50 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τα γεγονότα-σύμβολο νεανικής επανάστασης κι απελευθέρωσης του εικοστού αιώνα από μαθητές, φοιτητές του Παρισιού και εξαπλώθηκαν κι απείλησαν το κατεστημένο της χώρας.
Η έκταση και η ένταση τους κορυφώθηκε Ιούνιο ’68 κι ανάγκασε την τότε κυβέρνηση όχι απλώς σε παραίτηση, αλλά σε διάλυση της βουλής και προκήρυξη εκλογών, με επίκληση στρατιωτικής επέμβασης προς διαφύλαξη της ομαλότητας.
Ήταν ένα κοσμοϊστορικό συμβάν που αμφισβήτησε όλη τη δομή του συστήματος κι έθεσε σε ισχυρή δοκιμασία την αντοχή της γαλλικής κυβέρνησης, η οποία υπό την ηγεσία της ιδιοφυίας του Ντε Γκώλ, επανεξελέγη ισχυρότερη.
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα η ιστορία κατέγραψε αυτή την προσπάθεια ως μια αυθόρμητη έκφραση απελευθέρωσης της νέας γενιάς από την καταπίεση και απαίτησης θεμελιωδών αλλαγών στην κοινωνία.
Ήταν ένα «κύμα» που σηματοδότησε μια νέα αρχή τάξης πραγμάτων με κυρίαρχο στοιχείο την αμφισβήτηση εξουσίας και την αίσθηση ότι «μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο».
Ο Μάιος ’68 κατά μία εκδοχή αποτελεί μια «επανέκδοση» της γαλλικής επανάστασης του 1789 και μια αναγέννηση του τρίπτυχου «ΙΣΟΤΗΤΑ-ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ-ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ», το οποίο την εποχή εκείνη είχε «ξεθωριάσει».
Το μήνυμα «πέρασε» σαν «άνεμος» σε όλες τις κοινωνίες και ενέπνευσε σε όλα τα επίπεδα, κυρίως το καλλιτεχνικό, έναν νέο τρόπο ζωής με νέες δημιουργίες και ριζική αναθεώρηση αρχών και αξιών.
Τι άλλο θα μπορούσε να είναι η επανάσταση από μια επιστροφή στην αθωότητα; Στο ερώτημα απαντά εμπεριστατωμένα η διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη (26 Αυγούστου 1789), η οποία αναφέρει στο προοίμιο ότι:
«…η άγνοια, η λήθη και η περιφρόνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι οι αποκλειστικοί λόγοι της κοινής δυστυχίας και της διαφθοράς των κυβερνήσεων…».
Το δίδαγμα διαχρονικό και οικουμενικό υπενθυμίζει την ανθρώπινη συνείδηση με την υποχρέωση απονομής ευγνωμοσύνη σε όλους τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο κόσμο με βάση την ελευθερία και την δικαιοσύνη και μετάδωσαν μια αστείρευτη φλόγα ελπίδας.
