των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Studio Opera της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και οι τέσσερις μαθήτριες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, τραγουδώντας όπερα και μιούζικαλ αποδεικνύοντας επί σκηνής το σημαντικό έργο που πραγματοποιείται στο Studio Opera, το οποίο είναι μια σχολή μέσα στις αγκάλες της Λυρικής Σκηνής, μιας σκηνής με θεσμικό κύρος που προετοιμάζει νέους καλλιτέχνες που έχουν τελειώσει το ακαδημαϊκό κομμάτι των σπουδών τους για να βρεθούν επί τω έργω, πάνω στην Λυρική Σκηνή, κάτι που όπως εξηγεί στα «Ρ.Ν.» ο υπεύθυνος των εκπαιδευτικών προγραμμάτων «είναι πολύ δύσκολο να γίνει στις μέρες μας δυστυχώς, γιατί η Λυρική Σκηνή μονοπωλεί, και λέω δυστυχώς, όχι γιατί δεν το κάνει καλά, αλλά γιατί θα θέλαμε να υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες και σε αυτό το κομμάτι για τους νέους καλλιτέχνες για να μπορέσουν να αναδειχθούν και να φανούν οι ικανότητές τους».
Ένα ανθολόγημα με τις ωραιότερες μελωδίες της όπερας, της οπερέτας και κάποια κομμάτια μιούζικαλ τα οποία τραγούδησαν τέσσερις κοπέλες, τέσσερις σπουδάστριες του studio υπό τις οδηγίες του υπεύθυνου των εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Ο κ. Βασιλείού βρέθηκε στο Ρέθυμνο ξανά μετά από δέκα χρόνια τότε που, όπως μας είπε, είχε πάλι δώσει μια παράσταση στο Ωδείο με την Εθνική Λυρική Σκηνή: «Ήταν μια εκδήλωση που είχε στόχο να δείξει όχι μόνο την ομορφιά αυτού του είδους της μουσικής στους φίλους, οι οποίοι το γνωρίζουν, αλλά και το επίπεδο της δουλείας που γίνεται με πάρα πολύ μεγάλη σύνεση και αγάπη στους χώρους της Λυρικής Σκηνής. Ή παράσταση δόθηκε στο υπέροχό σας ωδείο, στο οποίο θέλω να πω ότι πριν δέκα χρόνια είχα τη χαρά να παρουσιάσω πάλι μέσω της Λυρικής Σκηνής μια πολύ όμορφη παράσταση και είμαι βαθιά συγκινημένος που ξαναβρέθηκα σε αυτό το χώρο».
Σε ό,τι αφορά την ελληνική μουσική και ειδικότερα την κρητική, ο Νίκος Βασιλείου ήταν χαρακτηριστικός: «Η μουσική ενός τόπου είναι ο βαθύτερος ήχος της ψυχής των ανθρώπων. Ο βαθύτερος ήχος της ψυχής των ανθρώπων στην αρχή δεν έχει ήχο, έχει μόνο αισθήματα και είμαι σίγουρος ότι και οι κρητικοί όπως και όλοι έλληνες, έχουν καρδιές πλούσιες σε αισθήματα, ασχέτως αν αποφασίσουν να το εκφράσουν αυτό με μια ωραία μαντινάδα, έναν ωραίο μαλεβιζιώτικο χορό ή με όπερα. Η καρδιά του ανθρώπου δεν αλλάζει, ζητάει πάντοτε να ονειρευτεί και να πει την αλήθεια της», ανέφερε ο ίδιος.
Ο αρχιμουσικός της Εθνικής Λυρικής Σκηνής δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει την σημασία τέτοιων εκδηλώσεων στην περιφέρεια, εκφράζοντας την ελπίδα και την αισιοδοξία αυτό να συνεχιστεί, γιατί έχει πολλά να προσφέρει και στον κόσμο της επαρχίας: «Πιστεύω πάρα πολύ, ότι είναι πολύ σημαντικό αυτό που γίνεται και δεν πρέπει να σταματήσει σε καμία περίπτωση. Δηλαδή δεν πρέπει να σταματήσει η προσπάθεια των ανθρώπων ακόμα και αυτών που μένουν στην επαρχία να βρίσκουν δίοδο προς τον πνευματικό κόσμο. Πρέπει να προσπαθούμε και εμείς από το κέντρο, αλλά και η περιφέρεια για αυτό. Γιατί υπάρχει ένα τεράστιο λάθος τα τελευταία δέκα χρόνια, το λάθος της παγκοσμιοποίησης. Όλα αυτά που θαυμάζουμε και θέλουμε να δώσουμε στους συντοπίτες μας και στους συνανθρώπους μας σαν πολιτιστική κληρονομιά που θεωρούμε ότι είναι κατακτήσεις ενός παγκόσμιου πολιτισμού, δεν είναι καθόλου παγκόσμιου πολιτισμού, είναι κατακτήσεις εντοπιότητας. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό για να χαιρόμαστε και εμείς ότι κάνουμε κάτι καλό, αλλά και εσείς στην επαρχία να το απολαμβάνετε».
Το φεστιβάλ «Ημέρες Ρεθύμνου 2013», συνεχίζει να μας χαρίζει σπουδαίες εκδηλώσεις.
Το κύκνειο άσμα του Ουαλλού ποιητή Ντύλαν Τόμας, «Κάτω από το Γαλατόδασος» γραμμένο αρχικά για το ραδιόφωνο, παρουσιάζεται σε μορφή θεατρικού αναλογίου από την ομάδα Voice-Off, σήμερα Πέμπτη στις 21:00, στην Φορτέτσα, στις Αποθήκες (Βόρεια Πυλίδα), με είσοδο ελεύθερη για το κοινό.
Έξι ηθοποιοί και ένας μουσικός αφηγούνται την ιστορία του Χλαρέγκιμπ, μιας μικρής γραφικής πόλης κοντά στη θάλασσα όπου ζουν οι πιο παράξενοι, περίεργοι, εκκεντρικοί, ανήθικοι, τρελοί και τελικά απλοί άνθρωποι.
Μέσα από ένα κολάζ φωνών, ήχων και μουσικής οργανώνουν μια ξενάγηση πίσω απ’ τα βλέφαρα, ένα ταξίδι στο κόσμο των ονείρων που μπλέκεται συνεχώς με τον πραγματικό.
Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ.
Σκηνοθεσία: Νικόλας Αλεξίου.
Διανομή: Νίκος Αλεξανδρινός, Νικόλας Αλεξίου, Γιώργος Αναγνωστάκης, Μαργαρίτα Βασιλάκη, Λία Καριμάλη, Ελένη Τσαουσάκη.
Ακορντεόν: Γιώργος Τρύφων.
Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα του Ε.Ο.Τ, της Περιφέρειας Κρήτης, της Περιφερειακής Ενότητας Ρεθύμνης και του Δήμου Ρεθύμνης. Σε συνεργασία με την 28η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων.
Ο Ντύλαν Τόμας γεννήθηκε στο Σουόνσι της Ουαλίας στα 1914, και τελείωσε το τοπικό δημοτικό σχολείο. Μεγάλωσε σ’ ένα περιβάλλον που σημαδεύτηκε από εντάσεις ανάμεσα στην αγγλόφωνη και την τοπική κουλτούρα, παρά το ότι ο ίδιος δεν διδάχθηκε ποτέ ουαλικά. Αφού εργάστηκε για κάποιο διάστημα σαν δημοσιογράφος, δημοσίευσε ποιήματά του στα αγγλικά, για πρώτη φορά, στην εφημερίδα Sunday Referee, στη στήλη Poet’s Corner, τo 1933.
Το 1937 παντρεύτηκε την Κέιτλιν Μακναμάρα, με την οποία έμελλε να αποκτήσει τρία παιδιά. Το 1936 εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική συλλογή του με τίτλο «25 Ποιήματα» και το 1940 η συλλογή διηγημάτων «Πορτρέτο του καλλιτέχνη ως νεαρού σκύλου». Δημιούργησε θόρυβο εξαιτίας του παράξενου τρόπου που ‘χε αποφασίσει να ασκήσει την ποίηση.
Οι παράδοξες εικόνες και η φαινομενικά αχαλίνωτη φαντασία του τάραξαν τη συγκρατημένη ποίηση των διαδόχων του Τόμας Έλιοτ και ξανάφερε στο λογοτεχνικό προσκήνιο τις ρομαντικές διαστάσεις της αγγλικής ποίησης. Εκτός από ποιήματα έγραψε διηγήματα, σενάρια για τον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο (BBC), καθώς και το ραδιοφωνικό θεατρικό έργο «Κάτω από το γαλατόδασος» που παίζεται μέχρι σήμερα.
Το 1953, σε ηλικία 39 ετών, με υγεία φθαρμένη από το αλκοόλ και ενώ βρισκόταν στη Νέα Υόρκη γοητεύοντας τους ακροατές του με τις αξεπέραστες αναγνώσεις των ποιημάτων του, κατέρρευσε στο ξενοδοχείο του. Πέθανε στις 9 Νοεμβρίου 1953.
«Άρχισα να γράφω ποίηση επειδή ερωτεύτηκα τις λέξεις. Τα πρώτα ποιήματα που γνώρισα ήταν παιδικά τραγούδια· αγάπησα τις λέξεις τους πολύ πριν καταφέρω να τα διαβάσω.
Τι αντιπροσώπευαν, τι συμβόλιζαν και τι εννοούσαν εκείνες οι λέξεις, με απασχόλησε πολύ αργότερα. Μόνο ο ήχος τους με ενδιέφερε, την ώρα που ξεπήδαγε από τα χείλη κάποιον εντελώς αδιάφορων και ακατανόητων μεγάλων όντων. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήμουν καταδικασμένος να ζω με τις λέξεις και μέσα στις λέξεις. Πρώτη μου δουλειά, λοιπόν, ήταν να γνωρίσω και να κατανοήσω τους ήχους και το υλικό τους. Πως και που θα τις χρησιμοποιούσα, τι θα έλεγα με αυτές, ήταν κάτι που θα με απασχολούσε αργότερα. Τώρα έπρεπε να μάθω τα πάντα για το χαρακτήρα, τις διαθέσεις, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τις συναισθηματικές μεταπτώσεις, τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τους.
Μου φτάνει να τους συμπεριφέρομαι, όπως ο μάστορας στο ξύλο, στην πέτρα ή σε ό,τι είναι του χεριού του, τέλος πάντων. Μου αρέσει να τις πελεκάω, να τις χαράζω, να τις πλάθω, να τις γυαλίζω, να τις φέρνω στα μέτρα ενός σχεδίου, μιας περιόδου, ενός γλυπτού, μιας φούγκας που θα εκφράζει κάποια λυρική παρόρμηση, κάποια πνευματική αμφιβολία ή βεβαιότητα, κάποια μισοσυνειδητή αλήθεια, την οποία πρέπει να πλησιάσω και να συνειδητοποιήσω» είχε πει ο Ντύλαν Τόμας.