Του ΑΝΔΡΕΑ ΤΑΞΑΚΗ
Μανόλης Αγιομυριανάκης. Ήταν ένας Υπέροχος και Ξεχωριστός Άνθρωπος και Εκπαιδευτικός. Η ανιδιοτελής προσφορά του στη Δημοκρατία και στα Κοινά. Ένα ξεχωριστό και σημαντικό Διδακτικό παράδειγμα Ανθρώπου και Εκπαιδευτικού. Το πρώτο θύμα του κορωνοϊού στην Ελλάδα στις 12 Μαρτίου 2020.
Η μοιραία γνωριμία μας
Τέλος του Δεκέμβρη του 1971 πήρα αναβολή λόγω σπουδών από το στρατό, όπου υπηρετούσα από τις αρχές του Οκτώβρη του ‘71 που παρουσιάστηκα ως εικοσάχρονος (δυστυχώς υπήρξαν δυο χαμένες χρονιές μου στο Δημοτικό). Στις 8 Γενάρη του 1972 πήγα στην Πάτρα οδός Κορίνθου όπου στεγαζόταν τότε το Πανεπιστήμιο Πατρών. Ψάχνοντας στις ανακοινώσεις για το πρόγραμμα του Μαθηματικού τμήματος τη δεύτερη μέρα με πλησίασε ένας φοιτητής και με ρώτησε τι ψάχνω να με βοηθήσει. Του συστήθηκα Ταξάκης από Ρέθυμνο και του είπα την περιπέτειά μου. Εσύ είσαι ο Ταξάκης μου είπε και σε έψαχνα για Κρητικό και αναρωτιόμαστε γιατί δεν ήλθες από το Σεπτέμβρη, ενώ σε βρήκα στις καταστάσεις δωδέκατο εισακτέο στο Μαθηματικό (μου είπε τότε ότι με πέρασε για «ειδικό» φοιτητή της Ασφάλειας επειδή ήμουν κουρεμένος από το στρατό). Μου συστήθηκε Μανόλης Αγιομυριανάκης από το Δημοκρατικό Ηράκλειο.
Δημιουργήθηκε μετά από αυτά που του ανέφερα μια αμοιβαία εμπιστοσύνη πραγματική και μάλιστα μου είπε κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ: Μα υπήρχαν τόσο άδικοι και μη ακέραιοι εκπαιδευτικοί; Δεν εξηγείται αλλιώς ο λόγος να σου χάσει δυο χρονιές στο Δημοτικό παρά μόνο της μισαλλοδοξίας. Τόση ωριμότητα στα δεκαοχτώ του χρόνια (σκέφτηκα αργότερα). Με βοήθησε με τις μέχρι τότε σημειώσεις και με ενημέρωσε για θέματα ουσιαστικά Δημοκρατίας όπως για το διορισμένο φοιτητικό σύλλογο λέγοντάς μου ότι το μόνο που προσφέρει αυτός ο σύλλογος ήταν κάνα εισιτήριο για κάποιο ποδοσφαιρικό αγώνα ή για κάποιο έργο κινηματογραφικό αμφιβόλου ποιότητας λογοκριμένο από τη χούντα. Που πνευματική ζωή τότε; Το ζητούμενο τότε ήταν να δημιουργηθεί ένας φοιτητικός σύλλογος Δημοκρατικός με πνευματικές αναζητήσεις. Μου εξηγούσε ότι δεν βανδαλίσαμε ούτε προπηλακίσαμε κανένα. Δημοκρατικές διαδικασίες θέλουμε και δικαιοσύνη.
Μου ανάφερε ακόμα την προκλητικά άδικη μετεγγραφή από Ιατρική Σχολή της Ιταλίας στο Βιολογικό της Φυσικομαθηματικής του Πανεπιστημίου Πατρών του γιου του προέδρου του Πανεπιστημίου Πατρών στρατηγού Αχιλλέα Τάγαρη (σε μια νύχτα έγινε ειδική τροπολογία για τις αντιστοιχίες των τμημάτων). Μου είπε τέλος ότι μια υπηρεσία που ήταν ταγμένη στην προστασία των ανθρώπων είχε χάσει τον προορισμό της και είχε μπει σε άλλους ατραπούς να χωρίσει τους ανθρώπους και πολλούς να τους κακομεταχειριστεί με διώξεις τότε.
Όταν άρχισε ο ξεσηκωμός κατά της χούντας στο Μετσόβιο και τη Νομική Αθηνών άρχισε σιγά-σιγά και στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Τότε ο Μανόλης Αγιομυριανάκης στην κατάλληλη στιγμή μας ενημέρωσε μαζί με ένα άλλο φοιτητή για μια αποστολή πολύ σημαντική. Δηλαδή να γράψουμε σ’ όλες τις αίθουσες του Πανεπιστημίου «ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΟΧΗ» στους πίνακες. Ο Μανόλης στον 1ο όροφο, εγώ στον 2ο και ο άλλος φοιτητής στο ισόγειο. Ήταν πολύ αποτελεσματική αυτή η ενέργεια όμως η φοβερή Ασφάλεια τότε των Πατρών με αρχηγό το τρομερό Λάγιο είχε το δίκτυο παντού και πάντα και πιάστηκε ο άλλος φοιτητής στο ισόγειο. Έσπασε δυστυχώς στην ανάκριση (μετά καταλάβαμε το γιατί). Γιατί από τον 3ο όροφο της Ασφάλειας μας έκαναν εικονική εκτόξευση από το παράθυρο σαν σακί (χέρι-πόδι ο καθένας) δυο της Ασφάλειας. Από τότε οι διώξεις δεν είχαν τελειωμό γιατί η ενέργειά μας αυτή θεωρήθηκε πολύ επικίνδυνη για τη χούντα.
Όταν συναντηθήκαμε μετά από πολλά χρόνια σε ένα συνέδριο της ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ως καθηγητές στη Δημόσια Εκπαίδευση με τον Αγιομυριανάκη μου εκμυστηρεύτηκε ότι αν και φοβήθηκε για τη ζωή του στη φοβερή ασφάλεια των Πατρών τότε δεν θα με κατέδιδε ποτέ. Αυτό ήταν το μεγαλείο αυτού του Ανθρώπου που με είχε βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές μου χωρίς μάλιστα εγώ να τον είχα βοηθήσει και αυτό είναι που ξεχωρίζει τους ανθρώπους. Γιατί στα δύσκολα σε μια σου δυσκολία γνωρίζεις τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Μου είχε πει ακόμα τότε ότι είμαστε τυχεροί που φθάσαμε στην πραγματοποίηση της πραγματικής συμφιλίωσης των ανθρώπων και της υπηρεσίας που είναι ταγμένη στην προστασία τους.
Η εξήγηση της ξεχωριστής ποιότητας του ανθρώπου αυτού
Σε μια επιστροφή μας στη Σχολή από τις διακοπές των Χριστουγέννων με το πλοίο από το Λιμάνι του Ηρακλείου όταν είχε λήξει το απαγορευτικό των προηγούμενων ημερών είχε μαζευτεί μεγάλος αριθμός επιβατών. Μας είπαν τριών φοιτητών από το Ρέθυμνο επειδή δεν είχαμε ενημερώσει τα εισιτήριά μας ότι θα φεύγαμε μετά από δυο μέρες. Τότε έφευγε και ο Μανόλης ο Αγιομυριανάκης και μου είπε ότι θα το πει στον πατέρα του που ήταν εργαζόμενος στο Λιμάνι του Ηρακλείου. Ήρθε πράγματι ο πατέρας του και είπε στην υπάλληλο ότι θα μείνει ο γιος του στο Ηράκλειο για να φύγω εγώ. Το σεβάστηκε πράγματι η υπάλληλος και έτσι έγινε. Μάλιστα ο Μανόλης βρήκε άλλα δυο παιδιά φίλους του από το Ηράκλειο φοιτητές στην Αθήνα και έγινε το ίδιο και έφυγαν και τα άλλα δυο Ρεθεμνιωτάκια. Η εξήγηση (που μου άρεσε πολύ) προς την υπάλληλο ήταν ότι δεν έχουν να πληρώνουν Ξενοδοχεία τα Ρεθεμνιωτάκια ή να γυρίσουν στα χωριά τους, ενώ οι φοιτητές από το Ηράκλειο έχουν το σπίτι τους να μείνουν και αυτό είναι το σωστό και δίκαιο. Τότε κατάλαβα την ποιότητα της οικογένειας αυτής του Αγιομυριανάκη και γιατί ήταν τόσο δοτικός σε προσφορά ο Μανόλης. Έχουν γραφεί πολλά για τον σημαντικό αυτό άνθρωπο αλλά ήθελα να προσθέσω τα δυο σημαντικά γεγονότα που ανέφερα που δείχνουν την ποιότητά του. Βασικό χαρακτηριστικό του ήταν η Ανθρώπινη Δικαιοσύνη και Δημοκρατία. Είχε μια θαυμαστή ιδιότητα να πείθει για το δίκαιο το συνομιλητή που είχε και αντίθετη άποψη πάντα με ευγένεια, καλοσύνη και βέβαια με χαμηλούς τόνους ιδιότητες που τον χαρακτήριζαν. Γνωρίζοντας ουσιαστικά τον Μανόλη τον Αγιομυριανάκη δηλαδή σε δύσκολες στιγμές τον θεώρησα ως το καλύτερο διδακτικό παράδειγμα που συνάντησα στη ζωή μου. Ήταν ένας ακέραιος χαρακτήρας με όλη τη σημασία. Είχε όλα εκείνα τα στοιχεία ενός ανθρώπου που πρέπει να μελετηθούν ως διδάγματα στους νεότερους. Ήταν μεγάλη τύχη που είχα γνωρίσει ένα τόσο απλό αλλά και τόσο σημαντικό και ξεχωριστό Άνθρωπο στη ζωή μου και μάλιστα από τα φοιτητικά μου χρόνια. Στη ζωή μας είναι κάποιοι άνθρωποι που μας καθόρισαν στην πορεία μας, ένας απ’ αυτούς για μένα ήταν ο αείμνηστος Μανόλης Αγιομυριανάκης. Ήταν παιδί μιας ωραίας πολύτεκνης οικογένειας από το Ηράκλειο. Από τα φοιτητικά του χρόνια γνώρισε την σύντροφό του φοιτήτρια κι αυτή και μετέπειτα σύζυγό του από την Αμαλιάδα Ηλείας μια ωραία αγάπη για όλη του τη ζωή και μόρφωσαν τα τρία παιδιά τους όπως έπρεπε. Είχε μεγάλη αγωνία για τα παιδιά του επειδή δεν είχαν βρει εργασία κάποια εποχή γιατί ήθελε με την αξίας τους και δίκαια να προκόψουν. Είχε δώσει σ’ όλη την επίγεια ζωή του ως εκπαιδευτικός, Διευθυντής, Οικογενειάρχης στη Δημοκρατία και στα Κοινά ως Περιφερειακός Σύμβουλος στην Περιφέρεια της Δυτικής Ελλάδας μόνο προσφορά ανιδιοτελή και άδολη αγάπη. Γι’ αυτό ήταν πολύ τυχεροί οι μαθητές του, οι συνάδελφοί του και όσοι συνεργάστηκαν μαζί του.
Φόρος τιμής στην μνήμη του
Στην ιστορική συνάντηση που είχαμε στις 24 Αυγούστου 2016 στο Μπαλί στην Ταβέρνα (Κέντρο) «Λιβάδι» εβδομήντα φοιτητές του Πανεπιστημίου Πατρών (Φυσικομαθηματικής και Πολυτεχνικής) της περιόδου του ‘70 απ’ όλη την Κρήτη (κατά κανόνα οι Κρήτες φοιτητές ήταν δεμένοι ως Δημοκρατικοί την περίοδο της χούντας) απουσίαζε ο Μανόλης, ενώ ήταν συνεπής σ’ όλες τις προηγούμενες συναντήσεις και αυτό μας ανησύχησε. Τότε μάθαμε για το πρόβλημα και για την εγχείρηση στην καρδιά του που θα έκανε (γι’ αυτό είχε επισκεφτεί τους Αγίους Τόπους με γκρουπ τέλος Φεβρουαρίου 2020). Δυστυχώς ο κορωνοϊός παραμόνευε τον άγιο αυτό άνθρωπο και στις 12 του Μάρτη έγινε ο πρώτος μάρτυρας στην Ελλάδα. Η ζωή του Μανόλη Αγιομυριανάκη ήταν Σχολείο πολύ Διδακτικό ως φοιτητής, ως εκπαιδευτικός Μαθηματικός, ως διευθυντής αλλά και με την Ανιδιοτελή προσφορά του στη Δημοκρατία και στα Κοινά ως Περιφερειακός Σύμβουλος της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και ως πολύ αγαπητός η επόμενη Συνάντηση (να ‘μαστε καλά) θ’ αφιερωθεί στη μνήμη του. Γιατί θα ‘χουν να ειπωθούν απ’ όλους πολύ σημαντικά και διδακτικά πράγματα για την προσφορά του σημαντικού αυτού Ανθρώπου.
Αισθανόμαστε μεγάλη ευγνωμοσύνη στον αείμνηστο Μανόλη Αγιομυριανάκη, γιατί πρέπει να βλέπουμε τον άνθρωπο που μας μετέδωσε αξίες της ζωής.
Ρέθυμνο 08-03-2021
