Τους παρακολουθώ καιρό τώρα. Άνθρωποι δημιουργικοί, άνθρωποι προκομμένοι, με μυαλό και εμπειρίες, άνθρωποι της δουλειάς. Στις καλές εποχές δεν σύχναζαν σε πολιτικά γραφεία, είχαν άλλες φιλοδοξίες, άλλο κώδικα αξιών. Εξαρτήσεις δεν είχαν ποτέ, δεν έχουν και τώρα, δουλειές με το κράτος δεν έκαναν, δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητές τους. Εύκολα λεφτά δεν έβγαλαν ποτέ, ότι τους κλήρωσε το έχουν πληρωμένο και με το παραπάνω. Όταν τα πράγματα πήγαιναν ανάποδα στεκόταν απέναντι μέχρι να το ξαναστήσουν. Έτσι βλέπανε να κάνουνε στην Ευρώπη, αυτό ήταν το παράδειγμά τους.
Την ζήλευαν την Ευρώπη αλλά δεν την φθονούσαν, ήθελαν να της μοιάσουν αλλά όχι να τη μιμηθούν, να της δώσουν, όχι μόνο να πάρουν. Πίστευαν ότι βήμα-βήμα, χρόνο με τον χρόνο η χώρα απομακρύνεται από το βαλκανικό παρελθόν της και το μέλλον τους, το μέλλον των παιδιών τους, όσο δύσκολο, όσο κοπιαστικό και αν ήταν θα κτίζονταν σε ένα κανονικό Ευρωπαϊκό κράτος, μια κανονική κοινωνία.
Τους βλέπω και τώρα… παραιτημένους, να καταπίνουν αμάσητα τα «βαπτίσια» της τρόικας και του μνημονίου, να παρακολουθούν χαμογελώντας στα δελτία ειδήσεων τις «εκκεντρικότητες» της Ζωής και του Καμμένου, να ξεφτιλίζεται η χώρα από τα καμώματα του Γιάνη και αυτοί να ασχολούνται με τις στυλιστικές χαριτωμενιές του, να επανέρχεται ο σκοταδισμός στα σχολεία των παιδιών τους και να είναι αδιάφοροι, να οδεύουμε για 3=ο μνημόνιο και αυτοί να δηλώνουν «εθνικά υπερήφανοι», να μας αποκηρύσσουν μέχρι και οι αδελφοί Κύπριοι και αυτούς να μην τους νοιάζει.
Τους θυμάμαι όλους αυτούς, τους είχαν τα βιβλία της Ιστορίας όταν πήγαινα σχολείο. Ήταν οι ίδιοι που το 1920 ψήφιζαν για την «μικρά και έντιμο Ελλάς» απέναντι στον «ενδοτικό» Βενιζέλο. Τους θυμάμαι το 1945 να διαλέγουν στρατόπεδο για να αλληλοεξοντωθούμε όταν οι άλλοι λαοί έκτιζαν το μέλλον τους. Τους θυμάμαι να δέχονται «μουδιασμένοι» την χούντα το 1967 για να «μπει μια τάξη».
Τους θυμάμαι και μετά την καταστροφή, με τους 2 εκατομμύρια πρόσφυγες στη αρχή, με τη χώρα ρημαγμένη έπειτα, με τη μισή Κύπρο στους Τούρκους στο τέλος, να ζητάνε την κεφαλή επί πίνακι των πρωταιτίων, να διαδηλώνουν την αγανάκτηση τους στους δρόμους, να δηλώνουν αμέτοχοι και εξαπατημένοι.
Δεν μπορώ να ξέρω τι κάνει ένα λαό να παίρνει διαζύγιο από την λογική, το σωστό μέτρημα, την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων του, την εκτίμηση των δυνατοτήτων του, δεν είμαι σχετικός με τα κοινωνικοψυχολογικά.
Βλέπω όμως ότι και σε αυτή την περίπτωση θα παίξουμε όλα τα στάδια της τραγωδίας και την Ύβρι και την Νέμεση και τη Λύτρωση, έτσι κάναμε πάντα, θα το πάμε ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ.
* Ο Δημήτρης Δερμιτζάκης είναι μέλος των Μεταρρυθμιστών για τη Δημοκρατία και την Ανάπτυξη
