Μαύρες μέρες με μαύρες σκέψεις

Επιστρέφω προχθές κακόκεφη και σκεπτική από τον Εσπερινό στο Σελλί. Η οικογένεια Γιακουμάκη έχτισε ένα λιτό εκκλησάκι στη μνήμη του τόσο άδικα χαμένου λεβέντη της. Πικρά συναισθήματα και θλίψη για τα γνώριμα πρόσωπα, που ‘ξερες άλλοτε γελαστά, λαμπερά, γαλήνια. Και πέφτω πάνω στην είδηση της αυτοκτονίας 14χρονου λόγο Bullying. Σα να με χτύπησε ρεύμα. Ως πότε θα χάνονται νέοι άνθρωποι επειδή δεν ξέρουμε να ερχόμαστε στη θέση του άλλου; Όσο μεγαλώνω και μεγαλώνω και παιδιά, κατανοώ πόσο αναγκαίο θα ήταν στο σχολείο τα μαθήματα να άφηναν λίγο χώρο για εκπαίδευση στην ενσυναίσθηση και στις δεξιότητες επιτυχούς, μη βίαιης επικοινωνίας. Το Bullying είναι η κορυφή του παγόβουνου. Από κάτω υπάρχει αδιαφορία και ενδεχόμενη ταύτιση με τον «νταή» μέσα στα σπίτια, νταής, με τα αποτελέσματα που ξέρουμε, δε γεννιέσαι, γίνεσαι.

Θυμάστε το ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη; Έλεγε: «Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω: Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω». Ήθος και αισθητική συγκαλυμμένου κανιβαλισμού στη διαφορετικότητα, στο κάθε τι έξω από το συνηθισμένο και κοινώς αποδεκτό. Με πόση ελαφρότητα όλοι δεν έχουμε σχολιάσει και στοχοποιήσει ανθρώπους απλά γιατί δεν είναι του γούστου μας.

Ήμασταν έτοιμοι για άλλο ένα θάνατο εφήβου από bullying; Που εξανεμίζεται η αλληλεγγύη που οφείλουμε να μεταλαμπαδεύουμε στα παιδιά μας; Πώς να βασιλέψει η καλή πίστη στα λόγια και τα έργα μας εν γένει, με τέτοιο χάσμα ασυνέπειας; Φταίει η εποχή, η κοινωνία, οι εξωγήινοι… Με γενικότητες κι ευχολόγια δεν λύνονται τέτοια σοβαρά και βαθιά, όπως φάνηκε, ριζωμένα προβλήματα, όπως του εκφοβισμού. Έχουμε ευθύνη όλοι εμείς οι γονείς, ένας ένας, με ονοματεπώνυμα, όταν στο σχολείο των παιδιών μας φωλιάσει ο φόβος. Όταν υπάρχουν παιδιά μόνα σε ένα παγκάκι, τα ίδια κάθε μέρα, όταν δεν συζητάμε θαρρετά γι’ αυτά, όταν δεν παίρνουμε θέση και κυρίως όταν δεν ακούμε. Το ίδιο ισχύει και για τους δασκάλους. Ποιος έχει τη βούληση να διεισδύσει σε τέτοια σοβαρά προβλήματα όμως; Να σπάσει τη νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου που δεν ταιριάζει εξ ορισμού στον εκπαιδευτικό; Να αφουγκραστεί και να πάρει ευθύνη με πρωτοβουλίες; Να αγνοήσει τον κίνδυνο σκανδάλου;

Η κοινωνία κρίνεται από το πως φέρετε στους αδύναμους, και στους διαφορετικούς. Όταν φτάνουμε να θεωρείται η ψυχολογική βία κοινωνικά αποδεκτή, στη σκιά της ανοχής και της απάθειας, σίγουρα παίρνουμε κάτω απ’ τη βάση…